Ποιος θα τα φανταζόταν πριν από μερικά χρόνια. Ότι θα ερχόταν η στιγμή που το γερμανικό ομόλογο θα κατέγραφε το μεγαλύτερο sell of από τον Μάρτιο του 1990 και την περίοδο της πτώσης του τείχους Βερολίνου. Και ότι η αδιάλλακτη Γερμανία θα εμφανιζόταν υπέρμαχη της αλλαγής των δημοσιονομικών κανόνων ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την αύξηση των αμυντικών δαπανών της Ευρώπης χωρίς να υπάρχουν παραβιάσεις του Συμφώνου Σταθερότητας.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τις όποιες λογικές σκέψεις κάνει ο καθένας: Γιατί έπρεπε να διαλύσουν την ελληνική οικονομία το 2010 με τις μνημονιακές εμμονές και τώρα η λύση βρίσκεται σε χρόνο «ντε τε»; Ας είναι. Στο «σήμερα» όλες οι ευρωπαϊκές χώρες έρχονται αντιμέτωπες με την απότομη αύξηση του κόστους δανεισμού. Έφτασε το 10ετές της Γερμανίας να φλερτάρει ακόμη και με το επίπεδο του 2,9%. Και το κόστος δανεισμού της Ιταλίας να προσεγγίζει το 3,9%. Και καλά η Γερμανία, έχει χαμηλή αναλογία χρέους προς ΑΕΠ. Για την Ιταλία και τη Γαλλία πόσο βαρύς θα είναι ο λογαριασμός; Όσες ρήτρες διαφυγής και αν υιοθετηθούν, το «χρέος» δεν το γλιτώνει καμία χώρα. Και ο χρέος γεννάει τόκους.
Υπό διαφορετικές συνθήκες, η αγωνία για τον «αδύναμο κρίκο» της Ευρωζώνης (την Ελλάδα η οποία έχει και τη μεγαλύτερη αναλογία χρέους προς ΑΕΠ) θα ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη. Και οι αγορές, θα έστελναν την απόδοση του 10ετούς στα… ουράνια. Να όμως που αυτό δεν συμβαίνει. Το ελληνικό 10ετές, έχει συμπεριφορά αντίστοιχη με των υπόλοιπων ευρωπαϊκών ομολόγων ενώ τo spread με το αντίστοιχο 10ετές της Γερμανίας παραμένει σταθερά κάτω από τις 100 μονάδες βάσης. Κανείς δεν ξέρει αν αυτή η επιδείνωση στις αγορές ομολόγων θα επηρεάσει τις εκθέσεις αξιολόγησης που περιμένει η Ελλάδα μέσα στον Μάρτιο.
Το σίγουρο είναι ότι οι αγορές αντιλαμβάνονται τα πλεονεκτήματα: το γεγονός ότι έχει καλυφθεί ήδη το μισό δανειακό πρόγραμμα του 2025. Ποια άλλη χώρα το έχει κάνει αυτό; Το γεγονός επίσης ότι τα ταμειακά διαθέσιμα διαμορφώνονται σε τέτοια ύψη που δεν χρειάζεται καν να ξαναβγεί η Ελλάδα φέτος στις αγορές. Ή επίσης ότι τα swaps των 50 και πλέον δις. ευρώ, περιορίζουν στο ελάχιστο τη ζημιά από την αύξηση του κόστους δανεισμού.
