Θα ξεκινήσω ανάποδα. Η φάση της “καρατιάς” του Ντάγκλας Αουγκούστο, με το απλωμένο του πόδι να βρίσκει μεν τη μπάλα, όμως ταυτόχρονα να σημαδεύει το κεφάλι του αντίπαλου παίκτη του Παναθηναϊκού, κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν απευθείας κόκκινη κάρτα.
Ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ είχε ήδη μία κίτρινη, πριν συμπληρωθεί το πρώτο δεκάλεπτο του τελικού και για όποιον έχει παρακολουθήσει τον τρόπο που μαρκάρει σε κάθε αγώνα, δεν θα ήταν μάγος εάν προέβλεπε πως ο αμυντικός μέσος δεν θα γλίτωνε την αποβολή στη συνέχεια. Γι΄αυτό ο λογικός Λουτσέσκου, τον έκανε αλλαγή, νωρίς νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο, αφού είδε ότι του χαρίστηκε η κόκκινη.
Αυτή είναι ωστόσο κατά τα άλλα μία… λεπτομέρεια στην όλη ιστορία, καθώς στη χώρα μας τον πρώτο λόγο, τις περισσότερες φορές, δεν έχουν τα αγωνιστικά ζητήματα. Το ξέρουμε, το παραδεχόμαστε και -το χειρότερο- το αποδεχόμαστε. Ακριβώς γι΄αυτό φέρνουμε διαιτητές παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας. Στη λογική : “εάν δεν μπορεί ούτε ένας τέτοιος διαιτητής, ας το κλείσουμε!”.
Θα ρωτήσω λοιπόν ήρεμα. Μήπως να το σκεφτούμε σοβαρά; Να το κλείσουμε εννοώ; Συγχωρείστε μου τη διάθεση να κρατήσω ένα επίπεδο, αν και μιλάω για το ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως δεν είναι εικόνα αυτή. Οι πρώτοι που θα έπρεπε να ακούσουν συγγνώμη από κάθε υπεύθυνο είναι οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων. Χρειάστηκε να κάνουν ζέσταμα και να ξανακάνουν και να σταματούν και πάλι από την αρχή. Την ίδια ώρα οι προπονητές και οι απαιτήσεις του αγώνα ζητούσαν από εκείνους να είναι ετοιμοπόλεμοι. Κωμωδία…
Εκτός των άλλων και ο διαιτητής άνθρωπος είναι, όσο σπουδαίο όνομα κι αν κουβαλάει. Ο Λαόθ και ο κάθε Λαόθ έγινε σπουδαίος επειδή σφυρίζει σωστά, στα δύσκολα. Όπου “δύσκολα” οι μεγάλοι αγώνες της Ευρώπης, σε σημαντικά πρωταθλήματα και ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αυτό σημαίνει “δύσκολα”. Διότι δεν θυμάμαι αυτή η έννοια να ορίζεται διαφορετικά στα μαθήματα της διαιτησίας, ούτε με τη διαχείριση των δακρυγόνων, δοκαριών, σιδερολοστών, ούτε με… σφυρίγματα, ενώ πλακώνονται οι οπαδοί.
Άκουσα επίσης ότι ο Λαόθ ήθελε εκείνος να είναι πρωταγωνιστής “γι΄αυτό έκανε όλα αυτά!”. Του χρεώνουμε δηλαδή ότι δεν έκανε σωστά τη δουλειά του, επειδή καθυστέρησε την έναρξη του αγώνα, την ώρα που υπήρχαν στο ταρτάν του Ολυμπιακού σταδίου μάχες σώμα με σώμα και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από τα καπνογόνα. Του χρεώνουμε ότι διέκοψε το ματς επειδή έπεσε σε παίκτη μία πέτρα από την εξέδρα, το μέγεθος της οποίας θα μπορούσε να τον είχε αφήσει στον τόπο! Του καταλογίζουμε ότι ήθελε να είναι κεντρικό πρόσωπο γιατί, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, είπε πως αν συμβεί το παραμικρό ξανά θα διέκοπτε τον αγώνα.
Σωστά! Διότι η δική μας… κανονικότητα είναι άλλη. Με έλληνες διαιτητές που θα συνέχιζαν τον τελικό, ανεξαρτήτως γεγονότων τα οποία θα αποτελούσαν απειλή για την ασφάλεια όλων. Με προσωπικότητες βολικές, διαχειρίσιμες και ανίκανες. Όχι σαν του Λαόθ που ήθελε να παίρνει αποφάσεις…
Αγαπητέ Λαόθ είστε ξενέρωτοι εκεί στην Ισπανία! Αυτό καταλάβαμε από την παρουσία σας στα λημέρια μας. Δεν ξέρετε τα πραγματικά γούστα της μπάλας. Να μην μας έρθετε παρακαλώ ξανά. Να πηγαίνετε μόνο σε τελικούς Champions League. Αφήστε να καταστραφούμε…
