Πραγματικά από τις πρώτες πρωινές ώρες που η τραγωδία των Τεμπών έγινε γνωστή, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω για το πως νιώθω. Για τα παιδιά που χάθηκαν σε μια τραγωδία, που δεν έπρεπε να συμβεί. Για ένα δράμα που δεν έπρεπε να ζήσει κανένα σπίτι. Και για αυτό υπάρχουν τεράστιες ευθύνες. Και πολιτικές ευθύνες. Υπάρχει το ανθρώπινο λάθος, αλλά αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα, στα τρένα και στις γραμμές είναι ένα έγκλημα διαρκείας.
Απλά ήταν θέμα χρόνου, να συμβεί αυτή η τραγωδία. Ήξεραν, σχεδόν όλοι και κανείς δεν μίλαγε. Πίστευαν ότι δεν θα συνέβαινε στη βάρδιά τους. Και όμως συνέβη. Και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα ξεσκεπάστηκαν από τα δάκρυα και το αίμα. Από τον ανείπωτο πόνο χιλιάδων ανθρώπων. Διότι οι νεκροί και οι τραυματίες, έχουν πίσω τους πολλούς, εκατοντάδες ανθρώπους, συγγενείς φίλους.
Και η οργή, και η απογοήτευση και ο θυμός είναι μεγάλα συναισθήματα, τα οποία τα νιώθουμε όλοι. Οπως και τον πόνο.
Αυτή η ώρα είναι η ώρα πένθους. Για αυτό και δεν θέλω να μπω σε περαιτέρω θέσεις. Προτεραιότητα δεν είναι να τσακωθούμε για το ποια κυβέρνηση φταίει λιγότερο ή περισσότερο.
Έχουμε εθνικό πένθος. Θα κρατήσει τρεις ημέρες. Σε αυτές , θα πρέπει οι οικογένειες να βρουν τους δικούς τους, να θεραπεύσουν τους τραυματίες τους και να κλάψουν. Μαζί τους θα κλάψει όλη η Ελλάδα.
Μετά θα έχουμε το χρόνο και να αναζητήσουμε τους υπευθύνους και τις ευθύνες.
Να βρούμε τι έφταιξε σε πολιτικό αλλά και σε διοικητικό επίπεδο.
Να ζητήσουμε πολιτικές ευθύνες και παραιτήσεις.
Ως εκείνη τη στιγμή ας κρατήσουμε την ενότητα που επιβάλλει η στιγμή του πόνου. Να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που θρηνούν. Τα άλλα θα έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας και να τα ψάξουμε και να τα βρούμε.
Διότι δεν καταπίνεται αυτό που έγινε. Ούτε φυσικά και ξεχνιέται. Και αυτό οφείλουν να το ξέρουν άπαντες…
