Το καθολικό κόμμα στη Βόρειο Ιρλανδία, το Σιν Φέιν, (άλλοτε πολιτικός βραχίονας του ΙΡΑ) με τη νίκη του στις τοπικές εκλογές, για πρώτη φορά στην ιστορία του, βάζει ανοιχτά την εξίσωση της προσάρτησης της επαρχίας στο Δουβλίνο, που τώρα ανήκει διοικητικά στο Λονδίνο.
Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς την πολιτική ιστορία της Ιρλανδίας, δεν μπορούν παρά να μείνουν σε ορισμένες επισημάνσεις.
Πάει καιρός από τότε που η Θάτσερ είχε απαγορεύσει στους ηγέτες του Σιν Φέιν ακόμη και τη φωνή τους, όταν έκαναν δηλώσεις.
Όταν εμφανιζόταν στη τηλεόραση ο Τζέρι Ανταμς, τη φωνή του “ντουμπλάριζε” Αγγλος ηθοποιός. Ήταν η εποχή που ο ΙΡΑ ακόμη έβαζε βόμβες. Υπήρχε διάχυτη η αντίληψη ότι αυτό δεν θα συνεχιζόταν για καιρό.
Η “νομιμοποίηση” του Σιν Φέιν ήλθε πανηγυρικά με τη συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής, με πρωθυπουργό τον Τόνι Μπλέρ, παρά τις αντιδράσεις του εμβληματικού ηγέτη του DUP- των ενωτικών του Αλστερ δηλαδή, αιδεσιμότατου Ιαν Πέισλι. Έκτοτε το κόμμα των καθολικών που σε λίγο θα έχει τα ηνία και στο Δουβλίνο, κέρδιζε σε απήχηση και αποκτούσε πολιτικό κεφάλαιο σταδιακά με τις διακηρύξεις του περί ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης, μην αφήνοντας ποτέ στο περιθώριο το βασικό του σκοπό, που ήταν η επανένωση ολόκληρου του νησιού.
Γι αυτό, όταν κάποιοι μιλούν για “αδελφά κόμματα” σε άλλες χώρες-καλή ώρα- καλό είναι να μη ξεχνούν το τελευταίο.
Όταν επικρατήσει το Σιν Φέιν και στο Δουβλίνο-είναι θέμα χρόνου-θα μπει αναπόφευκτα στο τραπέζι το ζήτημα των δημοψηφισμάτων για ένωση ολόκληρου του νησιού.
Μία ενδεχόμενη κυβέρνηση Σιν Φειν-Φέιν στο Στόρμοντ, που διακαώς επιθυμεί το Ουέστμίνστερ, δύσκολα θα σταθεί για καιρό. Οπότε η νίκη του Σιν Φέιν δεν έχει απλώς τοπικό χαρακτήρα, αλλά ιστορικές παρακαταθήκες δεκαετιών.
Εάν ο Ειμον ντε Βαλέρα, με την εγωπαθή στάση του να καταστεί αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ιρλανδίας, πολώνοντας καταστάσεις που είχαν ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του Μάικλ Κόλινς (για΄κεινον έγραψε ο Μίκης το “γελαστό παιδί”), ίσως ο ΙΡΑ σταματούσε στις αρχές του 20ου αιώνα τη δράση του.
Η Ιρλανδία (ολόκληρη) θα περνούσε από την αυτονομία στη ανεξαρτησία σχετικά σύντομα και δεν θα χρειαζόταν να τραγουδήσει ο Μπόνο, κρατώντας ίσες αποστάσεις από Μπέλφαστ και Λονδίνο -καριέρα γαρ- τη “Ματωμένη Κυριακή” της 30ης Ιανουαρίου του 1972.
