Η κακή σεζόν της Τότεναμ βίωσε μία “πινελιά”…ωραιοποίησης, χάρη στην κατάκτηση του Europa League. Συμφωνώ ότι πρόκειται για θρίαμβο, αλλά μέχρι εκεί! Στη μία βραδιά. Διότι, κατά τα άλλα, κανείς δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να υποστηρίξει πως το σύνολο της ομάδας του Λονδίνου παρουσίασε κάτι ενδιαφέρον εφέτος.
Κόντρα σε μία από τις πιο τραγικές “εκδοχές” της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, οι λονδρέζοι προσέφεραν έναν από τους πλέον…αποκρουστικούς τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Αυτό που λέμε: “Δεν βλεπόταν!”
Σε κάθε περίπτωση βέβαια οι Spurs έβαλαν στη βιτρίνα τους ευρωπαϊκό τίτλο μετά από…χρόνια. Με μία νίκη ικανή να αλλάξει τη νοοτροπία αυτού του Club, όπως έλεγε πριν το παιχνίδι ο προπονητής. Γι΄αυτόν θα τα πούμε παρακάτω.
Καταρχάς έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τα δεδομένα του συγκεκριμένου τελικού. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει διεξαχθεί αγώνας που κρίνει ευρωπαϊκό τίτλο, με τις δύο φιναλίστ να βρίσκονται σε τόσο μεγάλο βαθμό εκτός φόρμας (ευγενικό…). Οι δύο τους υπέστησαν, πριν από τον ευρωπαϊκό τελικό, 39 ήττες στο πρωτάθλημα μαζί!
Η Τότεναμ με αυτή τη νίκη βέβαια εξασφάλισε θέση στη League Phase της επόμενης αγωνιστικής περιόδου του Champions League και, ως 17η στην Premier League, έγινε η πρώτη στην ιστορία της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης που το καταφέρνει από τόσο χαμηλή θέση στο πρωτάθλημά της. Δύο σεζόν πίσω, η Γουέστ Χαμ κατέκτησε το Conference League, έχοντας τερματίσει 14η στο πρωτάθλημα.
Το 1994 η Ίντερ κατέκτησε το Uefa Cup, ενώ στο ιταλικό πρωτάθλημα τερμάτισε 13η σε Λίγκα 18 ομάδων και γλίτωσε τον υποβιβασμό για ένα βαθμό, όταν η νίκη έδινε 2 και όχι 3.
Τρεις φορές έχει συμβεί ομάδα που τελείωσε το πρωτάθλημά της 12η να κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο. Η Άρσεναλ το Εκθέσεων το 1970, η Σάλκε το Uefa Cup το 1997 και η Σεβίλλη το Europa League το 2023.
Η Τότεναμ ανακουφίστηκε σε μία κακή χρονιά, καθώς με τους 38 βαθμούς που έχει, μία αγωνιστική πριν την ολοκλήρωση της Λίγκας, σε άλλες χρονιές θα μπορούσε να υποβιβαστεί.
Κατέκτησε τον πρώτο τίτλο σε οποιαδήποτε διοργάνωση μετά το Carabao Cup το 2008 και τον πρώτο ευρωπαϊκό μετά το Uefa Cup το 1984. Έφτασε με αυτή τις τρεις κατακτήσεις στη συγκεκριμένη διοργάνωση.
Η Χρυσή Βίβλος του Europa League
- 7 κατακτήσεις: Σεβίλλη (2006, 2007, 2014, 2015, 2016, 2020, 2023)
- 3 κατακτήσεις: Γιουβέντους (1977, 1990, 1993), Ίντερ (1991, 1994, 1998), Λίβερπουλ (1973, 1976, 2001), Ατλέτικο (2010, 2012, 2018), Τότεναμ (1972, 1984, 2025)
- 2 κατακτήσεις: Γκλάντμπαχ (1975, 1979), Ρεάλ (1985, 1986), Γκέτεμποργκ (1982, 1987), Πάρμα (1995, 1999), Φέγενορντ (1974, 2002), Πόρτο (2003, 2011), Τσέλσι (2013, 2019), Άιντραχτ Φρανκφούρτης (1980, 2022)
- 1κατάκτηση: Αϊντχόφεν (1978), Ίπσουιτς (1981), Άντερλεχτ (1983), Λεβερκούζεν (1988), Νάπολι (1989), Άγιαξ (1992), Μπάγερν (1996), Σάλκε (1997), Γαλατάσαραϊ (2000), Βαλένθια (2004), ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2005), Ζενίτ (2008), Σαχτάρ (2009), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (2017), Βιγιαρεάλ (2021), Αταλάντα (2024)
Πάμε λοιπόν και στον προπονητή, ο οποίος εξακολουθεί να βρίσκεται στον αέρα, όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ από την Αγγλία.
Ας τον δούμε μέχρι τώρα. Ο Ποστέκογλου επιβεβαίωσε τη δική του παράδοση, η οποία τον θέλει να κατακτά πάντοτε τίτλο στη δεύτερη σεζόν του σε μία ομάδα, κι ενώ οι συζητήσεις για δεδομένη απομάκρυνσή του, εάν έχανε τελικά από τη Γιουνάϊτεντ, έδιναν και έπαιρναν πριν τον τελικό!
Έγινε λοιπόν ο πρώτος έλληνας προπονητής που προσθέτει ευρωπαϊκό τίτλο στο παλμαρέ του σε επίπεδο ανδρών, αφού ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος πήρε το Youth League με τον Ολυμπιακό το 2024.
Επίσης, σε μια βραδιά όπου τα στατιστικά της Τότεναμ θα ξεχαστούν γρήγορα, ο Άγγελος Ποστέκογλου κατέκτησε το Europa League, έχοντας συμπληρώσει 100 παιχνίδια στον πάγκο της Τότεναμ.
Αποκαλεί τον εαυτό του: “serial winner!”. Όποιος θέλει ας διαφωνήσει μαζί του…
Γεννημένος το Αύγουστο του 1965 στη Νέα Φιλαδέλφεια, η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αυστραλία, όταν ήταν περίπου πέντε ετών και μεγάλωσε στη Μελβούρνη. Έπαιξε ποδόσφαιρο εκεί σε συλλόγους αλλά και στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των “καγκουρό”.
Στα πρώτα του βήματα εργάστηκε στην Ελλάδα, στην Παναχαϊκή και στη συνέχεια έκανε το άλμα σε clubs της Μεγάλης Βρετανίας, αρχικά στη Σέλτικ και πλέον στην Τότεναμ.
Έφτασε σε ευρωπαϊκή κορυφή μετά από μία σεζόν στη διάρκεια της οποίας ταλαιπωρήθηκε από σοβαρές απώλειες εξαιτίας τραυματισμών σημαντικών για την ενδεκάδα παικτών, χωρίς να πιστέψει ωστόσο ποτέ ότι οι παίκτες του δεν μπορούσαν.
Δεν διαπραγματεύεται τις αρχές του, κάτι που μπορεί να τον βοηθήσει να προχωρήσει πιο ψηλά. Η ιστορία θα δείξει. Ο αγώνας του πρωταθλήματος την ερχόμενη Κυριακή (25/05) κόντρα στη Μπράϊτον μπορεί να είναι ο τελευταίος του στον πάγκο της Τότεναμ.
“Δεν σταματάμε ποτέ. Μόνο στο ημίχρονο, στο τέλος και όταν πανηγυρίζουμε. Αν οι αντίπαλοι θέλουν να σταματήσουν, τότε είναι καλό για εμάς“, είχε πει στα αποδυτήρια της Σέλτικ, στην εφιαλτική αρχή της σεζόν και αντιμετωπίστηκε με αμφιβολία. Στο φινάλε της χρονιάς βέβαια, το: “Δεν σταματάμε ποτέ” (We Never Stop) είχε γίνει σύνθημα στο Σέλτικ Παρκ…Τότε κέρδισε το στοίχημα, τώρα;
Εάν μείνει, δεν πρόκειται να σταματήσει ούτε στην Τότεναμ. Τα έσοδα από το Champions League που έρχεται σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν στο χτίσιμο μίας ομάδας που αν και βασίζεται σε νέα παιδιά, είναι πιθανό να προσθέσει και εμπειρία μαζί με πολυτέλεια.
Την Κυριακή ίσως μετρήσει και η αντίδραση της εξέδρας του πλέον σύγχρονου γηπέδου της Τότεναμ.
