Μπορεί άπαντες να έχουμε πέσει πάνω στον Πούτιν και να τον κατηγορούμε, για τα όσα πράττει στην Ουκρανία (και όχι μόνο), αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτή η χώρα εάν είχε έναν Πούτιν, ίσως να ήταν διαφορετική η μοίρα της. Ο Ρώσος “μονάρχης” επί της ουσίας, παρέλαβε αντί μια Αυτοκρατορία, μια επαρχία, αλλά κατάφερε να την αναστήσει εν μέρει, να την στήσει στα πόδια της και να ξαναδώσει στο λαό του την περηφάνια.
Η Ρωσία κατάφερε να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της και εκεί που την θεωρούσαν άπαντες τελειωμένη, έδειξε ότι μπορεί να επανέρχεται στο σκηνικό και να διεκδικεί.
Τώρα εάν κάνουμε προβολή στο τι πετύχαμε εμείς αντίστοιχα, μόνο θλίψη, μπορούμε να νιώθουμε. Διότι οι πολιτικές μας ηγεσίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, εγκλωβίστηκαν στη λογική της ελεημοσύνης των μεγάλων δυνάμεων, και αντί να δουλέψουμε για την πατρίδα μας, περιμέναμε να λύσουν τα προβλήματά μας κάποιοι άλλοι.
Δίναμε πολλά στους άλλους, μας χρησιμοποιούσαν και μας έδιναν λίγα ψίχουλα για τα οποία πανηγυρίζαμε και από πάνω, βαπτίζοντάς τα και εθνικές επιτυχίες.
Αντί να ενισχύουμε τον ελληνισμό, δεχόμαστε τον ακρωτηριασμό του, καθώς αντί να κοιτάμε εντός μας, κοιτούσαμε πάντα τους άλλους.
Τα αποτελέσματα τραγικά. Από την γενοκτονία και τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου, μέχρι τη Βόρειο Ηπειρο και την Κύπρο και εσχάτως τα Ιμια.
Ο ελλληνισμός, ξεριζωνόταν και αντί να παίρνουμε τα μαθήματά μας, επαναλαμβάναμε τα ίδια λάθη. Αντί να έχουμε νύχια να ξυστούμε όπως λέει ο λαός μας, εμείς περιμέναμε κάποιους άλλους να μας ξήσουν.
Και το όραμα μιας μεγάλης Ελλάδας, μετατράπηκε γενιά με γενιά στο όραμα μιας μικρής και έντιμης (;) Ελλάδας.
Το χειρότερο είναι ότι η εθνική κατρακύλα συνεχίζεται, μέσα σε ένα μικρομέγαλο όραμα περί ηγέτιδας δύναμης στα Βαλκάνια.
Οι γνωρίζοντες ξέρουν την αλήθεια των πραγμάτων. Η μικρή και έντιμη Ελλάς, αργοσβήνει πληθυσμιακά και αξιακά. Ακολουθεί την παρακμή της Δύσης, αδύναμη να αντιδράσει στην κάθε λογής εισβολής που δέχεται.
Για αυτό μπορεί να μας ενοχλεί, να μας θυμώνει, να μας κάνει να εξεγειρόμαστε, αλλά είναι στιγμές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί αυτή η χώρα να μην έχει έναν Πούτιν, που στα εθνικά θέματα που αξιολογεί για τη χώρα του, να μπορεί να σηκώνει ανάστημα.
Μια χώρα που μπορεί να προστατεύει τον Ελληνισμό. Μια χώρα που θα έχει εθνικό όραμα και όχι μόνο…Ταμείο.
