Φοράνε μαύρα ή καφέ δέρματα από αρνιά και κατσίκια που έχουν οι ίδιοι επεξεργαστεί. Ζώνουν στη μέση τους διαφορετικού μεγέθους κουδούνια, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα και τοποθετούν με ευλάβεια στο κεφάλι, το πανύψηλο, δίμετρο, μαύρο μυτερό καπέλο, τη λεγόμενη «μπαμπουσάρκα», που είναι στολισμένη με δεκάδες πολύχρωμες κορδέλες, χάντρες και μαντίλες.
Φαίνονται μόνο τα μάτια τους. Η εμφάνισή τους είναι για πολλούς τρομακτική, αλλά ο ρόλος τους είναι καλός και «ιερός». Σκοπός τους να εξαγνίσουν τα σπίτια και το χωριό τους από κάθε κακό. Ο λόγος για τους «Μπαμπόγερους» του Φλάμπουρου, ένα μικρό χωριό της Νιγρίτας Σερρών, γνωστό για τη διατήρηση των εθίμων και των τοπικών παραδόσεων.
Οι «Μπαμπόγεροι», έρχονται από… αρχαιοτάτων χρόνων, «βγαλμένοι» μέσα από διονυσιακά έθιμα, αφιερωμένα στη λατρεία του θεού Απόλλωνα.
Οι «Μπαμπόγεροι» είναι κάθε ηλικίας, μικροί και μεγάλοι, από κάθε οικογένεια. Την Κυριακή της Τυρινής το πρωί, αφού πάρουν την ευλογία της μάνας τους θα πάνε στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού, της Αγίας Άννας για να πάρουν τη χάρης της. Σειρά έχουν όλα τα σπίτια του χωριού, ένα προς ένα, για να τα εξαγνίσουν. Κρατούν στα χέρια νταούλια και ζουρνάδες και «παίζουν» το τραγούδι της συγχώρεσης.
Ο ήχος είναι ο ίδιος, στο ίδιο μέτρο και τον ίδιο ρυθμό από όλους, όμως η «οχλαγωγία» από τα κουδούνια είναι διαφορετική από τον καθένα.
