Οι δυσάρεστες ιστορίες, που για έξι χρόνια επαναλαμβάνουν τη μία μεγάλη ήττα μετά την άλλη, δεν σταματούν για την εθνική ομάδα της Αγγλίας. Όπως σχολιάζουν αρκετοί δημοσιογράφοι, η χώρα έχει…σχεδόν εθνική ομάδα και ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ είναι…σχεδόν ο ομοσπονδιακός προπονητής της.
Το φλέγμα των Βρετανών είναι πάντα εδώ, δεν γίνεται όμως αυτό να περισώσει μία νοοτροπία προηγούμενων περιόδων. Ούτε φυσικά να την αλλάξει. Καθώς στο νησί δεν σταμάτησαν ποτέ να πιστεύουν πως, επειδή αυτοί γέννησαν το ποδόσφαιρο, παραμένουν οι καλύτεροι και στη σύγχρονη εποχή.
Το πιο μεγάλό λάθος είναι αυτός ο τρόπος σκέψης, ο οποίος δεν έχει να κάνει με κάποιες ιδέες αλλά με τη νοοτροπία ενός λαού, που δεν βλέπει μπροστά του. Ξεγελιέται προφανώς από το καταπληκτικό πρωτάθλημα της Premier League, το καλύτερο του κόσμου, το οποίο πάντως στο τέλος κατακτούν ποδοσφαιριστές όπως ο Ρόδρι με τη φανέλα της Μάντσεστερ Σίτι. Αυτός δηλαδή που στέρησε από την Αγγλία και το Euro.
Για τον Σάουθγκεϊτ αυτό το Euro ήταν η τέταρτη μεγάλη διοργάνωση στον πάγκο της Αγγλίας, η οποία έφτασε ξανά κοντά, αλλά έμεινε εκεί, στο…κοντά, στην οκτάχρονη παρουσία του. Προφανώς, το ζήτημα της παραμονής του έγινε πρώτο θέμα συζήτησης, μετά το χαμένο τελικό από την Ισπανία. Έτσι κι αλλιώς το θέμα είχε αρχίσει να απασχολεί από νωρίς στο τουρνουά της Γερμανίας και αφού η ομάδα έφτασε στον τελικό δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν ότι θα πρέπει να ανανεώσει σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα στον τελευταίο αγώνα του Βερολίνου.
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν τον τελικό, κυλοφορούσε ότι στην ομοσπονδία επικρατούσε απόλυτη ικανοποίηση διότι ο έμπειρος τεχνικός έχει καταφέρει να αλλάξει το στάτους της ομάδας. “Οι Άγγλοι θέλουν να συνεχίσουν με τον Σάουθγκεϊτ και να πάνε στο Μουντιάλ 2026 που θα διεξαχθεί στις ΗΠΑ με εκείνον στο τιμόνι”, ανέφεραν οι πληροφορίες.
Το θέμα είναι πάντως ότι η Αγγλία θα μπει στο επόμενο Μουντιάλ του 2026 χωρίς τίτλο σε μεγάλη διοργάνωση 60 χρόνια! Εύκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει υπέρ του άγγλου προπονητή ότι έχει φτιάξει μία ομάδα πολύ σκληρή για να πεθάνει, καθώς απέφυγε τον αποκλεισμό στα τελευταία δευτερόλεπτα από τη Σλοβακία, επέστρεψε κόντρα στην Ελβετία για να την αποκλείσει στα πέναλτι, ενώ γύρισε τούμπα και τον ημιτελικό με την Ολλανδία.
Σίγουρα δεν απέδωσε το θεαματικότερο και περισσότερο ποιοτικό ποδόσφαιρο. Δεν έβαζες πάντως ποτέ το χέρι σου στη φωτιά ότι θα έχανε, ακόμη κι όταν απέμενε ελάχιστος χρόνος για το τελευταίο σφύριγμα. Ο Σάουθγκεϊτ ρωτήθηκε μετά το τέλος του τελικού, όμως απάντησε ότι αυτή δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει συζήτηση για το μέλλον του. Κάποια ρεπορτάζ αναφέρουν πως θα είναι μεγάλη έκπηλη εάν αναλάβει να οδηγήσει αυτός την εθνική ομάδα σε πέμπτη μεγάλη διοργάνωση, έχοντας χάσει στις προηγούμενες τέσσερις.
Εδώ λοιπόν είναι το λάθος! Στην οπτική. Τι λένε δηλαδή; Ότι ο αποκλεισμός της Αγγλίας στον ημιτελικό του Μουντιάλ το 2018 και στον προημιτελικό του 2022, όπως και η ήττα στον τελικό του Euro το 2021, είναι αποτυχίες. Προφανώς κανείς δεν χαίρεται όταν χάνει, όμως δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι αυτές οι πορείες ξεππέρασαν αρκετά την ποιότητα αυτής της ομάδας. Εάν δηλαδή τις αντιμετώπιζαν στην πραγματική τους διάσταση, θα μπορούσαν να εκτιμήσουν τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνουν, σε κάθε τομέα υποδομής της ομάδας, ώστε αυτή να βελτιωθεί για να εισπράξει στο μέλλον σημαντικά αγωνιστικά οφέλη.
Στην Αγγλία θεωρούν πως η εθνική είναι πάντοτε χαμένη όταν δεν παίρνει τίτλους. Δεν λέει όμως κανείς ποιές είναι οι πραγματικές της δυνατότητες και τι πρέπει να γίνει προκειμένου να μετατραπεί σε παγκόσμια δύναμη. Παγκόσμιας κλάσης παίκτες συμμετέχουν άλλωστε στο πρωτάθλημα της Premier League και δεν είναι άγγλοι. Ας μάθουν πιο πολλά από αυτούς…
Το πιθανότερο μάλιστα είναι πως χωρίς τον Σάουθγκεϊτ, αλλά με οποιονδήποτε άλλο, η Αγγλία δεν θα είχε καταφέρει καν ούτε αυτές τις πορείς στις μεγάλες διοργανώσεις. Οι διορθωτικές κινήσεις του στη διάρκεια του Euro βοήθησαν στη ροή του αγώνα, σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια. Μπορεί οι Γουόκερ, Ράις και Στόουνς να μην έχασαν λεπτό στο τουρνουά, οι αλλαγές του όμως ήταν εκείνες που έδωσαν την πιο μεγάλη ώθηση. Ο Πάλμερ σκόραρε στον τελικό από τον πάγκο, το ίδιο και ο Γουότκινς στον ημιτελικό.
Σωστά βέβαια δέχθηκε κριτική, όταν χρησιμοποιούσε τον Αλεξάντερ Άρνολντ κεντρικό χαφ στο ξεκίνημα του τουρνουά. Είναι πάντως ο ίδιος προπονητής που είχε το σθένος να βγάλει τον Κέιν από τον τελικό νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο. Όσο κι αν έδειχνε αυτονόητο, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα έκανε το ίδιο ένας άλλος, πολύ περισσότερο εάν ήταν ξένος τεχνικός, έχοντας στο χόρτο αρχηγό με τέτοιο αριθμό γκολ, όσο κουρασμένος κι αν έδειχνε.
Η Αγγλία έχει ονόματα με προδιαγραφές για το μέλλον σε πολύ καλή ηλικία. Μπέλιγχαμ, Φόντεν, Σάκα, Ράις, Μέϊνου, Πάλμερ, Γκάλαχερ, Γουόρτον. Έχει και προπονητή για να τα διαχειριστεί. Αρκεί να ξέρουν όλοι να θέτουν στόχους ανάλογα με τα πλάνα που μπορούν να υποστηρίξουν. Πρώτη η ομοσπονδία, οι άνθρωποι της οποίας τσακώνονταν την ημέρα του τελικού του Champions League στο Wembley επειδή θεωρούσαν πως δεν μπορεί κανείς να τους υποδείξει πώς θα οργανωθεί το παιχνίδι, ούτε η UEFA, αφού γνωρίζουν πιο πολύ από κάθε άλλον το ποδόσφαιρο. Καμία τύχη…
