Το τέλος της συνεργασίας του Κάρλος Κορμπεράν με τον Ολυμπιακό προέκυψε με τρόπο διαφορετικό από τους συνηθισμένους. Διότι δεν υπήρξε ποτέ περιθώριο, προκειμένου να διαπιστωνόταν εάν ήταν επαρκής για τον “ερυθρόλευκο” πάγκο.
Ήταν ωστόσο αδύνατο να μείνει περισσότερο.
Ο ισπανός προπονητής έφυγε… μόνος του, υπό μία έννοια, αφού τα αποτελέσματα που έφερε στο διάστημα της σύντομης παρουσίας του δεν γινόταν να του επιτρέψουν να συνεχίσει.
Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να παριστάνουμε πως είναι εφικτό σε μεγάλη ομάδα να έχει κάποιος χρόνο προκειμένιυ να δουλέψει με ηρεμία και να κριθεί στο μέλλον.
Καμία μεγάλη ομάδα στον κόσμο δεν αντέχει πολλά κακά αποτελέσματα, ούτε και ο Ολυμπιακός. Σωστά και λογικά! Αλλιώς δεν είναι, ούτε αποκαλείται μεγάλη ομάδα.
Σε 50 ημέρες ο Ολυμπιακός μέτρησε μόλις δύο νίκες, αλλά και έξι ισοπαλίες και φυσικά τρεις ήττες. Επίσης μέσα σε 10 ημέρες είχε τρεις ήττες (1-2 από τη Ναντ στο 92’, 0-3 από τη Φράιμπουργκ στο Καραϊσκάκη, 1-2 στο Χαριλάου) και μία ισοπαλία εντός έδρας με το Βόλο.
Έτσι λοιπόν σταμάτησε οποιαδήποτε συζήτηση για την παράταση της παρουσίας του προπονητή.
Οι προκρίσεις στα πέναλτι με τη Σλόβαν και τον Απόλλωνα Λεμεσού, ήρθαν μετά από τέσσερις ισοπαλίες, λογικά προβλημάτισαν, αποδόθηκαν ωστόσο στην προηγούμενη κακή αρχή του Πέδρο Μαρτίνς.
Στη συνέχεια το ίδιο συνέβη, ως ένα σημείο, και με την ισοπαλία στην Τρίπολη με τον Αστέρα. Όμως η ισοπαλία με το Βόλο μέσα στο Γ. Καραϊσκάκης και μάλιστα με την ισοφάριση να έρχεται στο τέλος του αγώνα, χτύπησε για τα καλά τα καμπανάκια των πολλών προβλημάτων.
Το ίδιο και η πολύ μέτρια εικόνα, με την ήττα στις καθυστερήσεις στη Γαλλία από τη Ναντ.
Ενώ το γεγονός ότι η Φράιμπουργκ είναι πρώτη στη Γερμανια δεν δικαιολογεί από μόνο του όλα τα λάθη του Ολυμπιακού, στο εντός έδρας παιχνίδι την περασμένη Πέμπτη.
Δεν υπάρχει ποτέ λογική εξήγηση όταν δίνεις τη μπάλα στον αντίπαλο, όπως έκανε η άμυνα πριν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό…
Σε κανένα παιχνίδι ο Ολυμπιακός δεν ήταν αξιόπιστος, ούτε σε αυτά που νίκησε. Όλα με το ζόρι. Ο Κορμπεράν πήρε το ρίσκο και δεν του βγήκε. Ασφαλώς δεν φταίει για όλα ο Ισπανός. Ήξερε ότι ανέλαβε μία ομάδα με πολλά ζητήματα προς επίλυση, προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε.
Το ζητούμενο για το διάδοχό του θα είναι να ανταποκριθεί ταυτόχρονα στις πάρα πολλές απαιτήσεις, οι οποίες υπαγορεύονται από την τωρινή δύσκολη συνθήκη. Οπωσδήποπτε να έχει όνομα που θα μπορεί να θεωρηθεί επαρκές, μπροστά σε παίκτες όπως ο Μαρσέλο και ο Χάμες.
Να ξέρουν ότι υπάρχει λόγος να τον ακούσουν.
Να έχει ο ίδιος διάθεση να κοουτσάρει μία ομάδα με πάρα πολλούς παίκτες, που όλοι τους θα θέλουν να παίζουν βασικοί. Επειδή όμως δεν γίνεται θα πρέπει να γίνει ξεκαθάρισμα.
Να ξεπεράσει τη νευρικότητα που γεννά από μόνη της η τόσο κακή αρχή μετά από πολλά χρόνια.
Να, να, να…
Το κείμενο αυτό γράφεται πριν ανακοινωθεί το όνομα του επόμενου προπονητή. Πολύ απλά διότι τίποτα από όλα όσα αναφέρει, δεν θα άλλαζαν μετά τη γνωστοποίηση της πρόσληψής του…
