Απλούστατον: αξιοποιείς μέρος των ταμειακών διαθεσίμων αλλά και την μεγάλη ζήτηση για τα ελληνικά ομόλογα και προπληρώνεις τις δόσεις των διμερών δανείων με τις χώρες της Ευρωζώνης για την επόμενη διετία. Στα 5,3 δις. ευρώ ο λογαριασμός.
Δεν σταματάς όμως εκεί. Μέσα στην ημέρα, εκδίδεις και ένα 15ετές ομόλογο με στόχο τα χρήματα που θα εισπράξεις να τα διοχετεύσεις και αυτά για την αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν το 2024 ή το 2025. Δεν θα δεχθούν όλοι να ανταλλάξουν τα χαρτιά τους. Και σίγουρα δεν θα το κάνει η ΕΚΤ που επίσης είναι κομιστής αυτών των ομολόγων. Όμως, και 1,5 δις. ευρώ να φύγει από την μέση, ο ΟΔΔΗΧ θα βρεθεί να έχει ξεπληρώσει κοντά στα 7 δις. ευρώ δανειακών υποχρεώσεων της επόμενης διετίας. Και θα βγει στο τέλος του χρόνου με ένα ετήσιο πλάνο δανεισμού που δεν θα ξεπερνά τα 5-6 δις. ευρώ.
Όταν λοιπόν άλλες χώρες της Ευρωζώνης θα καλούνται να εκδώσουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια μέσα στο τρικυμιώδες 2024 (θα έχει ύφεση, δεν θα έχει, που θα είναι τα επιτόκια, θα κρατά η ΕΚΤ σφικτά τα λουριά, που θα βρίσκονται οι αποδόσεις των ομολόγων) εσύ ως χώρα θα χρειάζεται να βγάλεις μόνο 2 ομόλογα και να κάνεις και καμιά 10αριά επανεκδόσεις μέσα στο έτος για να καλύψεις τις ταμειακές τους ανάγκες και να αφήσεις και το μαξιλάρι ανέπαφο.
Αν πάλι δεις ότι σε παίρνει, θα συνεχίσεις να προπληρώνεις, στέλνοντας πολλαπλά μηνύματα στις αγορές ότι το «μαύρο πρόβατο» της προηγούμενης 15ετίας έχει γίνει ο καλύτερος όλων όχι πληρώνοντας αλλά… προπληρώνοντας τοις μετρητοίς.
