Ο κόσμος δεν κλαίει, στο τελευταίο “αντίο” του Πελέ! Καλά διαβάσατε, καθώς ο αποχαιρετισμός στον -για πολλούς- κορυφαίο όλων των εποχών ποδοσφαιριστή, δεν είχε την ένταση που κάποιοι, λογικά περίμεναν.
Στη διάρκεια της περιφοράς στους δρόμους της πόλης Σάντος, μετά το λαϊκό προσκύνημα της σορού στη Βίλα Μπελμίρο, που είναι η έδρα της ομάδας με την οποία έγραψε ιστορία, ο κόσμος στους δρόμους όχι απλά δεν συνωστίστηκε αλλά ούτε καν έδειχνε σημάδια θρήνου και συντριβής για την απώλεια.
Μία λογική εξήγηση έχει να κάνει με την ηλικία του “Βασιλιά“. Ο Πελέ άφησε την τελευταία του πνοή στα 82 του, σε αντίθεση με τον Μαραντόνα ο οποίος “χαιρέτησε” στα 60 του. Ένας ακόμη λόγος που η θλίψη και η στεναχώρια που προκάλεσε η απώλεια του Ντιέγκο ήταν μεγαλύτερη, είναι ότι ο αργεντίνος μεγαλούργησε σε μία εποχή όπου η τηλεόραση κατέγραψε όλα τα αγωνιστικά του επιτεύγματα.
Το έχουμε υποστηρίξει πολλές φορές ότι, σε αυτή τη “συζήτηση” ο Πελέ είναι ο πιο αδικημένος εκ των μεγάλων, καθώς πάρα πολλές από τις αγωνιστικές “ζωγραφιές” του δεν καταγράφηκαν ούτε από φίλμ. Όπως το περίφημο “γκολ πλακέτα” που πέτυχε κόντρα στη Φλουμινένσε στο Μαρακανά! Ένα γκολ που χαρακτηρίστηκε τόσο όμορφο ώστε να αποκαλείται “πλακέτα”, το ωραιότερο που έχει επιτευχθεί ποτέ σε αυτό το γήπεδο, δεν υπάρχει σε καμία οπτική μορφή.
Ο Πελέ πάντως δεν ήταν στις καρδιές των βραζιλιάνων, όπως ο Μαραντόνα σε εκείνες των αργεντίνων. Πολύ απλά επειδή ο Ντιέγκο τους έκανε να νιώθουν πως ήταν ένας από αυτούς. Σε αντίθεση με τον Πελέ που έδειχνε πάντοτε πιο μακριά από τη βάση της κοινωνίας. Και ως ποδοσφαιριστής αλλά, πολύ περισσότερο, όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο.
Οι δραστηριότητες του Πελέ, με τα χρήματα που αυτές του απέφεραν, τον έβαλαν στο κάδρο του ξεχωριστού και του προνομιούχου, σε μία χώρα με τεράστιο κοινωνικό άνοιγμα, πολύ πλούσιων και ταυτόχρονα απίστευτα φτωχών. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν έπραξε σωστά για την οικονομική άνεση των δικών του ανθρώπων, όμως εμπορευματοποίησε το όνομά του διαφημίζοντας ακόμα και σάντουϊτς…
