Οκ, συμφωνούμε πως καμία ελληνική ομάδα δεν έχει τις υποδομές εκείνες που θα τη βοηθήσουν να διαπρέψει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το ξεκίνημα της φάση των ομίλων, στο πρώτο βράδυ του Europa και του Conference League που μας έκανε να περιμένουμε θαύματα, δεν αποτύπωνε σε καμία περίπτωση την πραγματικότητα.
Επειδή όμως δεν έχει νόημα να αναλύουμε κάθε φορά τις αιτίες που κρατούν εγκλωβισμένο το ελληνικό ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα, ας προχωρήσουμε στην…εξειδίκευση! Στους λόγους που ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να συνεχίσει στη νοκ άουτ φάση το Φεβρουάριο.
Είναι στα αλήθεια άξιο απορίας, για να τα λέμε όπως είναι. Σε όμιλο βατό, με θεωρητικά καλύτερη ομάδα την προβληματική στην Ισπανία Βιγιαρεάλ, αλλά και τη γαλλική Ρεν όπως και τη Μακάμπι Χάϊφα, ο Παναθηναϊκός τερμάτισε στο γκρουπ τελευταίος!
Δεν κατάφερε δηλαδή να παρουσιάσει ανταγωνιστικό πρόσωπο και αποτελεσματικότητα, κόντρα στη 13η της ισπανικής λίγκας, τη 13 της γαλλικής και την 4η του Ισραήλ, το πρωτάθλημα της οποίας είχε διακοπεί για 45 μέρες και μέχρι την τελευταία αγωνιστική του ομίλου στο Europa είχε πετύχει ένα γκολ σε πέντε ματς!
Προφανώς δεν έχει νόημα να μπούμε στη συζήτηση των συγκρίσεων της ελληνικής πραγματικότητας με την ποδοσφαιρική των άλλων μεγάλων χωρών. Έχει πάντως αξία να προσέξουμε τις λεπτομέρειες των αγώνων που οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στην αυτοκτονία!
Διότι περί αυτού πρόκειται, όταν σου είναι απαραίτητη ακόμη και η ισοπαλία κόντρα στη Μακάμπι Χάϊφα στην έδρα σου και εσύ αποκλείεσαι χαρίζοντας δύο γκολ!
Στην πιο κρίσιμη βραδιά της ευρωπαϊκής σεζόν εφέτος, οι παίκτες και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς χάρισαν το αποτέλεσμα στον αντίπαλο! Το χάρισαν, χωρίς εισαγωγικά. Απλά και εύκολα…
Θα συμφωνήσω με αυτό που μου έλεγαν κάποιοι εκείνο το βράδι στη Μπράγκα μετά το ματς, ότι δηλαδή αυτό το σύνολο που δουλεύει αυτά τα χρόνια ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν έχει ακόμη “ψηθεί” στην Ευρώπη και πως με ίδια εμφάνιση ένα χρόνο αργότερα θα μπορούσε να προκριθεί εις βάρος των πορτογάλων. Δεν ξέρω πόσο κοντά είναι στην αλήθεια, πάντως το ακούω.
Από αυτό το σημείο πάντως, μέχρι εκείνο που στις κρίσιμες στιγμές αντιδράς με λάθη παιδαριώδη, τα οποία σε παρουσιάζουν ανεπαρκή, υπάρχει απόσταση. Η οποία μαρτυρά και την έλλειψη της πνευματικής προετοιμασίας.
Το έλεγε ξεκάθαρα το βλέμμα, μεταξύ στεναχώριας και εκνευρισμού αμέσως μετά το τέλος του παιχνιδιού και την ήττα από τους ισραηλινούς, του Φώτη Ιωαννίδη, στις πρώτες δηλώσεις στη ζωντανή μετάδοση. “Δεν γίνεται να δεχόμαστε τόσο εύκολα τα γκολ πίσω...” Σωστά.
Ένας Παναθηναϊκός ασυντόνιστος, με νευρικές αντιδράσεις, έχασε ένα ολόκληρο ημίχρονο παρουσιάζοντας εικόνα εκτός τόπου και χρόνου.
Το πρόβλημα στην άμυνα, μετά τον τραυματισμό του Μάγκνουσον, δεν έχει λυθεί ποτέ! Πολύ απλά διότι ο Γέντβαϊ, κάθε φορά που παίζει επιβεβαιώνει πως ήταν μία λάθος μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, που εφέτος ήθελε να αλλάξει επίπεδο. Είναι χειρότερος του Σάρλια και αυτό τα λέει όλα…
Και για εκείνους που λένε ότι η ατυχία χτύπησε την ομάδα λόγω του τραυματισμού του ενός εκ των δύο καλών στόπερ, η απάντηση είναι πως καμία ομάδα στον κόσμο δεν φτιάχνει ρόστερ μόνο με δύο καλούς κεντρικούς αμυντικούς. Έλεος κάπου…
Επίσης ο Γιοβάνοβιτς δεν έχει βρει ποτέ απάντηση στο κενό διάστημα που παρουσιάζεται μεταξύ των μέσων και της τελευταίας γραμμής της άμυνας, όταν παίζει “6άρι” ο Αράο. Με τον Ρούμπεν Πέρεθ τέτοιο πρόβλημα πέρυσι δεν υπήρχε. Ο Αράο βελτίωσε την ταχύτητα και είναι αποτελεσματικότερος στις πάσες, όμως οι χώροι στην πλάτη του πληγώνουν την άμυνα.
Ο μοναδικός που βγάζει από αυτό το ρόστερ του Παναθηναϊκού την απαιτούμενη ένταση στο υψηλότερο επίπεδο, χωρίς να αφήνει χώρους, απελευθερώνοντας τον Μπερνάρ, η τον Τζούρισιτς, είναι ο Άνταμ Τσέριν. Στο πιο κρίσιμο ευρωπαϊκό παιχνίδι κόντρα στη Μακάμπι έμεινε στον πάγκο.
Η πρεμιέρα της νίκης στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Βιγιαρεάλ προκάλεσε ενθουσιασμό ψευδεπίγραφο, καθώς αυτή η πορεία ολοκληρώθηκε με 4/4 ήττες και 4 βαθμούς, όσους είχε ο Παναθηναϊκός από τη δεύτερη αγωνιστική, όταν ήταν πρώτος στη βαθμολογία…
ΥΓ: Για την αποτελεσματικότητα της επίθεσης του Παναθηναϊκού η συζήτηση παραμένει ίδια από πέρυσι. MVP του αγώνα στη Λεωφόρο ψηφίστηκε ο αντίπαλος τερματοφύλακας (!), ο 22χρονος Σερίφ Καϊούφ. Θα το θυμάται σε όλη του τη ζωή. Γνώμη μου…
