Ο καθένας μπορεί να διαβάσει τα αποτελέσματα της Ιταλίας, όπως εκείνος κρίνει. Το βέβαιο είναι ότι η κεντρο- δεξιά κέρδισε και η κεντρο-αριστερά έχασε. Σε μια ακόμη αναμέτρηση στην οποία υπήρχε έντονο ιδεολογικό χρώμα, επικράτησε ένα διαφορετικό αφήγημα από αυτό που οι Βρυξέλλες οραματίζονται. Αυτό μιας Ευρώπης…υποδοχής μεταναστών παράνομων και νόμιμων, μιας Ευρώπης, που θρησκευτικές μειονότητες με ακραία χαρακτηριστικά, προσπαθούν να επιβάλλουν τον τρόπο ζωής τους, μιας Ευρώπης που ο βορράς αποφασίζει και διατάζει, γιατί έχει τα “λεφτά” που τα κερδίζει όμως από το Νότο, τελειώνει. Αν δε αναλογιστούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση που είναι εν εξελίξει, κανείς δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος, ότι τα πράγματα μπορούν να κυλίσουν διαφορετικά.
Το αν αυτό είναι καλό για την Ευρώπη και για τον κόσμο γενικότερα θα φανεί. Αλλά το ένα κράτος μετά το άλλο βάζουν την δική τους κόκκινη γραμμή, βλέποντας τα αδιέξοδα σε κάθε επίπεδο να μεγαλώνουν.
Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση του αποτελέσματος της Ιταλίας και καλό είναι να την κάνουν τόσο οι εντός της πατρίδας μας “παίκτες” του πολιτικού παιχνιδιού, όσο και οι εκτός. Το μοντέλο μιας πολυπολιτισμικής Ευρώπης, αρχίζει να συναντά αντιστάσεις, και αυτό θα προκαλέσει τριγμούς στο οικοδόμημα, εάν δεν ξεκαθαρίσει πλαίσιο και αρχές. Το άνευ ταυτότητας μοντέλο εθνών made in USA είναι δύσκολο να περάσει σε μια Ευρώπη με πολλές ταυτότητες και χωρίς ιδεολογικό και κοινωνικό ενιαίο ιστό.
Τους κινδύνους που απειλούν την Ενωση, τους είχαμε επισημάνει και στο χθεσινό μας σημείωμα. Ας έρθουμε στα καθ’ ημάς, που η κεντρο-αριστερά εξακολουθεί να είναι ένας ζωντανός μύθος και οι κάθε λογής δικαιωματιστές στα χαρτιά, προσπαθούν να κλείσουν τα μάτια, στα όσα συμβαίνουν και διαδραματίζονται στην κοινωνία.
Η Ελλάδα σίγουρα δεν είναι Ιταλία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει Ιταλία. Τα προβλήματα είναι σε πολλές των περιπτώσεων κοινά και οι κίνδυνοι παραμονεύουν στη γωνία, όσο η πόλωση κυριαρχεί και δεν υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων. Αυτός ο…αόρατος διχασμός που κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα, όπου κανείς δεν μιλάει με κανέναν, μπορεί να εκθρέψει πάλι το τέρας.
Και μπορεί στη χώρα μας, να μην υπάρχει καμία Georgia, όπως στην διπλανή Ιταλία, ούτε καμιά Μαρί, αλλά υπάρχουν πολλές μικρές Γεωργίες και Μαρί στην κοινωνία. Εαν δεν αφυπνιστούν τα κόμματα, και εάν δεν αποκαταστήσουν την ομαλότητα μεταξύ τους, τα πράγματα αργά ή γρήγορα θα γίνουν δύσκολα και στη χώρα μας.
Ο κ. Μητσοτάκης είδε την τερατογένεση, ως απειλή, αλλά την εντόπισε σε λάθος πλευρά της ιστορίας. Πραγματική τερατογένεση είναι τα όσα συμβαίνουν στην Σουηδία, στη Γαλλία, στην διπλανή Ιταλία. Το ίδιο ισχύει απολύτως και για την εκτίμηση που κάνει ο κ. Τσίπρας.
Ο εφιάλτης δεν είναι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, αλλά τα όσα συμβαίνουν στην ευρωπαϊκή γειτονιά. Ας συνειδητοποιήσουν τις ιστορικές τους ευθύνες, αμφότεροι. Ας κατεβάσουν τον πήχη της πόλωσης και ας συνεννοηθούν στα βασικά. Πολιτικοί αντίπαλοι θα παραμείνουν. Ιδεολογικές διαφορές θα συνεχίσουν να έχουν. Εχθροί θα πρέπει να πάψουν να είναι. Διότι το μόνο που θα πετύχουν με αυτόν τον τρόπο, είναι να στείλουν τον κόσμο στους καναπέδες και στην εξουσία την κάθε Μελόνι, με ότι αυτό θα σημαίνει για τον τόπο.
