Το ποδόσφαιρο δεν σταματά ποτέ να γράφει εκπληκτικά σενάρια. Αυτό που εκτυλίχθηκε χτες βράδυ (9/03) στη Μαδρίτη ήταν ακόμη ένα, από εκείνα που ενισχύουν το μέγεθος του Champions League.
Τι πρέπει όμως να συζητήσουμε ; Την πρόκριση της Ρεάλ, ή τον αποκλεισμό της Παρί ; Διότι μετά το πρώτο παιχνίδι, οι εκτιμήσεις ήταν υπέρ της γαλλικής ομάδας. Πολύ περισσότερο όταν αυτή προηγήθηκε χτες.
Άπαντες γνωρίζουν ότι στη Μαδρίτη η ιστορία κάθε αγώνα, τα τελευταία 66 χρόνια που υφίσταται η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, είναι πάντα διαφορετική. Το Μπερναμπέου είναι αλλιώς…
Την πρόκριση υπέγραψαν δύο σπουδαίες προσωπικότητες, ο Καρίμ Μπενζεμά και ο Λούκα Μόντριτς. Βασικές μονάδες, ο ένας που βάζει γκολ ασταμάτητα αν και έχει φτάσει τα 34 και ο άλλος, που μοιράζει πάσες για γκολ με ταχύτητα και οξυδέρκεια 20χρονου, ενώ έχει πατήσει τα 37…
Αυτοί πρωταγωνίστησαν λοιπόν, εντός γηπέδου, στον αποκλεισμό της Παρί, των Μέσι, Νείμάρ και Εμπαπέ…
Τα της βαριάς φανέλας της Ρεάλ, όπως και εκείνα της πιο…ελαφριάς, με νοοτροπία λούζερ της Παρί τα έχουμε ακούσει/συζητήσει. Ισχύουν! Όμως το ματς αυτή τη φορά το πήρε ο Κάρλο Αντσελότι!
Ο προπονητής των μαδριλένων έγραψε πάλι ιστορία. Γύρισε ανάποδα έναν αγώνα που έδειχνε τελειωμένος, από νωρίς. Όχι μόνο εξαιτίας του γκολ του Εμπαπέ, αλλά και από την προηγούμενη αναμέτρηση. Καταρχάς επειδή η Παρί είχε νικήσει, αλλά κυρίως γιατί η Ρεάλ έπαιξε ποδόσφαιρο αντίθετο από αυτό που ταιριάζει στη φιλοσοφία της. Συντηρητικό, χωρίς κανένα ρίσκο, που έδειχνε και μοιρολατρικό!
Πιο πολύ ο Αντσελότι κρίθηκε για την εικόνα στο Παρίσι και λιγότερο για το αποτέλεσμα.
Ξεκίνησε χτες λοιπόν με τα αυτονόητα. Με τον Κρος στο ρόλο του Κασεμίρο που απουσίαζε, τον Μόντριτς με τον Βαλβέρδε κοντά του στα χαφ και τους Βινίσιους, Ασένσιο στο πλάι του Μπενζεμά στην επίθεση.
Η Παρί δεχόταν εξ αρχής την πίεση της Ρεάλ ψηλά και περίμενε μία επαφή για να βγάλει κόντρα επίθεση. Έμοιαζε πως όποτε το κατάφερνε, θα μπορούσε να βάλει δέκα γκολ με τον ίδιο τρόπο! Με μία μακρινή πάσα στον Εμπαπέ, καθώς με την ταχύτητά του θα έφτανε σε μηδενικό χρόνο στην αντίπαλη περιοχή.
Γι΄αυτό προηγήθηκε, όμως ο Αντσελότι διάβασε κάτι πολύ σημαντικό. Το τεράστιο κενό μεταξύ της μεσαίας και της αμυντικής γραμμής της Παρί. Κάτι που όσο η Ρεάλ πίεζε δεν μπορούσε να φανεί, όταν όμως έβγαζε τις κόντρες η γαλλική ομάδα, τότε όχι απλά φαινόταν αλλά “φώναζε”. Σιγά μην επέστρεφαν οι επιθετικοί του Ποτσετίνο…
Πέρασε στα χαφ τον Καμαβίνγκα αντί του Κρος, έριξε στο πλάι του Μπενζεμά τον Ροντρίγκο και έσπρωξε τον Μόντριτς πιο μπροστά από τους δύο Καμαβίνγκα και Βαλβέρδε, σε ελεύθερο ρόλο, στον απρόσμενα κενό χώρο. Κάτι σαν 4-2-1-3!
Το πάρτι είχε ξεκινήσει και η ανατροπή έδειχνε πως ερχόταν. Διότι στην ιστορία του ποδοσφαίρου όσο καλούς επιθετικούς κι αν έχεις, εάν η άμυνα σου χάνει τα αυγά και τα πασχάλια, δεν υπάρχει συζήτηση. Στην Παρί δεν κατάλαβαν ποτέ τι έκανε ο ιταλός προπονητής, γι αυτό και δεν αντέδρασαν.
Ο Αντσελότι δεν χαμογέλασε στο τέλος! Δεν το έκανε ούτε ως κατακτητής της Ευρώπης, όταν έπαιζε ποδόσφαιρο, αλλά και όταν κάθισε στην άκρη των πάγκων.
Ένας απίστευτος εργάτης του ποδοσφαίρου, πιο σταρ και από τους σταρ, δεν ένιωσε έως τώρα την ανάγκη να υποδυθεί το μεγάλο. Είναι ο εαυτός του…
