Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πάλι κατάφερε να γίνει θέμα. Αλλά πάλι όχι για το σωστό λόγο. Βγήκε να επαναλάβει το αφήγημά του ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας, αλλά κάποιο πολιτικό πρόσωπο που δεν σας λέω ποιο. Κάτι δηλαδή σαν το…kider έκπληξη. Δηλαδή ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης, θεωρεί ότι με το να κρύβεται μέχρι τέλους και να κάνει αλχημείες, θα μπορέσει να πείσει ότι αποτελεί κάποια εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της επόμενης μέρας.
Μάλλον κινδυνεύει να ακούσει από τους πολίτες το ούτε Νίκος Ανδρουλάκης. Και αναρωτιέμαι εάν αυτήν την απάντηση την έχει βάλει στο πλάνο των σχεδιασμών του.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο κ. Ανδρουλάκης όταν ξεκίνησε αυτό το ταξίδι στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είχε την μεγάλη ευκαιρία να αποτελέσει το κόμμα εκείνο που θα συγκέντρωνε τους δυσαρεστημένους κεντρώους. Και ενώ αρχικά αυτή ήταν η τάση και καταγράφηκε στις δημοσκοπήσεις, με τις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις του κατάφερε το αντίθετο.
Αντί να μαζεύει κόσμο διώχνει κόσμο.
Και με τον μικρομεγαλισμό στο οποίον έχει μπλέξει το κόμμα του φοβάμαι ότι την ώρα της κρίσης θα συμπιεστεί ακόμη περισσότερο με κίνδυνο να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε χαμηλότερα ποσοστά από αυτά που συγκέντρωσε η μακαρίτισσα η Φώφη.
Δυστυχώς ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης, δεν μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε Πρόεδρο ενός ιστορικού κόμματος όπως είναι το ΠΑΣΟΚ.
Με τα όσα λέει το μόνο που θα πετύχει στο τέλος αυτής της διαδικασίας, είναι να παρακαλεί αντί να διεκδικεί την συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση.
Το ότι στο μυαλό του εξακολουθεί να ισχύει το τι Πλαστήρας, τι Παπάγος είναι μια παγίδα που θα τον οδηγήσει σε εκλογική καταστροφή.
Οσο δε συνεχίζει να λέει ότι εκείνος θα επιβάλλει το πρόγραμμά του, και θα επιβάλλει και τον πρωθυπουργό την επόμενη ημέρα, τόσο θα απομακρύνεται από το ρόλο του ρυθμιστή.
Διότι δεν μπορεί ο τρίτος και μάλιστα με τα ποσοστά που δημοσκοπικά καταγράφει να είναι εκείνος που θα διατάσσει και θα αποφασίζει ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός, κόντρα στη βούληση του ελληνικού λαού.
