Ήταν Νοέμβριος του 2019, όταν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, είχε προσκληθεί να μιλήσει στο City του Λονδίνου, στο πλαίσιο της 35η Επετείου του Κέντρου Ναυτιλίας, Εμπορίου και Χρηματοοικονομικών σε συνδυασμό με την 9η Διετή Συνάντηση του City του Λονδίνου.
Κεντρικό θέμα της ομιλίας Καραμανλή ήταν : Οι Παγκόσμιες Προκλήσεις που βρίσκονται Μπροστά μας. Ξαναδιαβάζοντας, την ομιλία που είχε κάνει ο πρώην Πρωθυπουργός, διαπίστωσα τις “ανατριχιαστικές προφητείες” που είχε κάνει στην τοποθέτησή, του τρία χρόνια πριν. Διότι οι ηγέτες κρίνονται και για την διορατικότητά τους, καθώς όσο και να ενοχλούνται κάποιοι τα γραπτά μένουν.
Ελεγε τότε ο Κώστας Καραμανλής:
“Αναπόφευκτα αναλογιζόμαστε τις παγκόσμιες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας. Το παγκόσμιο πλαίσιο, μέσα στο οποίο καλούμαστε να λειτουργούμε σήμερα και στο μέλλον.
Καθώς κοιτάζουμε γύρω μας, είναι σαφές ότι αντιμετωπίζουμε ένα κόσμο πολύ λιγότερο προβλέψιμο από ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν. Έχουμε εισέλθει σε μια φάση αυξανόμενης αβεβαιότητας.
Η επανευθυγράμμιση δυνάμεων, οι μεταβολές συμπεριφορών ή η μεταμόρφωση δυνάμεων είναι συχνές και καθιστούν τη διεθνή σκηνή πολύ πιο ασταθή σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη φάση, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Συμβαίνουν τώρα πράγματα που θα ήταν αδιανόητα, πριν από μερικά χρόνια.
Οι μελλοντικές εξελίξεις παραμένουν αυτή τη στιγμή πολύ αβέβαιες…”
Αναφερόμενος στην ομιλία του σε θέματα Διεθνούς Ασφάλειας τόνιζε:
“Παρά τις φρικτές εικόνες που εκπέμπονται τόσο συχνά στις οθόνες της τηλεόρασής μας που αφορούν βιαιότητες σε διάφορα επίπεδα, η αλήθεια είναι ότι λιγότεροι άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα από την ανθρώπινη βία από πιθανότατα ποτέ άλλοτε.
Είναι αλήθεια ότι η ανθρωπότητα έχει αποφύγει μια μεγάλη σύγκρουση, κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παρόλα αυτά, σήμερα, όλο και περισσότερο κράτη, και μη-κρατικές οντότητες, προτίθενται να χρησιμοποιούν πολιτικές ισχύος για να επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους.
Αυτό μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, έχοντας μάλιστα διατυπωθεί με ακρίβεια ήδη από τον Θουκυδίδη, πριν από 2.500 χρόνια, αλλά η εξέλιξη του διεθνούς συστήματος, κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων χρόνων του 21ου αιώνα, θέτει μια σειρά από νέες, πολύ απαιτητικές προκλήσεις.
Τόσο ο διπολικός κόσμος της εποχής του Ψυχρού Πολέμου όσο και η ηγεμονία της μοναδικής υπερδύναμης στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, πρόσφεραν ένα σημαντικό βαθμό σταθερότητας.
Σίγουρα ο κόσμος δεν ήταν ένας ειδυλλιακός παράδεισος, υπήρχαν εντάσεις, συγκρούσεις, περιφερειακοί πόλεμοι, αλλά το σύστημα ήταν λίγο πολύ σταθερό.
Τώρα, αυτός ο παράγοντας αλλάζει ταχύτατα και ενδεχομένως σε βάθος.
Ένας νέος πολυπολικός κόσμος αναδύεται. Βεβαίως, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η ηγετική δύναμη στον κόσμο, αλλά δυσκολεύονται να επιβάλουν τη θέλησή τους, όπως αποδεικνύεται τόσο συχνά τα τελευταία χρόνια.
Σε συνδυασμό με την απογοητευτική αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναλάβει έναν διεθνή ρόλο ανάλογο με την πραγματική της δυνατότητα, η Δύση ολισθαίνει σε μια προοδευτικά όλο και πιο αμήχανη θέση.
Σίγουρα αφήνεται αυξανόμενο περιθώριο για άλλους παράγοντες να προσπαθήσουν να γεμίσουν το κενό ή τουλάχιστον να το εκμεταλλευτούν.
Η Κίνα, η Ρωσία, αλλά και μικρότεροι παίκτες, όπως το Ιράν, η Τουρκία και άλλοι, επιδεικνύουν μια συνεχώς αυξανόμενη κινητικότητα, στην προσπάθειά τους να προωθήσουν τα συμφέροντα και την επιρροή τους.
Με άλλα λόγια, εισερχόμαστε σε μια φάση σχετικής πολυπολικότητας, ενισχυμένης μη προβλεψιμότητας και αυξανόμενης αβεβαιότητας. Η ευρύτερη Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική, την τελευταία δεκαετία, προσφέρουν άφθονα παραδείγματα σχετικά.
Η εικόνα γίνεται πιο συγκεχυμένη και επικίνδυνη, αν συνδυαστεί με πρόσφατες εξελίξεις που επιδεινώνουν περαιτέρω τις προοπτικές. Η Συνθήκη για τις Πυρηνικές Δυνάμεις Μεσαίας Εμβέλειας (INF) έχει καταρρεύσει.
Τώρα, μόνο μία μεγάλη διμερής συμφωνία, η Νέα START, περιορίζει τα πυρηνικά οπλοστάσια των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας. Ένας νέος αγώνας εξοπλισμών φαίνεται πιθανός.
Ένα νέο κεφάλαιο στις προκλήσεις διεθνούς ασφάλειας ανοίγει με τις απειλές στον κυβερνοχώρο και τις υβριδικές απειλές, ένα ακόμη αδιευκρίνιστο τοπίο για το τι προμηνύει το μέλλον.
Μέσα σε δευτερόλεπτα, μία καλά προετοιμασμένη κυβερνο-επίθεση θα μπορούσε να παραλύσει ολόκληρο το δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας οποιασδήποτε προηγμένης χώρας, να καταστρέψει κέντρα ελέγχου πτήσεων, να προκαλέσει μεγάλα βιομηχανικά ατυχήματα σε πυρηνικές ή χημικές εγκαταστάσεις, να καταστρέψει συστήματα επικοινωνίας της αστυνομίας, των μυστικών υπηρεσιών και των ενόπλων δυνάμεων και να διαγράψει τρισεκατομμύρια δολάρια ή ευρώ χωρίς ίχνος.
Ένα τοξικό όπλο στα χέρια τόσο κρατικών όσο και μη κρατικών φορέων.
Οι εμπορικοί πόλεμοι είναι ένας άλλος παράγοντας μεγάλης αβεβαιότητας. Και ο Κώστας Καραμανλής κατέληγε προβλέποντας ότι: “Οι παγκόσμιες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας μπορούν να μας δοκιμάσουν όλους.”
Ας το διαβάσουν κάποιοι, γιατί καλά τα παραμύθια και οι γελοιότητες κατά του Καραμανλή, αλλά η ιστορία κρίνει με βάση τις πράξεις και τα Paper. Οχι τα Panama, σε αυτά εντρυφούν άλλοι…
