Η ενεργειακή κρίση ως παράγοντας περαιτέρω διεύρυνσης των ανισοτήτων στην ΕΕ: Είναι περίπου το ίδιο έργο, με το ίδιο σενάριο, απλώς σε διαφορετικό σκηνικό. Επί σειρά ετών, γινόμασταν μάρτυρες διεύρυνσης των ανισοτήτων στην ΕΕ εξαιτίας του παράγοντα «επιτόκια».
Η άρνηση των πλουσιότερων χωρών του Βορρά να προχωρήσουν στην κοινή έκδοση χρέους, ουσιαστικά καθιστούσε ολοένα και πιο ανταγωνιστικές τις επιχειρήσεις αυτών των χωρών, πολύ απλά διότι είχαν πρόσβαση σε πολύ φθηνότερο χρήμα, συγκριτικά με τις επιχειρήσεις τους Νότου. Πώς να ανταγωνιστεί στη διεθνή αγορά ένας «νότιος» επιχειρηματίας όταν έπρεπε να τιμολογήσει το προϊόν του λαμβάνοντας υπόψη το υψηλότερο επιτόκιο που κατέβαλε για το δάνειό του; Το παιχνίδι ήταν εξ’ αρχής «χαμένο». Κάτι αντίστοιχο στήνεται τώρα στην ενέργεια.
Το χθεσινό έκτακτο συμβούλιο των υπουργών ενέργειας αυτό κατέδειξε. Οι υπουργοί συμφώνησαν στο προφανές (να στηριχτούν τα νοικοκυριά βραχυπρόθεσμα για να βγει ο χειμώνας), αλλά ούτε λόγος για κοινές πολιτικές. Και γιατί να θέλει ο Γερμανός υπουργός Ενέργειας κοινή πολιτική με τον Έλληνα ή τον Ισπανό; Το χθεσινό δελτίο τιμών, έδειξε ότι η μεγαβατώρα στην Γερμανία κόστιζε 20 και 30% φθηνότερα σε σχέση με την αντίστοιχη ισπανική ή την ελληνική ή και την ιταλική ακόμη.
Δεν παίζει ρόλο αυτή η διαφορά στην τιμή του τελικού προϊόντος; Δεν συνιστά το χαμηλότερο ενεργειακό κόστος ανταγωνιστικό πλεονέκτημα;
