Τον Λάμπη Τσιριγωτάκη πρωτοσυνάντησα στο Μπαθ, στη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θαρρώ ήταν Σεπτέμβρης του 1992 και η Ένωση έμπαινε σε ύφεση. Ήταν λίγο πριν αρχίσει η εφαρμογή της συνθήκης του Μάαστριχτ και η Βρετανία είχε την προεδρία.
Μέσα στο πλήθος διέκρινα τη γνωστή φιγούρα του Λάμπη, ο οποίος ήταν η “προσωποποίηση” της ΕΡΤ στο Λονδίνο. Του συστήθηκα ως ανταποκριτής της Ναυτεμπορικής, μεταξύ των άλλων μέσων που υπηρετούσα. Χωρίσαμε το ρεπορτάζ για να προλάβουμε τον καταιγισμό των ειδήσεων. Εγώ εστίασα στο οικονομικό κομμάτι και εκείνος στο πολιτικό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, που μου είπε, «κάνε εσύ το οικονομικό, εγώ το πολιτικό και να προλάβω να λοκάρω και τον Μάνο, για συνέντευξη», ο οποίος είχε μόλις αναλάβει υπουργός Οικονομικών στη θέση του Παλαιοκρασσά, εάν τα τοποθετώ σωστά.
Πριν όμως, φρόντισε να περάσει από τον πλούσιο μπουφέ για να πάρει δύο πιάτα με πρόχειρο φαγητό, καθώς οι ώρες ήταν πολλές και χρειαζόμασταν ενέργεια. Αφού ολοκληρώθηκε εκείνη η ιστορική δημοσιογραφικά μέρα και κάναμε τη δουλειά μας και με το παραπάνω, πήγαμε στο σταθμό του τραίνου και ίσα που προλάβαμε το τελευταίο (last train to London) που λέει και το γνωστό άσμα (ELO). Στη διαδρομή είπαμε όσα προλάβαμε και έκτοτε σφυρηλατήθηκε μία φιλία μεταξύ μας που δεν έσβησε ποτέ.
Ξανασυναντηθήκαμε στη σύνοδο κορυφής στο Εδιμβούργο δύο μήνες μετά όταν το “Μακεδονικό” έκαιγε. Έκτοτε συμπορευτήκαμε σε αρκετά ρεπορτάζ από τότε, αλλά κυρίως ο Λάμπης ήταν πάντα μία ασπίδα προστασίας και μας χάριζε τις πολύτιμες πηγές του για να βγάλουμε καμιά είδηση της… προκοπής. Φάγαμε πολύ κρύο και βροχές, όχι μόνον περιμένοντας έξω από την Ντάουνινγκ Στριτ.
Για τα έργα και τις ημέρες του Λάμπη σας παραπέμπω στο βιβλίο του “Αναμνήσεις ζωής” όπου είναι ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς του, γιατί εάν περιδιαβεί κάποιος τον δημοσιογραφικό του βίο αισθάνεται ότι δεν έχει ζήσει και πολλά στη ζωή του. Είναι προνόμιο που αναφέρεται και στην αφεντιά μου μεταξύ των δημοσιογράφων που εκτίμησε και θεωρούσε δικούς του ανθρώπους.
Ο καθηγητής Κώστας Γραμμένος θυμάται ότι ο Λάμπης, ήδη φίλος του, κάλυψε τον Σεπτέμβρη του 1982 τη δεξίωση της εισδοχής του στο City που οργάνωσε ο πρύτανης του πανεπιστημίου, όπως επίσης την τελετή απονομής στον προφέσορα του CBE. Μάλιστα τον τίτλο είχε απονείμει ο Πήτερ Μάντελσον, First Secretary of State και όχι η Ελισάβετ, καθώς ο Κώστας δεν ήταν Βρετανός υπήκοος. Ο Λάμπης που γνώριζε (και ποιόν δεν γνώρισε) τον Μάντελσον έκανε την τελετή πολύ πιο εύκολη από πλευράς τηλεοπτικής κάλυψης.
Όπως λέει ο Κώστας Γραμμένος, ο Λάμπης ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους δημοσιογράφους του Λονδίνου με διεθνή εμβέλεια. Δεν ήταν απλώς ένας Έλληνας ανταποκριτής. Λάτρης του καλού φαγητού επέλεγε πάντα τα καλύτερα. Τα τελευταία χρόνια, όταν ανέβαινα στο νησί τρώγαμε στην μπρασερι Langan’s, που είχε πρωτοανοίξει ο Μάικλ Κέιν και ο Μπρους Γουίλις. Αγαπημένο πιάτο η γλώσσα Dover. Και στην pub Audley, τι να πρωτοθυμηθώ. Όποιος του συναφιού πήγαινε στο Λονδίνο, τον Λάμπη θα συναντούσε. Δεν χρειαζόταν διαβατήριο, τον περίμενε ο Λάμπης.
Βοήθησε κόσμο και κοσμάκη που είχε κάθε λογής πρόβλημα, από υγείας ή να εγκαταστήσει τα παιδιά του για σπουδές και πάει λέγοντας. Μεγάλη του αγάπη η ΑΕΚ και η Άρσεναλ. Δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ που με πήρε αργά τηλέφωνο να μου πει ότι πήγε στο τελευταίο παιχνίδι του Αρσέν Βενγκέρ, μόνο και μόνο για να πάρει μία φανέλα με το όνομα του εμβληματικού προπονητή. Σαν μικρό παιδί έκανε. Αυτός ήταν ο Λάμπης. Προσιτός, ευπροσήγορος και συναισθηματικός. Κοντά του, σκιά του θα έλεγα, η σύζυγος του Σοφία. Στήριγμα του μέχρι το τέλος.
Τον τελευταίο καιρό ζούσε μεταξύ Λονδίνου και Οξφόρδης, στο Wycombe, στο χωριό, όπως έλεγε. Θυμάμαι με πόση χαρά ήλθε στη μετάδοση που κάναμε για την ΕΡΤ το βράδυ του δημοψηφίσματος για το brexit, παρά το γεγονός ότι είχε 39 πυρετό. Όταν θέλαμε εισιτήρια για τη Γιουνάιτεντ έπαιρνε τηλέφωνο τον Σωτήρη Χασιάκο, κολλητό του σερ Αλεξ και η δουλειά γινόταν. Ο Λάμπης είχε εξασφαλισμένη είσοδο σε πολλά φημισμένα στέκια πολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Έχαιρε της εκτίμησης πολλών σημαντικών ανθρώπων. Ο Κόρμπιν, ο Φαρατζ, υπουργοί, βουλευτές, παράγοντες, του τηλεφωνούσαν τακτικά. Γευμάτιζαν μαζί του. Συζητούσαν για την Ελλάδα. Κάποτε, ερευνώντας τα λεγόμενα αρχεία του Foreign Office, το κάναμε κάθε Δεκέμβρη, σε ένα από τα τηλεγραφήματα εποχής της Βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα εντόπισε το όνομα του. Το θέμα ήταν εάν πρέπει να του δοθεί το ελεύθερο να πάρει συνέντευξη από την Θάτσερ για την ΕΡΤ. Οπερ και εγένετο.
Η δημοσιογραφική αξία του Τσιριγωτάκη απαντάει από μόνη της σε κάποιους ψοφοδεείς, που εζήλωσαν δόξαν Τορκεμάδα, στερώντας του τη συνέχιση της επιτυχημένης εκπομπής “Στους ήχους του Μπιγκ Μπέν”. Ας είναι…
Μιλώντας για τον Λάμπη δεν θα μας πάρει ο χρόνος. Τα προσωπικά βιώματα δεν έχουν τελειωμό. Έφυγε ένας σημαντικός άνθρωπος που κόσμησε την δημοσιογραφία και αφήνει παρακαταθήκη το όνομα του, συνυφασμένο με το Λονδίνο.
Στο καλό Λάμπη…
