Με στόχο τη διατήρηση των ήρεμων νερών ο χρόνος ήδη μετράει αντίστροφα για την επικείμενη επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Άγκυρα στις 13 Μαΐου και τη συνάντηση του με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Στο τι προσδοκά η Ελλάδα από τη συγκεκριμένη συνάντηση αναφέρθηκε μιλώντας στην ΕΡΤNews, ο επίκουρος καθηγητής Διπλωματίας και Διεθνούς Οργάνωσης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Αντώνης Κλάψης.
«Αυτό που έγινε με τη Μονή της Χώρας (μετατροπή της εκκλησίας σε τζαμί) οπωσδήποτε δεν διευκολύνει ένα καλό κλίμα στην επικείμενη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού. Προφανώς είναι μια ενέργεια η οποία δημιουργεί και τις χειρότερες δυνατές εντυπώσεις σε επίπεδο κυρίως κοινής γνώμης» είπε, ενώ πρόσθεσε: «Δεν ξέρω αν έχει να κάνει όντως με την επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη, αν και δύσκολα θα πίστευα ότι είναι κάτι τυχαίο. Οπωσδήποτε όμως, ακόμα κι αν θεωρήσει κάποιος καλόπιστος άνθρωπος ότι ήταν μια τυχαία εξέλιξη, είναι τόσο ατυχής η συγκυρία που την καθιστά σχεδόν επικίνδυνη. Δηλαδή δεν θα μπορούσε να κάνει ίσως κάτι πολύ χειρότερο από αυτό το οποίο έκανε προκειμένου να ψαλιδίσει τις όποιες προσδοκίες υπήρχαν».
Ξεκαθάρισε, ακόμη: «Η τουρκική πολιτική έναντι της Ελλάδας δεν έχει αλλάξει ούτε κατά κεραία το τελευταίο χρονικό διάστημα. Όντως, τους τελευταίους δεκατέσσερις μήνες ζούμε μια πρωτοφανή περίοδο ύφεσης, με την έννοια ότι δεν υπάρχουν μαζικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά, αλλά από την άλλη, αυτό που είναι όντως πάρα πολύ θετικό προέκυψε από μονομερή πρωτοβουλία της Τουρκίας. Η Τουρκία ήταν που έκανε τις παραβιάσεις. Η Τουρκία είναι που τη σταμάτησε και όταν τα πράγματα θα είναι ευνοϊκότερα για την ίδια, η Τουρκία θα τις ξαναρχίσει τις παραβιάσεις. Γιατί εκείνη έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων πάνω σε αυτό. Άρα δεν νομίζω ότι πρέπει να έχουμε κάποια ψευδαίσθηση ή κάποια αυταπάτη».
Ενώ πρόσθεσε: «Πρώτα απ’ όλα η Ελλάδα από θέση αρχής δεν αρνείται τον διάλογο με την Τουρκία και δεν θα μπορούσε να τον αρνείται τον διάλογο, γιατί είναι μια χώρα η οποία επιδιώκει διευθέτηση μέσα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Η διαπραγμάτευση είναι ένα από τα όργανα, ένα από τα πράγματα τα οποία γίνονται εργαλεία, ακριβώς ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε στις διεθνείς σχέσεις προκειμένου να φτάνουμε σε ειρηνική διευθέτηση διεθνών διαφορών.
Το πρόβλημα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι ότι αυτό που για την Ελλάδα αποτελεί κανονικότητα και που αποτελεί δεδομένο, δηλαδή η προσήλωση στο διεθνές δίκαιο, η εφαρμογή των κανόνων του ΟΗΕ και πάει λέγοντας, δεν είναι καθόλου δεδομένο και δεν είναι καθόλου αυτονόητο για την ίδια την Τουρκία, η οποία ακόμα και όταν επικαλείται το διεθνές δίκαιο, το κάνει με έναν τρόπο που το εργαλειοποιεί, προκειμένου να προωθεί τις δικές της αντιλήψεις περί γαλάζιας πατρίδας, περί μη ύπαρξης υφαλοκρηπίδας των νησιών μας και πάει λέγοντας. Άρα θα έλεγα ότι καλές είναι οι συζητήσεις αυτές.
Καλό είναι να έχουμε ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας, γιατί και η εμπειρία μας έχει δείξει ότι όσες φορές κατά το παρελθόν δεν είχαμε ανοιχτό δίαυλο με την Άγκυρα, τα πράγματα πήγαιναν χειρότερα.
Αλλά από την άλλη είναι πραγματικά αυταπάτη να πιστεύει κάποιος ότι σε μια συνάντηση δύο ηγετών, ως διά μαγείας θα λυθούν τα ελληνοτουρκικά προβλήματα, τα οποία χρονίζουν εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες και τα οποία οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην τουρκική στάση έναντι της Ελλάδας και όχι σε ελληνικές διεκδικήσεις εις βάρος της Τουρκίας (…)
Το μόνο το οποίο διεκδικεί και θα συνεχίσει να διεκδικεί είναι η εφαρμογή της νομιμότητας, είτε πρόκειται για το Αιγαίο, είτε πρόκειται για την Κύπρο, είτε πρόκειται για τα διμερή ζητήματα Ελλάδας και Τουρκίας που προκύπτουν από τη Συνθήκη της Λωζάνης, είτε πρόκειται για οποιοδήποτε άλλο ζήτημα, δεν κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να διεκδικούμε την εφαρμογή της νομιμότητας».
