Το χάσμα εντός της Δύσης με αφορμή τη συμμαχία AUKUS διευρύνεται. Η οργή και η πίκρα του Παρισιού μεγαλώνει και το ερώτημα που πλανάται είναι αν αυτή η κρίση μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για τη δημιουργία τακτικού ευρωπαϊκού στρατού.
Καταρχάς, να αναφέρω, ότι πρόκειται για μια υπόθεση που βαλτώνει εδώ και χρόνια. Μα πολλές φορές, η ιστορία γράφεται μέσα από συγκυρίες. Και οφείλω να επισημάνω ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή, οι προϋποθέσεις ξεκάθαρα υπάρχουν.
Από την αρχή του νέου έτους, η Γαλλία αναλαμβάνει την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια χώρα που σταθερά τάσσεται υπέρ της δημιουργίας ευρωπαϊκής αμυντικής δύναμης. Ο Εμανουέλ Μακρόν προωθεί ήδη το ζήτημα αυτό από το 2017. Συνυπολογίζοντας τη χαοτική αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν, θεωρώ ότι έχουν δημιουργηθεί δυναμικές και για πρώτη φορά πραγματικές προοπτικές.
Οι ευρωπαϊκές χώρες δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι έχουν την ανάγκη να αποκτήσουν μια σχετική αυτονομία επιχειρησιακή και να μην εξαρτώνται τόσο πολύ από τις ΗΠΑ. Η Πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, προανήγγειλε ότι το πρώτο εξάμηνο του επόμενου έτους θα συγκαλέσει με τον Εμανουέλ Μακρόν Ειδική Ευρωπαϊκή Σύνοδο με θέμα την ευρωπαϊκή άμυνα. Επίσης, ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ Ζοζέπ Μπορέλ τάχθηκε πρόσφατα υπέρ της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού στρατού.
Εκεί ακριβώς, θα πρέπει να ληφθούν σοβαρές ιστορικές αποφάσεις. Αλλιώς, θα πρόκειται για ακόμη ένα πυροτέχνημα χωρίς περιεχόμενο. Εάν υπάρξει περιεχόμενο, θα προκύψουν κατά τη γνώμη μου δύο διαστάσεις. Η πρώτη είναι σίγουρα η οικονομική, διότι «κάποιοι» πρέπει να βάλουν τα λεφτά και να ενισχύσουν την όλη προσπάθεια συγκρότησης. Η δεύτερη διάσταση είναι αυτή της βούλησης. Τα πλείστα κράτη μέλη της ΕΕ είναι και κράτη μέλη του ΝΑΤΟ. Άρα πρέπει να επιτευχθεί με κάποιο τρόπο ο διαχωρισμός.
Και οι δύο διαστάσεις είναι εξίσου σημαντικές. Μην ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ δικαίως κατηγορούν τις ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως τη Γερμανία ότι δεν συνδράμει στον αμυντικό προϋπολογισμό του ΝΑΤΟ. Επομένως, είναι μείζονος σημασίας η αποφασιστικότητα η μη του Βερολίνου. Επιπλέον, το θέμα του «ασυμβίβαστου» που αναπόφευκτα θα προκύψει. Κράτη μέλη θα ανήκουν τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στον ευρωπαϊκό στρατό. Ζήτημα τεχνικό και πολιτικό το οποίο δύσκολα επιλύεται.
Δεν αμφισβητώ ότι οι εν λόγω δυσκολίες θα χρειαστούν χρόνια για να ξεπεραστούν ακόμα και με την πλήρη αποφασιστικότητα της ΕΕ. Ωστόσο, ακόμα και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που ανέκαθεν θεωρούσαν τις ΗΠΑ ότι αποτελούν ομπρέλα προστασίας για αυτούς, έχουν αντιληφθεί ότι η Ουάσιγκτον έχει αλλού το ενδιαφέρον της και όχι στη Ρωσία. Μάλλον περισσότερο στην Κίνα.
Η ανθρωπιστική κρίση στη Συρία, στο Αφγανιστάν, και οι μίνι συνεργασίες εντός του ΝΑΤΟ δείχνουν ξεκάθαρα τον δρόμο στην Ευρώπη. Έχει φτάσει η ώρα να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας και να συναποφασίσουμε για το κοινό μας μέλλον.
Όσο η ΕΕ δεν θα είναι σε θέση να προφυλάσσει τον εαυτό της από εξωτερικούς κινδύνους, ποτέ δεν θα έχει ελευθερία κινήσεων στη διεθνή πολιτική σκακιέρα. Ποτέ δεν θα μπορέσει να έχει ενιαία φωνή και αποφασιστικότητα για τη στήριξη των ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Αυτή είναι η πάγια θέση μου και την υποστηρίζω σθεναρά σε όλες τις παρεμβάσεις μου. Είναι μια πολιτική επιλογή που επιβεβαιώθηκε και στη Σύνοδο του Προεδρείου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Ρώμη.
Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Ας τις αξιοποιήσουμε για να δημιουργήσουμε έναν πραγματικό και κανονικό ευρωπαϊκό στρατό, φτιαγμένο στα μέτρα της Ευρώπης, ικανό να διαφυλάττει τις ιδρυτικές αρχές και αξίες της και την εδαφική της ακεραιότητα. Καιρός λοιπόν να περάσουμε από τις καλές προθέσεις στην πράξη.
Λουκάς Φουρλάς
Ευρωβουλευτής ΔΗΣΥ & ΕΛΚ
