Είμαι από αυτούς που για μια σειρά από λόγους έχει επικρίνει σφόδρα το Γιώργο Παπανδρέου. Για δυο κυρίως λόγους. Διότι είπε ψέματα στον ελληνικό λαό, ενώ ήξερε την αλήθεια, και γιατί έφερε στη χώρα μας το ΔΝΤ και τα Μνημόνια.
Και μπορεί για το πρώτο το να είπε ψέματα, να ακολούθησε την πεπατημένη και άλλων κυβερνήσεων, αλλά για το δεύτερο είχε τεράστια ευθύνη, όχι για το ότι μπήκαμε στα Μνημόνια, αλλά για τον τρόπο, τη μέθοδο που μας έβαλε σε αυτά.
Οφείλω όμως να του αναγνωρίσω κάτι, που ήταν πρωτοπόρος. Και ένα από αυτά είναι η Διαύγεια. Διότι ότι αποκαλύπτεται σήμερα για τα έργα και ημέρες ορισμένων, είναι με βάση τα όσα υπάρχουν σε αυτή. Τόσο για τις αναθέσεις όσο και για τον χορό εκατομμυρίων που στήνουν κάποιοι.
Η Διαύγεια, ήταν ένα έργο σταθμός και οφείλουμε για να είμαστε δίκαιοι να το πιστώσουμε στον Γιώργο Παπανδρέου. Εαν μη τι άλλο παίρνει ο πρώην πρωθυπουργός την…εκδίκησή του από όσους τον ανέτρεψαν και διέλυσαν στη συνέχεια με τις πολιτικές τους επιλογές το ΠΑΣΟΚ.
Αλλά όταν γραφτεί κάποτε η ιστορία αυτής της περιόδου, θα μάθουμε καλύτερα για πρόσωπα και πράγματα και για το ρόλο που έπαιξαν στην πιο μαύρη σελίδα της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Μια σελίδα που δυστυχώς κάποια κεφάλαιά της εξακολουθούν να γράφονται μέχρι και σήμερα που μιλάμε.
Καλό βέβαια τα κόμματα θα ήταν να έψαχναν τις αμαρτωλές ιστορίες τους, πολύ πριν αρχίσει η μάχη των…σκανδάλων, ώστε κα απέφευγαν τις αποκαλύψεις, αλλά έτσι είναι η μοίρα πολλών που θεωρούν την πολιτική ως…μέσον πλουτισμού.
Θα συνιστούσα στους φίλους της Κουμουνδούρου, απλά να είναι λίγο πιο προσεκτικοί στις αποκαλύψεις τους και κυρίως να ψαχτούν και οι ίδιοι, γιατί άρχισαν να πέφτουν σε λάθη. Η περίπτωση της Ευθυμίου, αλλά και της Ελευθεριάδου είναι καρμπόν. Και το μόνο που δείχνουν είναι ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτήν την λειτουργία του συστήματος που αφορά τους βουλευτές. Να κλείσει τα παράθυρα και τις χαραμάδες, που απαξιώνουν την πολιτική και οδηγούν τους πολίτες στα άκρα. Και αυτό είναι ιστορική ευθύνη τόσο του κ. Μητσοτάκη, όσο και του κ. Τσίπρα. Να αρχίσουν να συμφωνούν σε κάποια βασικά, ώστε να προστατεύσουν τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία, που κινδυνεύει από το…όλοι ίδιοι είναι.
