«Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας. Ένα νεκρό είχαμε σήμερα, μετά από τυχαία συνάντηση η οποία οδήγησε σε σύρραξη παρέες οπαδών. Σε άλλα νέα, ο καιρός αναμένεται βελτιωμένος…».
Θα μπορούσε να είναι ένα απλό, καθημερινό ενημερωτικό δελτίο, σε τηλεοπτικό σταθμό με αποκλειστικό αντικείμενο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς δεν πρόκειται για υπερβολή αλλά για την αποκρουστική πραγματικότητα, όχι απλά του ποδοσφαίρου αλλά, της Ελλάδας!
Ζούμε αυτό τον εφιάλτη πάρα πολλά χρόνια και δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσουμε από αυτόν.
Όταν μέρος της κοινωνίας του ποδοσφαίρου συμπεριφέρεται απαξιώνοντας την ίδια τη ζωή, δεν υπάρχει καμία άλλη συζήτηση να κάνουμε. Κανονικά θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος, να πει σε όλους όσοι εμπλέκονται στα δρώμενα του επαγγελματικού πρωταθλήματος : «Κλείστε το μαγαζί και εξαφανιστείτε από τη μπάλα!».
Προφανώς δεν φταίνε όλοι, ασφαλώς δεν έχουν το ίδιο ποσοστό ευθύνης.
Από τη στιγμή όμως που τα αποβράσματα της κοινωνίας, με τα καμένα μυαλά (αν και δεν μου αρέσει ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός, διότι τους προσφέρει ελαφρυντικό), αισθάνονται ότι υπάρχει «χώρος» στο ποδόσφαιρο, προκειμένου να εκδηλώσουν τα ακραία και πρωτόγονα συναισθήματά τους, τα οποία δεν μας διαφοροποιούν σε τίποτα από τη ζούγκλα και τον υπόκοσμο, τότε ευθύνη φέρουμε όλοι.
Οι παράγοντες, που δεν καταδικάζουν τους οπαδούς τους, οι δημοσιογράφοι (ας μην τον συνεχίσω τέτοιες ημέρες που είχαμε και τις εκλογές στην ΕΣΗΕΑ, τρομάρα μας..), οι «φυσιολογικοί» οπαδοί (που δεν είναι χούλιγκανς, όμως συμπεριφέρονται ως τέτοιοι από την καλές θέσεις της εξέδρας) και φυσικά οι ίδιοι οι προπονητές, μαζί με τους παίκτες.
Διότι δεν είσαι άμοιρος ευθύνης, όταν κάνεις δηλώσεις για τη διαιτησία, τη στιγμή που ξέρεις ότι ρίχνεις λάδι στη φωτιά.
Το φτιάξαμε έτσι το παραμύθι που δεν σηκώνει πλέον «αντιρρήσεις». Είτε θα υποταχθούμε άπαντες, είτε θα μας καίνε ζωντανούς. Είτε θα λέμε και θα κάνουμε αυτά που «πρέπει», είτε δεν θα βρίσκουμε τρύπα να κρυφτούμε. Μη βρεθούμε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή.
Τη δεκαετία του ΄90 πρωτοξεκίνησαν οι απίστευτες χοντράδες στα γήπεδα, με αποτέλεσμα τότε να χωρίζονται οι εξέδρες στα δύο, με τεράστια κενά διαστήματα μεταξύ των φανατικών, στα ντέρμπι του ΟΑΚΑ.
Έκτοτε δεν υπήρξε Πρωθυπουργός που να μη γνώριζε τι συμβαίνει, μπροστά και πίσω από τη βιτρίνα του ποδοσφαίρου. Κάποιοι εξηγούσαν μάλιστα κοινωνικά την απόφαση της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, να κλείνει τα μάτια μπροστά στις «σφαγές» στο όνομα του οπαδισμού, επικαλούμενοι την εκτόνωση του συνόλου.
Ότι δηλαδή με τέτοια πίεση στα νοικοκυριά και γενικότερα στις ζωές όλων, κάπου, κάπως πρέπει να στρέφεται η προσοχή και να φωτίζει ο προβολέας. Κάπου πρέπει να εκτονώνονται οι εντάσεις. Κι όμως, το εμπιστεύονταν αυτό το σκεπτικό κάποιοι στα υψηλά κλιμάκια των κυβερνήσεων, με άνεση κοινωνικού ινστρούκτορα…
Μόνο στην πιθανότητα να το πίστευαν και να το εφάρμοζαν, σε πιάνει ανατριχίλα…
Στην τωρινή περίπτωση, έχει σημασία να μην ξεχάσουμε πως, δεν επρόκειτο για σύγκρουση οπαδών, αλλά για εν ψυχρώ δολοφονία.
Η παρέα στην οποία βρισκόταν ο άτυχος Άλκης είχε βγει βόλτα και έπεσε επάνω στους φονιάδες. Διότι δεν μπορεί να είσαι κάτι διαφορετικό, από τη στιγμή που κυκλοφορείς με φονικά αντικείμενα. Μαχαίρια, όπλα κλπ. Έχεις βγει για να σκοτώσεις.
Πρόκειται για ποινικούς, οι οποίοι ενσωματώνονται στους φανατικούς των περισσότερων ομάδων στη διάρκεια των αγώνων. Τους γνωρίζουν άπαντες. Κανείς όμως δεν μπαίνει στη διαδικασία να τους καταγγείλει. Ο λόγος προφανής…
Το μοναδικό μέτρο που έχει πάρει η πολιτεία την τελευταία 15ετία είναι να απαγορεύσει τις μετακινήσεις.
Οι Υφυπουργοί Αθλητισμού κατά καιρούς έχουν ψηφίσει νόμους που ουδέποτε εφαρμόστηκαν. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Κανείς δεν πιάνει το ζήτημα που καίει, για να μην καεί ο ίδιος… Μόνο σε μία περίπτωση θα μπορούσαμε να ελπίζουμε. Εφόσον η πολιτεία, οι ομάδες, οι δημοσιογράφοι και κάθε εμπλεκόμενος συναποφάσιζαν να βάλουν τέλος σε αυτά τα κατακάθια. Να τα βγάλουν εκτός γηπέδων, οριστικά και αμετάκλητα.
Εγώ είμαι καλά, εσείς τι κάνατε; Η οικογένεια, η δουλειά; Πάντα καλά…
