του Άρη Αμπατζή (Κωνσταντινούπολη)
Το ξεκαρδιστικό με τα πολιτικά πράγματα είναι το γεγονός ότι η ίδια ευκολία που διακρίνει την τάση των πολιτικών να αποδέχονται έναν μασκαρά λόγω ανωτέρας βίας ή επειδή έτσι πρέπει, διακρίνει και την τάση ακριβώς των ίδιων πολιτικών να αποκαλούν και μάλιστα ξεφωνίζοντας, μασκαρά τον μασκαρά, όταν θα έχει ολοκληρώσει αυτός τον κύκλο του.
Όπου μασκαρά αν βάλετε φασίστα, δικτάτορα, κουφάλα, ή όποιον άλλον όρο προτιμά ο καθένας, έχουμε το ζητούμενο. Χωρίς να υπάρχει πρόθεση τήρησης άμεσης αναλογίας μεταξύ προσώπων και ιδεολογιών, το εξής παράδειγμα θα ήταν διαφωτιστικό: Προτού τον βαφτίσουν αδίστακτο ναζί, Εγγλέζοι, Ρώσοι, Τούρκοι πολιτικοί και πολλοί άλλοι χειροκρότησαν ή και συνεργάστηκαν με τον πλέον θανατηφόρο πολιτικό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η άμεση προσωπική και ιδεολογική αναλογία που θα ήταν καλό να αποφευχθεί (όχι επειδή έχει βαθμούς το προς αποφυγήν του φασισμού, αλλά να, επειδή πρόκειται για διαφορετικά είδη φασισμού), αφορά τον πρόεδρο της Τουρκίας Ρ.Τ. Ερντογάν. Το ποιοι και πώς τον χειροκροτούσαν, όταν ο Ερντογάν ήταν η «ελπίδα τους» και πώς συμπληρώθηκε η γνωστή συνέχεια του εντός εισαγωγικών γνωμικού, θα το δούμε την επόμενη εβδομάδα. Τώρα θα μας απασχολήσει το αν υπάρχει δυνατότητα να αλλάξει ο Ερντογάν τη ροή των πραγμάτων και το σκοτεινό τοπίο που έχει μπροστά του να γίνει ροζ.
Θεωρητικά υπάρχει και παραυπάρχει η δυνατότητα αυτή, η οποία ωστόσο είναι συνάρτηση του αν ο Ερντογάν είναι ένας έξυπνος πολιτικός ή ένας παθιασμένος φαταούλας και ως εκ τούτου τυφλός. Οι προκαταβολικοί χαρακτηρισμοί είναι μάλλον ένδειξη ηλιθιότητας στην πολιτική. Αυτό κρίνεται πάντα από τις πράξεις του πολιτικού. Δηλαδή θα το δούμε.
Πρώτο πρόκριμα για το ροζ τοπίο ενώπιον του Ερντογάν θα είναι αν ο τελευταίος θα κάνει μία έκπτωση στα πάθη του και αποδεχθεί, υπό την πίεση και όλων όσα ακούγονται σχετικά με την υγεία του, να κάνει πίσω. Αυτό όμως το βήμα προς τα πίσω, ουσιαστικά θα είναι άλμα μπροστά. Εάν αποδειχθεί αρκετά έξυπνος ώστε να ανακοινώσει ότι δεν θα είναι μάχιμος πολιτικός πρώτης γραμμής, τότε θα φθάσουμε στο δεύτερο πρόκριμα που θα είναι η επιλογή του προσώπου.
Ποια είναι η εικόνα αυτή τη στιγμή; Οι δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν το κόμμα του Ερντογάν σε ένα φάσμα 30-38%, το κουτσομπολ(ι)όϊ γύρω από την υγεία του τούρκου ηγέτη, η σκατά ολέ κατάσταση στα οικονομικά, δηλαδή μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. Και ποιο είναι το ζητούμενο; Ένα θαύμα. Δηλαδή κάτι που θα αντιστρέψει τα πάντα και θα μετατρέψει τη σχέση μεταξύ ψηφοφόρων και κυβερνώντος κόμματος, από φυγόκεντρη σε κεντρομόλο και το κόμμα, από αποκρουστική σε ελκυστική εστία.
Απόκρουση και έλξη είναι όροι που χρησιμοποιούνται για ψηφοφόρους οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν ή κάποτε είχαν σχέση με το κυβερνών κόμμα. Για πολλούς πρώην ψηφοφόρους των εκλογών στις οποίες έβγαζε ο Ερντογάν κάτι 47άρια, ο τούρκος ηγέτης και το περιβάλλον του είναι πλέον κάτι απόμακρο. Κάπου δηλαδή χαλάει η σούπα του ηγέτη με λαϊκού προφίλ, αφού ο Ταγίπης έχει γίνει χαλίφης της αλα τούρκα νομενκλατούρας. Και είναι δύσκολο ξαφνικά να ξαναγίνει χαλίφης σκέτος. Τέτοιο δούλεμα που συνοδεύεται από άνευ προηγουμένου φτύσιμο δεν θα το σήκωναν πολλοί από τους πιστούς.
Άρα απομένει να γίνει η επιλογή του κατάλληλου που θα φέρει στα ίσια του το κυβερνών κόμμα, θα διασφαλίσει μια θέση πνευματικού ηγέτη για τον Ερτογάν και θα αδειάσει την αντιπολίτευση και τις ελπίδες της. Κάποιος που ίσως θα μπορούσε να ξαναφέρει στο κυβερνών κόμμα πολιτικούς σαν τον Μπαμπτζάν και τον Νταβούτογλου που έχουν φύγει και τα κόμματά τους ανήκουν πλέον στην αντιπολίτευση.
Υπάρχει τέτοιο όνομα στην τουρκική πολιτική; Φυσικά και υπάρχει. Αρκεί να το δεχθεί ο Ερντογάν. Με υποψήφιο τον Αμπντουλάχ Γκιουλ για λογαριασμό του κυβερνώντος κόμματος, πέφτουν την ίδια στιγμή από τα σύννεφα και γκρεμοτσακίζονται όλοι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης μαζί με τα όνειρά τους. Θα το δεχόταν αυτό ο Γκιουλ; Εδώ γελάμε!
