Σήμερα τέτοια μέρα στην Μαριούπολη, δεκάδες Ελληνόπουλα, κρατώντας τις ελληνικές σημαιούλες τους θα γιόρταζαν την Ημέρα Ανεξαρτησίας της μητέρας – πατρίδας. Θα έκαναν την παρέλασή τους και θα γιόρταζαν εξ αποστάσεως την μεγάλη μέρα του Ευαγγελισμού και της ελληνικής επανάστασης.
Τη διπλή αυτή γιορτή του Χριστιανισμού και της πατρίδας. Αυτό θα ήταν το φυσιολογικό. Δυστυχώς σήμερα που γράφουμε αυτές τις αράδες, τα Ελληνόπουλα της Μαριούπολης δεν γιορτάζουν. Ούτε στόλισαν τις πλατείες τους, ούτε έκαναν τις γιορτές στα σχολεία τους, ούτε και την καθιερωμένη παρέλαση.
Στην Μαριούπολη και στην Οδησσό, όπου γεννήθηκε η Φιλική Εταιρεία, και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, και οι Φιλικοί, κανείς δεν γιορτάζει. Ζουν την φρίκη ενός παράλογου πολέμου, από έναν λαό που το 1821 ήταν στο πλευρό της Ελληνικής Επανάστασης.
Ήταν απέναντι στους Μουσουλμάνους, την ώρα που σήμερα βάζουν τους Τσετσένους Μουσουλμάνους , να καθαρίζουν χριστιανικούς πληθυσμούς.
Ο πόνος και η τραγωδία είναι μεγάλη και χωρίς τέλος για αυτούς τους πληθυσμούς.
Οι σκέψεις μας είναι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που αντί να γιορτάζουν μαζί μας κάνοντας παρέλαση στους δρόμους, στους δρόμους κείτονται πτώματα αμάχων.
Και πραγματικά παρακολουθώντας, την παρέλαση και τις πτήσεις των F16, των Rafalle και των Mirage, σκέφθηκα από τη μια πόσο απαραίτητα είναι για να παραμένει η πατρίδα μας ελεύθερη και από την άλλη τα πόσα ξοδεύει ο άνθρωπος για να μπορεί να σκοτώνει τον συνάνθρωπό του. Η φρίκη και ο παραλογισμός είναι ακόμη εδώ, και ας νομίζαμε ότι είχε διαγραφεί από τις μνήμες και το παρόν της Ευρώπης.
Τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, σκίασαν την φετινή λιτή αλλά υποδειγματική και με μέτρο παρέλαση. Διότι θρηνούμε συμπατριώτες μας, διότι θρηνούμε για μια χώρα, τη Ρωσία, που αντί φέτος 201 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, στην οποία έπαιξε ρόλο ευρισκόμενη στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, σήμερα έχει πάρει την λάθος πλευρά.
Αποτέλεσμα να χάνουμε έναν καλό φίλο, από τα ιστορικά λάθη της ηγεσίας του. Να διηγούμαστε γεγονότα και να μας κάνουν να κλαίμε.
Σήμερα 201 χρόνια μετά, η πατρίδα μας, βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπη με έναν γείτονα, που στο μυαλό του έχει την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έναν γείτονα με αναθεωρητικά σχέδια. Τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, είναι ένα καμπανάκι για όλους μας. Ότι τίποτε δεν είναι πλέον δεδομένο, τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Για αυτό και οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να σταματήσουν να αναπαράγουν τοξικότητα και διχασμό.
Να κρατούν το μέτρο με το βλέμμα στα δύσκολα που είναι μπροστά μας. Να αντιπαρατίθενται είναι φυσικό στις δημοκρατίες. Να διχάζονται όχι…
