Τα επόμενα χρόνια, ο Σκορπιός αναμένεται να αποτελέσει πόλο έλξης της παγκόσμιας elite, με βάση τα μεγαλόπνοα σχέδια του Dmitry Rybolovlev. Το finupnews.gr αναδημοσιεύει από το aromaleukadas.gr τέσσερα σημαντικά κείμενα της Πηνελόπης Κοψιδάς για την ιστορία του θρυλικού νησιού που αποτέλεσε καταφύγιο του Αριστοτέλη Ωνάση.
Σκορπιός, ένα νησί θρύλος. Η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Από τους Βενετσιάνους άρχοντες, περνά στα χέρια Λευκαδίων οινεμπόρων, για τα μάτια της όμορφης Μαρίας. Ο τελευταίος απόγονος τους, το πουλά στην περίοδο της Κατοχής σε Ιταλούς, το επανακτά και το υποθηκεύει για καλλιεργητικά δάνεια στην Αγροτική Τράπεζα. Μια οικογένεια από το Δρυμώνα Λευκάδας αγοράζει τον Σκορπιό το 1953 για να τον καλλιεργήσει. Δέκα χρόνια αργότερα ο Έλληνας κροίσος Αριστοτέλης Ωνάσης γίνεται κύριος του νησιού και το απογειώνει, για να ερημώσει αργότερα, επισκιασμένο από την «κατάρα» των Ωνάση. Το 2013 η εγγονή του Αθηνά πουλά το νησί στο Ρώσο μεγιστάνα, «βασιλιά της ποτάσας», Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ και ξεκινά μια νέα εποχή…
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
Στις αρχές της δεκαετία του ΄60 ο Σκορπιός, από την οικογένεια Φίλιππα, περιέρχεται στην ιδιοκτησία της εταιρείας Μυκήναι ΑΕ, συμφερόντων Αριστοτέλη Ωνάση.
Ο Α. Ωνάσης γεννήθηκε στο Κοκάργιαλι της Σμύρνης το 1906. Γιος καπνέμπορου, φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και μετά την μικρασιατική καταστροφή κατέφυγε με την οικογένειά του στην Ελλάδα, ενώ το 1923 μετανάστευσε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Άνθρωπος ανήσυχος και φιλόδοξος, ασχολήθηκε αρχικά με το καπνεμπόριο και κατόπιν με τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις. Κατάφερε να δημιουργήσει ένα ισχυρό στόλο από εμπορικά, επιβατικά, φαλαινοθηρικά και δεξαμενόπλοια, καθώς και αμερικανικά πλοία τύπου «Λίμπερτυ» (ναυπηγημένα για τις ανάγκες του πολέμου), τα οποία του απέφεραν τεράστια κέρδη. Με το τέλος του πολέμου, το 1946, παντρεύεται την κόρη του μεγαλοεφοπλιστή Σταύρου Λιβανού, Τίνα (Αθηνά), και αποκτούν δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο και τη Χριστίνα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, οι επιχειρήσεις του επεκτάθηκαν ραγδαία σε πολλούς τομείς, όπως τη διεθνή χρηματιστηριακή και τραπεζική ζωή, την εκμετάλλευση της Εταιρείας Θαλάσσιων Λουτρών του Μόντε Κάρλο (στην οποία ανήκει και το ομώνυμο καζίνο), ενώ το 1957 ιδρύει και οργανώνει στην Ελλάδα την Ολυμπιακή Αεροπορία. Το σύνολο των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων τον κατέστησαν έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του 20ου αιώνα.
Το 1954 αποκτά την θρυλική θαλαμηγό «Χριστίνα», ενώ το 1963 αγοράζει το Σκορπιό, ο οποίος από εκεί και ύστερα, ταυτίζεται με την πολυτέλεια, τον έρωτα και το θάνατο, στοιχεία που σφραγίζουν το όνομα της οικογένειας Ωνάση.
Όταν πέρασε στα χέρια του, το νησί ήταν άγονο και άνυδρο, με χαμηλή και άγρια βλάστηση και κάποιες ελιές. Αμέσως μετά την αγορά, προχώρησε σε σημαντικά έργα. Εγκατέστησε γεννήτριες παραγωγής ρεύματος και εξασφάλισε νερό από γεωτρήσεις στην απέναντι ακτή της Λευκάδας, αλλάζοντας την όψη του. Αμυγδαλιές, αγριοτριανταφυλλιές, πικροδάφνες, συκιές, λεμονιές, πορτοκαλιές, φοίνικες, κυπαρίσσια και πεύκα που τα φύλλα τους σχεδόν αγγίζουν την θάλασσα, είναι μερικά από τα εκατοντάδες είδη φυτών και δέντρων, φερμένων από όλο τον κόσμο, που μεταμόρφωσαν το Σκορπιό σε ένα καταπράσινο νησί. Μαζί με αυτά μεταφέρθηκαν εκεί δεκάδες κατοικίδια ζώα και εξωτικά πουλιά ενώ την εικόνα συμπλήρωσαν τα κάθε λογής λουλούδια που φυτεύτηκαν μέσα σε παρτέρια και το γρασίδι που σκέπασε τη γη, τριγύρω από τα πέτρινα πεζούλια.
Διανοίχθηκε δρόμος, ώστε να είναι δυνατός ο γύρος του νησιού με τα ανοιχτά Morris αυτοκίνητα, ενώ ένας λόφος αποψιλώθηκε για τη δημιουργία ελικοδρομίου. Οι παραλίες του νησιού ενισχύθηκαν με τόνους άμμου που μεταφέρθηκε από τη Σαλαμίνα. Όταν παρέλαβε το νησί, πάνω σε αυτό υπήρχε μια παλιά κατοικία, ένας στάβλος, καθώς και το εκκλησάκι της Παναγίας, που είχαν χτίσει στις αρχές του αιώνα οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες, αδερφοί Μαυροειδή. Ο Ωνάσης κατασκεύασε μαρίνες, πολυτελείς σουίτες με δυνατότητα φιλοξενίας έως και 50 καλεσμένων και κατοικίες για το εργατικό προσωπικό. Θρυλικό έχει μείνει το «ροζ σπίτι», η κατοικία του Ωνάση στο νησί.
Πέντε χρόνια χρειάστηκαν, ώστε να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση του νησιού. Αυτό το διάστημα, η σύντροφός του Μαρία Κάλλας, ήταν στο πλευρό του και θεωρούσε τον εαυτό της οικοδέσποινα του Σκορπιού. Μαζί θα τους συναντήσουμε τον Αύγουστο του 1964 στην πλατεία της Λευκάδας, να παρακολουθούν το φεστιβάλ Φολκλόρ ανάμεσα στους θεατές. Ιστορική έχει μείνει στην μνήμη του νησιού, η στιγμή που η μεγάλη ντίβα της όπερας, θα ανέβει στο ταπεινό πατάρι της πλατείας και θα τραγουδήσει μπροστά στο έκπληκτο κοινό της πόλης, με τη συνοδεία του δεκαοκτάχρονου τότε σπουδαστής του Εθνικού Ωδείου, Κυριάκου Σφέτσα, ο οποίος κλήθηκε να την συνοδέψει στο πιάνο.
Αρχικά η Κάλλας ήταν αρνητική στην παράκληση του νομάρχη Λευκάδας κ. Στεργιάκη, να τραγουδήσει. «Ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην ξανατραγουδήσω στην Ελλάδα…» Στη συνέχεια όμως αποδέχτηκε την πρόταση. Στο περιοδικό «Ντομινό» της εποχής εκείνης διαβάζουμε:
“Έτσι τραγούδησε η πριμαντόνα του αιώνα, χαρίζοντας σε λίγους Έλληνες το δώρο της υπέροχης φωνής της. Πριν αρχίσει το τραγούδι, μίλησε: «Με συνεπήρε το περιβάλλον», είπε «και πατώ τον όρκο μου… Θέλω να σας πω ότι είμαι απροετοίμαστη… Έχω τρεις μήνες να ασχοληθώ με το τραγούδι… Το στόμα μου το ανοίγω μόνον για να φάω και, δόξα το Θεό για να γελάσω… Φίλοι μου, σας ομολογώ είμαι ευτυχισμένη!» Την φράση της την υπογράμμισαν χειροκροτήματα και ευχές, να είναι πάντα ευτυχισμένη. Και η Μαρία Κάλλας συνέχισε, με φωνή βραχνή από συγκίνηση: «Θα σα τραγουδήσω την «Καβαλερία Ρουστικάνα». Διαλέγω αυτή την άρια, γιατί μ’ αυτήν έκανα ντεπούτο εδώ στην Ελλάδα, σαν ήμουν 14 χρονών!… Και την τραγουδάω τώρα πάλι, μόνο για σας…»
Το περιβάλλον του Ωνάση, εκείνη την εποχή μιλά για έναν έρωτα δυνατό και ένα πάθος μοιραίο. Ώσπου τα όνειρά της για ένα γάμο με τον Ωνάση γκρεμίστηκαν, όταν αυτός διάλεξε για σύζυγό του την χήρα του αμερικανού προέδρου Τζάκι Κένεντυ.
Ο γάμος τους τελέστηκε στο παρεκκλήσι του Σκορπιού, τον Οκτώβριο του 1968, με λιγοστούς καλεσμένους, κάτω από ψιλή βροχή και έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό Life. Ευλογήθηκε από τον παπα- Αποστόλη Ζαβιτσάνο, ιερέα του Νυδριού, ο οποίος έμελε να είναι αυτός που θα ιερουργήσει σε όλες τις χαρούμενες, αλλά και τραγικές στιγμές της οικογένειας.
Ο γάμος του Ωνάση με την Τζάκι, σηματοδοτεί την έναρξη της χρυσής για το Σκορπιό εποχής. Πρίγκιπες, βασιλιάδες, αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, αστέρες του παγκόσμιου καλλιτεχνικού στερεώματος και κάθε είδους διασημότητα, φιλοξενούνται στο Σκορπιό και απογειώνουν τη φήμη του στα πέρατα του κόσμου.
Η Τζάκι, γνωστή για το γούστο της από την διακόσμηση του Λευκού Οίκου, ανέλαβε και την διακόσμηση των οικιών στο Σκορπιό. Σε αυτό βοήθησε ο προσωπικός της φίλος και διάσημος για την εποχή διακοσμητής, Μπίλι Μπάλτουιν. Τα ροζ σπίτι επιπλώθηκε με χειροποίητες δημιουργίες του Λευτέρη Σαρίδη, ενώ η ίδια επισκεπτόταν συχνά το Μοναστηράκι και τις αντίκες Χαριτάκη στην οδό Βουκουρεστίου. Αυτά όλα, μεταφέρονταν με ελικόπτερο στο Σκορπιό. Δεκάδες αυθεντικοί πίνακες ζωγραφικής με τις υπογραφές όλων των μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων βρίσκονται παντού στους τοίχους μαζί με καθρέφτες, μινιατούρες, χρυσά και επάργυρα σερβίτσια, καθώς και πέντε σαλόνια! Η ίδια αναδείχθηκε σε εξαίσια οικοδέσποινα στα αλησμόνητα γλέντια που διοργανώνονταν στο νησί.
Ο Ωνάσης με τη σύζυγό του επισκέπτονταν το νησί και περνούσαν πολύ χρόνο σε αυτό, μαζί με τους υψηλούς προσκεκλημένους τους. Απασχολούσαν πολυάριθμο, μόνιμο προσωπικό, από την γειτονική Λευκάδα, οι πλειονότητα των οποίων πηγαινοέρχονταν καθημερινά με καραβάκι από το Νυδρί. Ο ίδιος ο Ωνάσης συχνά επισκέπτονταν το Νυδρί, έτρωγε στα ταβερνάκια του χωριού και σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Νυδριωτών, περπατούσε ανάμεσα στους κατοίκους και συνομιλούσε καταδεκτικά με όλους.
«Ήταν ένας οραματιστής με πολύ δυνατή διαίσθηση, ένας άνθρωπος χαρισματικός, απλός, καταδεκτικός, με μια χημεία τόσο θετική ώστε, ανεξάρτητα από εθνικότητα, θρησκεία, χρώμα, μορφωτικό επίπεδο ή οικονομική επιφάνεια του συνομιλητή του, τον έκανε να αισθάνεται άνετα μαζί του από την πρώτη στιγμή»
Το Νυδρί αναδείχθηκε ως τουριστικό θέρετρο από την εποχή που ο Ωνάσης αγόρασε το Σκορπιό. Σήμερα το άγαλμά του δεσπόζει στο λιμάνι του Νυδριού, θυμίζοντας σε όλους πόσα του οφείλει το χωριό. Φωτογραφίες της εποχής δείχνουν την Τζάκι Ωνάση, μαζί με την Χριστίνα να επισκέπτονται τους καταρράχτες πάνω από το Νυδρί, στο Δημοσάρι, καβάλα σε γαϊδουράκια, αφού ο δρόμος σταματούσε σε ένα σημείο και δεν υπήρχε η δυνατότητα πρόσβασης με αυτοκίνητο.
Σε κάποια από τις επισκέψεις του Ωνάση στους καταρράχτες, περνώντας από τον οικισμό Ράχη, διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε σχολείο και τα παιδιά έκαναν μάθημα σε ένα δωμάτιο κάποιου σπιτιού. Δάσκαλος ήταν ο Παναγιώτης Φίλιππας, ο οποίος, όταν ερωτήθηκε από τον Ωνάση, δεν δίστασε να του ζητήσει την ανέγερση ενός σχολείου στην περιοχή. Το έργο χρηματοδοτήθηκε και με την επίβλεψη του δασκάλου οικοδομήθηκε κτήριο που στέγασε το Δημοτικό Σχολείο Ράχης.
Κι ενώ ο Ωνάσης απολάμβανε τα πλούτη του στο πλευρό της Τζάκι, εμφανίστηκε το πρώτο σημάδι της τραγικής μοίρας της οικογένειας. Το 1973, το μικρό αμφίβιο αεροσκάφος Piaggio 136, συντρίβεται, αμέσως μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Χειριστής, ο 25χρονος μονάκριβος γιος του Α. Ωνάση, Αλέξανδρος, ο οποίος αργά το απόγευμα εκείνης της ημέρας του Γενάρη αφήνει την τελευταία του πνοή στο ΚΑΤ, εξαιτίας της βαριάς κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης που υπέστη. Μέχρι σήμερα, αν και πολλά ελέχθησαν στο παρασκήνιο, κανείς δεν μπόρεσε να μάθει με στοιχεία αν ήταν δυστύχημα ή δολιοφθορά….
«Εκείνη την ημέρα, μετά τη δοκιμαστική με τον καινούργιο πιλότο του Piaggio, θα επιχειρείτο προσθαλάσσωση κοντά στον Πόρο και μετά το αεροπλάνο θα πήγαινε στον Σκορπιό για να “δέσει” στη θαλαμηγό “Χριστίνα” που θα έφευγε για Καραϊβική».
Ο Ωνάσης αρχικά σκέφτεται να ταφεί η σορός του παιδιού του στη Γλυφάδα, αλλά τελικά επιλέγεται ο Σκορπιός. Η αδερφή του Άρτεμις λέει:
«…. μέναμε στη «Χριστίνα» και κάθε βράδυ με έφερνε μαζί του εδώ να κοιμηθώ, κι αυτός αντί να΄ρθει να κοιμηθεί, πήγαινε κάθε βράδυ στο μνήμα, πότε ένα λουλούδι, πότε μιλούσε με το παιδί του ώρες, αυτό γινόταν επί ένα μήνα. Οπότε του λέει κάποιος φίλος του, τι θα κάνεις; Τι θα αποφασίσεις; Διότι την δική σου την ψυχή μπορείς να την κάνεις ότι θέλεις, αλλά του παιδιού σου την ψυχή δεν έχεις δικαίωμα να την ταλαιπωρήσεις. Ήταν ένας φίλος του που ερχόταν συχνά εδώ [στο Σκορπιό] και έβλεπε ότι το παιδί συνέχιζε να είναι στην εκκλησία άταφο. Βεβαίως ήταν ταριχευμένο…»
Η κ. Γεωργία Βέττα, οικονόμος του Αριστοτέλη Ωνάση, που έζησε επί χρόνια δίπλα στην οικογένεια, αναφερόμενη στο ίδιο περιστατικό θα πει:
«Είχε θολώσει το μυαλό του. Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευε ότι είχε πεθάνει. Για εκείνον, στο μυαλό του, ζούσε. Για 20 ημέρες βρισκόμασταν στον Σκορπιό. Εκείνος κάθε βράδυ κατηφόριζε στο εκκλησάκι που τον είχε μέσα στο φέρετρο και του μίλαγε, σαν να ζούσε. Του έλεγε ακόμα και τα σχέδιά του για την επόμενη μέρα. Γι’ αυτό και δεν έδινε εντολή για να τον θάψουν. Είχε μεγάλο καημό που χάθηκε τόσο απρόοπτα. Ξεκίνησαν τα βλέφαρά του να σκεπάζουν τα μάτια του. Έπαθε βλεφαρόπτωση. Τότε λοιπόν αγρίεψε ο μητροπολίτης Λευκάδος και του λέει: “Κύριε Ωνάση, ή τον θάβετε ή θα τον πάτε σε μαυσωλείο στη Γαλλία”. Και ο Αρίστος προκειμένου να μην τον χάσει από τον Σκορπιό, αποφάσισε να τον κηδέψει. Την ημέρα της κηδείας ήρθε και η μάνα του η Τίνα, παρότι δεν μιλούσε με τον Αλέξανδρο λόγω του γάμου της με τον Νιάρχο. Παρούσα και η αρραβωνιαστικιά του, η Φιόνα Φον Τίσεν. Ο Αρίστος δεν παρέστη στην κηδεία. Ο παπάς για να πειστεί ότι το πτώμα του Αλέξανδρου είναι στο φέρετρο ζήτησε από τη μάνα του να το ανοίξει, αλλιώς δεν θα έψελνε τη νεκρώσιμη ακολουθία. Και ανοίγουν το φέρετρο και βλέπουμε έναν άλλον Αλέξανδρο. Τρεις μέρες τον ταρίχευαν στο ΚΑΤ, κατ’ εντολήν του Αρίστου. Ήθελε να τον κρατήσει για πάντα κοντά του».
Την νεκρώσιμη ακολουθία τέλεσε ο παπα-Αποστόλης, που είχε ευλογήσει τον γάμο του Ωνάση με την Τζάκι και που έμελε στο ίδιο παρεκκλήσι της Παναγίας να χοροστατήσει στην ταφή του ίδιου, αλλά και της κόρης του Χριστίνας και να βαφτίσει την Αθηνά. Το κουβάρι της σκοτεινής τους μοίρας είχε αρχίσει να ξετυλίγεται.
Ο Ωνάσης δεν άντεξε την απώλεια του μοναχογιού του. «Πενήντα χρόνια δούλευα κι ένα βράδυ τα έχασα όλα». Από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση γι΄αυτόν, ώσπου δυο χρόνια αργότερα, στις 15 Μαρτίου το 1975, πεθαίνει στο Αμερικανικό Νοσοκομείο του Παρισιού, προσβεβλημένος από βαρύτατης μορφής μυασθένεια. Μεταφέρεται στο Σκορπιό για να ταφεί δίπλα στο γιο του Αλέξανδρο. Ένα χρόνο ενωρίτερα, είχε πεθάνει και η μητέρα του Αλέξανδρου, Τίνα.
Στις 5 Ιουνίου το 1975, στο Πρωτοδικείο Αθηνών δημοσιεύτηκε με τη υπ΄αριθ.1.285 έκθεση πρακτικών, η διαθήκη του Ωνάση. Όριζε ότι όλη η περιουσία του να μοιραστεί σε δύο ισάξια μέρη ανάμεσα στην κόρη του Χριστίνα και ένα ίδρυμα με τον όνομα του γιου του «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης». Σχετικά με το Σκορπιό, το άρθρο 9 της διαθήκης, προβλέπει τα εξής:
«Ως προς τα νησίδας Σκορπιόν και Σπάρτη και τα επ΄ αυτών κτίσματα εάν η θυγάτηρ μου και η σύζυγός μου το επιθυμούν δύνανται να τας διατηρήσουν προς ιδίαν αυτών χρήσιν εάν και εφόσον θα ηδύναντο να καλύπτουν εξ ιδίων αυτών χρημάτων τα ετήσια έξοδα συντηρήσεως αυτών ανερχόμενα εις το ποσόν των 100.000 δολαρίων περίπου. Άλλως ορίζω όπως δωρηθούν αύται εις την Ολυμπιακήν Αεροπορίαν προς χρήσιν των υπαλλήλων αυτής ως θερέτρου και ιδίως παιδικών κατασκηνώσεων υπό την επωνυμία «Δωρεά Αλέξανδρου Ωνάση». Εξαιρείται της δωρεάς ταύτης περιοχήν 30 στρεμμάτων γύρωθεν του εκεί υπάρχοντος παρεκκλησίου και τύμβου του υιού μου Αλέξανδρου Ωνάση διατηρουμένης ταύτης ως μνημείου. Η προαναφερθείσα δωρεά εις την Ολυμπιακήν Αεροπορίαν υπόκειται στον εξής όρον: θα προσφερθεί η νήσος Σκορπιός πρώτον και κατά προτίμησιν εις το Ελληνικό δημόσιον δια την χρήσιν θερέτρου του εκάστοτε αρχηγού του Ελληνικού Κράτους υπό τον όρο ότι το δημόσιο θα ανελάμβανε την συντήρησιν αυτού. Εάν το δημόσιον αποδεχθεί τη δωρεάν τότε η νησίς Σπάρτη θα δωρηθεί εις την Ολυμπιακή αεροπορίαν δια να χρησιμοποιηθεί ως θέρετρον του προσωπικού και ιδίως ως θερινή παιδική στέγη των τέκνων των. Εάν το δημόσιο αρνηθή την αποδοχή δωρεάς του Σκορπιού τότε αμφότεραι αι νησίδες Σπάρτη και Σκορπιός θα περιέλθουν εις την κυριότητα της Ολυμπιακής Αεροπορίας».
Μετά το θάνατο του η Χριστίνα αποζημιώνει την Τζάκι, η οποία αποχωρεί και παίρνει η ίδια την σκυτάλη του Σκορπιού. Νεανικές παρέες του jet-set θα ξαναζωντανέψουν με τα πάρτυ τους το θρυλικό νησί, ενώ ο αρχιτέκτων Κώστας Βουτσινάς και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης, θα δώσουν μια πιο ελληνική πινελιά στη διακόσμηση.
Το 1985 ένα ευτυχές γεγονός έρχεται να διασκεδάσει την εικασία περί «κατάρας των Ωνάση». Η βάπτιση της Αθηνάς, κόρη της Χριστίνας, που απέκτησε με το γάλλο σύζυγό της Τιερύ Ρουσέλ. Ο παπα- Αποστόλης που τέλεσε το μυστήριο, φέρεται να είπε: «Φτάνει πια! Η μαύρη περίοδος πρέπει να τελειώσει».
Οι φωνές του δεν εισακούστηκαν. Τρία χρόνια μετά, το 1988, η Χριστίνα Ωνάση θα βρεθεί νεκρή στη μπανιέρα της, στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής και θα μεταφερθεί και αυτή στο Σκορπιό για να ταφεί δίπλα στον πατέρα και στον αδερφό της.
Αυτή είναι και η αρχή μια δικαστικής διαμάχης ανάμεσα στον Τιερύ Ρουσέλ, που ανέλαβε την επιμέλεια της τρίχρονης τότε Αθηνάς, και στο Ίδρυμα Ωνάση, που η Χριστίνα όρισε διαχειριστή της περιουσίας της κόρης της. Ο Τιερύ Ρουσέλ επιχειρεί με κάθε τρόπο να αναλάβει την διαχείριση της αμύθητης περιουσίας της κόρης του. Μετά από ένα πολυετές θρίλερ, που περιλαμβάνει, εκτός από δίκες, και απειλές περί απαγωγής της Αθηνάς από πρώην πράκτορες της Μοσάντ, η Αθηνά αποκηρύττει τον πατέρα της και επαναφέρει το μητρικό της επώνυμο «Ωνάση». Ωστόσο, στα 14 χρόνια της, το 1999, στην Ελβετική Αρχή Ανηλίκων, είχε δηλώσει ότι θέλει οι έλληνες διαχειριστές της περιουσίας της να φύγουν από τη ζωή της και ότι νιώθει απέχθεια για οτιδήποτε ελληνικό. Οι δηλώσεις αυτές, προφανώς αποτέλεσμα της τότε επιρροής του πατέρα της, δεν ανακλήθηκαν ποτέ.
Η Αθηνά ήρθε κάποιες φορές στο Σκορπιό μαζί με τον πατέρα της και την νέα του οικογένεια. Επισκέφθηκε τους τάφους των προγόνων της, χωρίς όμως να νιώσει έλξη και αγάπη για αυτό το νησί. Είχε αποκοπεί από τις ελληνικές της ρίζες, αφού παρά την πρόβλεψη στη διαθήκη της μητέρας της, δεν της δόθηκε ελληνική διαπαιδαγώγηση και δεν έμαθε ούτε καν να μιλά ελληνικά, αν και ήταν η μόνη εν ζωή απόγονος του Έλληνα μεγιστάνα.
Η Αθηνά ποτέ δεν απασχόλησε τα μέσα με δηλώσεις και συνεντεύξεις της. Το 2005 προχώρησε σε γάμο με τον ολυμπιονίκη στην ιππασία, Αλβάρο ντε Μιράντα Νέτο. Ο γάμος τους, 11 χρόνια αργότερα, είχε άδοξο τέλος. Η μεγάλη αγάπη της Αθηνάς είναι η ιππασία. Λέγεται ότι σε κάποιους ιππικούς αγώνες, ήρθε σε επαφή με την Εκατερίνα, κόρη του ρώσου μεγιστάνα Ντμίτρη Ριμπολόβλεφ. Εκείνη της εξέφρασε την επιθυμία να αγοράσει το Σκορπιό, σε περίπτωση που η Αθηνά ήθελε να τον πουλήσει. Έτσι, τον Απρίλιο του 2013, μια εταιρία συμφερόντων της ρωσικής οικογένειας εξαγόρασε έναν όμιλο εταιριών που ανήκαν στην Αθηνά Ωνάση. Τότε διευκρινιζόταν ότι επρόκειτο για μια «μακροπρόθεσμη χρηματοοικονομική επένδυση». Το σύνολο της συναλλαγής ανήλθε στα 100.000.000 ευρώ.
Για την ίδια ο Σκορπιός δεν αποτελούσε το παραμυθένιο νησί των ανέμελων παιδικών χρόνων της μάνας της, αλλά το νεκροταφείο που φιλοξενούσε τον τάφο της μητέρας και των προγόνων της. Στην ουσία, η πώλησή του αντιπροσωπεύει την διακοπή οποιασδήποτε σχέσης με ότι της θυμίζει το παρελθόν. Την πολυτάραχη ζωή του πάμπλουτου παππού της, που λεηλατήθηκε ανελέητα από οδύνες και τραγωδίες. Το ατροφικό «εγώ» της γιαγιάς της, που την έσπρωξε σε γάμο με τον άντρα της αδελφής της, Σταύρο Νιάρχο. Την ανασφάλεια της μάνας της, που την οδήγησε σε αλλεπάλληλες ερωτικές σχέσεις και τέσσερις γάμους χωρίς να γνωρίσει καν ψήγματα ευτυχίας. Ήταν η ζωή μιας δυναστείας με την πιο θεαματική άνοδο, αλλά και την πιο τραγική πτώση, σε ρυθμούς αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Ο Σκορπιός, από το 2013, ξεκίνησε μια νέα πορεία, υπό την ιδιοκτησία του ρώσου μεγαλοεπιχειρηματία Ριμπολόβλεφ. Και μένει να δούμε αν οι μέρες δόξας και χλιδής που γνώρισε όταν στα καταγάλανα νερά του κολυμπούσε η Κάλλας και η Τζάκι Κένεντυ, μέλλεται να επαναληφθούν. Ή μήπως η ιστορία γράφεται μόνο μια φορά;….
Διαβάστε το Α΄ΜΕΡΟΣ εδώ
Διαβάστε το Β΄ΜΕΡΟΣ εδώ
Διαβάστε το Γ΄ΜΕΡΟΣ εδώ
