Δεν είναι πάντοτε εύκολο να βρεις έναν πρόλογο ικανό να σε προετοιμάσει για μία ωραία συνέντευξη. Κάποιες φορές η αμεσότητα είναι αρκετή. Πάμε λοιπόν.
Ο Θοδωρής Βλάχος δεν είχε σκοπό να συγκλονίσει την Ελλάδα, κλαίγοντας σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, μετά τον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος.
Το πρώτο χρυσό στην ιστορία της Εθνικής μας ομάδας πόλο των ανδρών ήθελε κι αφού το έχασε και μάλιστα με σημαντικό μερίδιο δικής του ευθύνης, όπως ο ίδιος θεώρησε εξαιτίας του αχρείαστου τάϊμ άουτ στο τέλος, ξέσπασε.
Το sms που του έστειλα μετά τον τελικό, δικό του βράδυ στην Ιαπωνία, ότι δεν πρέπει να χρεώνει τα πάντα στον εαυτό του επειδή στον αθλητισμό τίποτα δεν είναι βέβαιο, είχε ασφαλώς χαρακτήρα παρηγοριάς. Όχι όμως «στον άρρωστο!».
Διότι αυτή η Εθνική έχει τα συστατικά που συνθέτουν μία μεγάλη ομάδα. Γι΄αυτό ο κόουτς μου απάντησε, όταν κατάφερε να ηρεμήσει αρκετές ώρες αργότερα, ότι η Εθνική: «Πέτυχε πολλά σε αυτό το Παγκόσμιο και έχει πλέον έξτρα κίνητρο».
Ο Θοδωρής Βλάχος έκλαψε, αδιαφορώντας πως βρισκόταν σε ζωντανή μετάδοση, επειδή ήξερε ότι αυτό το χρυσό μετάλλιο έπρεπε να είχε γίνει δικό μας.
Σημειολογικά και μόνο το αναφέρω, πως αυτή η συνέντευξη έγινε Παρασκευή (4/08) πρωϊ στη Γλυφάδα, λίγες ώρες νωρίτερα από την τιμητική εκδήλωση για τον Νίκο Γκάλη στο ΟΑΚΑ. Εκεί όπου και ο «Θεός» έκλαψε. Ναι, οι μεγάλοι κλαίνε, γιατί τα όνειρα και τα επιτεύγματά τους είναι τέτοια. Πολύ μεγάλα. Κλαίνε τη στιγμή της δικαίωσης, αλλά και σε εκείνη της ήττας. Γιατί γνωρίζουν τις δυνατότητές τους και τι μπορούσαν να καταφέρουν.
Η συζήτηση με τον Θοδωρή Βλάχο, έγινε χωρίς να έχει δει ξανά τον τελικό. Μου είπε πως δεν μπορεί ακόμα. Έχει χαρακτήρα και ψυχανάλυσης! Απολαύστε την, χωρίς κανένα δημοσιογραφικό…καλλωπισμό…
Το κλάμα σου στο τέλος έχει γίνει viral. Το ξέρεις. Η αντίδρασή σου πάντως αντιστοιχεί σε προπονητή ομάδας μεγάλης.
«Υπάρχει ένας δρόμος που έχουμε διανύσει τα τελευταία χρόνια, χάρη στον οποίο έχουμε δημιουργήσει αυτή τη νοοτροπία. Ότι μπορούμε να τους κερδίσουμε πλέον όλους. Δεν φοβόμαστε καμία ομάδα. Το ξέρουμε και το πιστεύουμε. Το πιστεύουν τα παιδιά κι εγώ μαζί τους, διότι εάν δεν το πιστεύουν όλοι δεν γίνεται. Η προετοιμασία κάθε παιχνιδιού είναι σε αυτή τη λογική. Δεν υπάρχει πια η σκέψη του πόσο μπορεί να χάσουμε από κάποιο μεγάλο αντίπαλο. Πάμε να πάρουμε όλα τα παιχνίδια. Μπαίνουμε σε όλα ως κυρίαρχοι. Γι΄αυτό λοιπόν, ότι δεν καταφέραμε στο Παγκόσμιο να ανέβουμε ένα σκαλοπάτι παραπάνω μας ενοχλεί. Είναι υγεία αυτό, γιατί σημαίνει ότι έχουμε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά. Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με το μέτριο. Θέλουμε, εάν γίνεται, κάθε φορά μετάλλιο».
Το κλισέ λοιπόν πως: «εάν σας έλεγαν πριν τη διοργάνωση ότι θα φτάνατε τελικό και θα φεύγατε με ασημένιο μετάλλιο θα ήσασταν ευχαριστημένοι», στην παρούσα συγκυρία δεν ισχύει.
«Μα το είπαμε πριν τη διοργάνωση και σε κουβέντα με τον Γιώργο τον Αφρουδάκη που ήταν ο Leader της αποστολής, ειπώθηκε αυτό. Εδώ ήρθαμε να πάρουμε το χρυσό. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα την Εθνική ομάδα πίστευα ότι πρέπει να μιλάμε για πολύ υψηλούς στόχους. Αυτή τη στιγμή τα παιδιά έχουν νοοτροπία μεγάλης ομάδας. Αντίστοιχη αυτοκρατοριών του παρελθόντος, όπως η Σερβία και η Ουγγαρία. Είμαστε πλέον σε ένα τέτοιο δρόμο».
Είναι φαντάζομαι επίσης σημαντικό ότι υπάρχουν στην ομάδα παίκτες που στις Εθνικές ομάδες των μικρότερων ηλικιών κατέκτησαν παγκόσμια χρυσά.
«Πράγματι, τέσσερα, πέντε παιδιά που έχουν μπει στην ομάδα τώρα, γεννημένοι το 97,το 98 και το 99 είναι winners. Έχουν μάθει να κερδίζουν».
Που σημαίνει ότι στις μεγάλες διοργανώσεις που ακολουθούν άμεσα, Ευρωπαϊκό, Παγκόσμιο και Ολυμπιακούς Αγώνες, πάμε για όλα.
«Βέβαια πάμε για όλα. Διότι κάτι αλλάζει. Αλλάζει ότι έχουμε εξασφαλίσει ήδη την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς, επομένως εάν κάτι έκτακτο προκύψει, ο,τιδήποτε απρόοπτο μας συμβεί, έχουμε την άνεση να το διαχειριστούμε. Δεν θα χρειαστεί ποτέ να παίξουμε με τραυματίες, που εύχομαι ασφαλώς να μην υπάρξουν τέτοιοι. Παίζουμε πάντως κάθε φορά το ίδιο δυνατά και με το ίδιο κίνητρο. Τα τελευταία χρόνια δημιουργούμε χαρακτήρα νικητή. Θέλω να πω ότι δεν έχουμε ποτέ διαλέξει αγώνες. Το θεωρώ λάθος να λες στα παιδιά να παλέψουν κάπου λιγότερο. Χρειάζεται κι άλλο…».
Κι άλλο;
«Εμείς έχουμε ένα κακό, που νομίζουμε ότι εάν γίνεται κάτι μία φορά μπορεί να γίνεται πάντα. Για να είσαι νικητής πρέπει να ξεκινάς πάντα από το μηδέν. Πολλές φορές αντιμετωπίζουμε λίγο επιπόλαια κάποιες καταστάσεις».
Τα παιδιά αποκαλύπτουν πάντως ότι έχουν ωριμότητα
«Ναι, μέχρι ένα σημείο. Χρειάζονται βέβαια προσγείωση στην δύσκολη πραγματικότητα. Στην πρώτη εβδομάδα στο Παγκόσμιο, τα μυαλά μας δεν ήταν μέσα στο κεφάλι μας και πήγαμε να την πατήσουμε. Με την Αυστραλία αλλά και με τις ΗΠΑ, επειδή είχαμε στο μυαλό μας ότι τους κερδίζουμε τα τελευταία χρόνια πάντα. Μπήκαμε λοιπόν με τουπέ και τους περιφρονήσαμε. Χρειάστηκε να κάνουμε στο τέλος τρομερή ανατροπή για να κερδίσουμε αυτό το παιχνίδι και αυτό ήταν για μένα το κλειδί που τα γύρισε όλα. Είδαμε τον κίνδυνο και μία κατάσταση που μας επανέφερε στην πραγματικότητα και εκεί λες, ώπα! Μην το ξαναπάθω…».
Η πνευματική προετοιμασία σε αυτή την ομάδα που είναι σπουδαία αλλά και αυτή που αλλάζει το επίπεδο της ελληνικής υδατοσφαίρισης, πρέπει να έχει πολλές παραμέτρους…
«Δεν φοβόμουν στα νοκ άουτ, ούτε στον προημιτελικό, τον ημιτελικό και τον τελικό, τι θα είχαν στο μυαλό τους. Εκεί τα παιδιά ξέρουν ότι δεν χωράνε δεύτερες σκέψεις, ούτε υπεραισιοδοξία. Έχει από μόνος του ο αγώνας σημασία. Ήταν η πρώτη φορά που τα παιδιά ήταν σωστά προετοιμασμένα πνευματικά από μόνα τους. Έτοιμα για τις προκλήσεις και το συγκρίνω με τον τελικό που παίξαμε πριν δύο χρόνια στο Τόκιο. Μετά τη Σερβία, εάν έμπαινες στα αποδυτήρια και τους έβλεπες, δεν θα καταλάβαινες ότι είχαμε προκριθεί στον τελικό. Θα έλεγες απλά πως είναι μία ομάδα που κέρδισε ακόμη ένα παιχνίδι. Ενώ μετά το Τόκιο ακολούθησε διήμερο πάρτι! Όταν σου συμβαίνει κάτι για πρώτη φορά είναι δύσκολο να το διαχειριστείς. Σε αποθεώνουν ταυτόχρονα όλοι. Τα πάντα θέλουν το χρόνο τους και πρέπει να περάσεις και από αυτή τη δύσκολη διαδικασία για να φτάσεις ψηλά».
Αλήθεια είναι. Ήταν άλλωστε πρώτη φορά που ασχολήθηκε τόσο πολύ κόσμος με την εθνική.
«Πολύ ασχολήθηκε ο κόσμος. Αυτό για εμάς είναι μεγάλο κέρδος. Δεν σου κρύβω ότι το έχουμε στο μυαλό μας να το βελτιώσουμε αυτό κι άλλο. Την επόμενη φορά θα μας δουν ξανά, θα διαβάσουν μία είδηση, θα αναγνωρίσουν δύο παιδιά, αυτή είναι η θετική εξέλιξη. Είναι κάτι που εγώ ως πιο μεγάλος και επειδή έχω ζήσει την εξέλιξη του αθλήματος πολλά χρόνια τώρα, κάτι τέτοιο το ήθελα».
Ταλέντο βέβαια ανά δεκαετία, από αυτή του ΄80 τουλάχιστον που παρακολουθώ, υπήρχε πάντα.
«Είχαμε βέβαια, τρομερούς παίκτες».
Είναι σημαντικό ότι οι καλοί μας παίκτες αγωνίζονται τώρα και στο εξωτερικό, μαζί και κόντρα στα μεγάλα ονόματα των σέρβων, των ούγγρων και άλλων, που κάποτε βλέπαμε μόνο στις μεγάλες διοργανώσεις απέναντί μας, ως…Θεούς;
«Λοιπόν! Ένα σημαντικό είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει στην Ελλάδα πολύ καλοί ξένοι προπονητές που έδειξαν το δρόμο της δουλειάς σε εμάς τους έλληνες. Δεν μάθαμε ξαφνικά τα πάντα σε μία ημέρα. Δεύτερον. Ομάδες όπως ο Ολυμπιακός και η Βουλιαγμένη αγωνίζονται στην Ευρώπη και φέρνουν επιτυχίες και έτσι άρχισαν να χτίζουν τη νοοτροπία του νικητή. Δεν χτίζεται από τη μία ημέρα στην άλλη, αλλά σταδιακά. Η Εθνική ομάδα από το 2005, από την εποχή που ήταν ο Καμπάνια και πήρε το μετάλλιο στο Παγκόσμιο, άρχισε μεθοδική δουλειά, διαφορετική από τα προηγούμενα χρόνια. Το λέω επειδή παρακολουθούσα την εξέλιξη ως βοηθός προπονητή στον Ολυμπιακό. Ο Καμπάνια ήταν πρωτοποριακός. Μπήκαμε σε τροχιά ανοδική. Βλέπουμε βέβαια τα τελευταία χρόνια ότι υπάρχουν πολλές επιτυχίες στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες. Που σημαίνει ότι γαλουχούνται τα παιδιά από νωρίς στη νίκη και τον πρωταθλητισμό».
Δικές σου εμπειρίες από συνεργασίες τέτοιες με ξένους;
«Δούλεψα με Ματουτίνοβιτς Κάσας, Τσούχο, Στάμενιτς που ήταν κορυφαίος και άλλαξε πάρα πολλά πράγματα. Ο Καμπάνια ήταν και παραμένει κορυφαίος και μας έδειξε το δρόμο. Τα είδαμε στην πράξη».
Παγκόσμια δύναμη λοιπόν…
«Πλέον οι παίκτες μας είναι περιζήτητοι. Από το 2016 στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο και μετά οι έλληνες είναι περιζήτητοι και με καλά συμβόλαια. Το feedback που λαμβάνω από ξένους προπονητές και μου το λένε στα ίσα, είναι πως οι δικοί μας είναι οι καλύτεροι ξένοι που περνάνε από τις χώρες τους γιατί δίνουν το εκατό τοις εκατό σε κάθε αγώνα. Τους έχει κάνει τρομερή εντύπωση. Αντιθέτως, όταν έρχονται ξένοι στην Ελλάδα έχουν ύφος, είναι πιο μπλαζέ, διαλέγουν παιχνίδια, ενώ οι δικοί μας έξω δίνουν σώμα και πνεύμα. Έτσι λοιπόν γίνεται και στην Εθνική μας. Πέφτουν κορμιά!».
Αυτό είναι το προφίλ του καλού έλληνα πολίστα;
«Ο έλληνας πολίστας δεν είναι ο σούπερ παίκτης. Δεν είναι ο Φιλίποβιτς, ο Βάμος, ο Μιλάνοβιτς. Είναι όμως αυτός που έχει ταλέντο, είναι απολύτως εργατικός και θα δώσει το εκατό τοις εκατό. Σίγουρα έχει πάρα πολύ καλά ατομικά αγωνιστικά στοιχεία και θα δώσει και την ψυχή του. Προσφέροντας στο σύστημα και το ομαδικό παιχνίδι».
Βλέπεις βέβαια τους ξένους, τους ούγγρους για παράδειγμα, πώς σουτάρουν! Γεννιούνται με τη μπάλα του πόλο; Dna;
«Ακριβώς! Σουτάρει και λες θα μπει γκολ που δεν θα το δει καν ο τερματοφύλακας. Κι εμείς θα βάλουμε τρομερά γκολ, όμως το σουτ μας πρέπει να είναι πιο έξυπνο, πιο τεχνικό. Οι άλλοι είναι, σηκώνομαι σκοτώνω!».
Εάν το έβαζε ο Κάκαρης αυτό το γκολ, θα το παίρναμε; Ήταν η ευκαιρία του τελικού;
«Θα ήταν ένα μεγάλο προβάδισμα για εμάς, σημαντικό. Θα είχαν βέβαια μία μεγάλη επίθεση ακόμα οι ούγγροι, με πολλά δευτερόλεπτα, μπορεί να κέρδιζαν και αποβολή. Μπορεί ναι μπορεί όχι».
Το ίδιο ισχύει και για τάϊμ άουτ που πήρες, αλλά δεν…έπρεπε να πάρεις; Για να περάσουμε τώρα στα πιο δύσκολα…
«Θεωρητικά ναι. Βέβαια δεν ξέρεις τι θα γινόταν. Είχαμε όμως καλύτερη πιθανότητα, σε έναν αιφνιδιασμό δύο- ένας, η τρεις- δύο, όπως το λέμε εμείς, να σκοράρουμε, εάν δεν το έπαιρνα».
Έκλαψες στο τέλος και αυτό προκάλεσε συμπάθεια σε πανελλήνιο επίπεδο. Έγινε κουβέντα πρώτα γι αυτό και μετά για τον τελικό!
«Εμένα, όποιος με βλέπει από τότε που γυρίσαμε, μου λέει μη στεναχωριέσαι!».
Είπες πως ήθελες να αποφορτίσεις τους παίκτες, για να μη πάρουν όλη την ευθύνη επάνω τους.
«Βασικά αυτό ήθελα. Πήγα να φύγω από την κάμερα, όμως σκέφτηκα ότι έπρεπε να μιλήσω δημόσια, για να καταλάβουν ότι το νιώθω και το εννοώ. Εάν τους το έλεγα απλά σε ένα δικό μας χώρο, σε ένα δωμάτιο, δεν θα είχε την ίδια βαρύτητα. Ήταν πολύ γρήγορη η σκέψη. Δεν υπολόγισα τίποτα. Ούτε το κόστος, ούτε την προβολή η την εικόνα μου. Εκείνη τη στιγμή δεν έχεις πάντα στο μυαλό σου ποια έκταση θα πάρει αυτό που λες κι ας το λες στην τηλεόραση».
Δηλαδή εάν παίρναμε χρυσό και έκανες τις κλασικές δηλώσεις, για το χρυσό της Ελλάδας και τα παιδιά, κανείς δεν θα θυμόταν μετά τίποτα από τα λόγια σου. Ενώ τώρα το κλάμα και τη συγγνώμη τα συζήτησαν όλοι.
«Δεν πειράζει ας το παίρναμε κι ας μη θυμόταν κανείς τίποτα!».
Στο σημείο αυτό του λέω ότι ο Γιάννης Διακογιάννης συμπάθησε τον Μαραντόνα μόνο αφού τον είδε να κλαίει, στον χαμένο τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Ιταλίας το 1990. Κατά το : «Ο Μαραντόνα έκλαψε» που είπε ο «Ζανό» στη συνέντευξή του στη Λιάνα Κανέλλη στο Mega το 1990, περνάμε πλέον στο: «Ο Βλάχος έκλαψε», το 2023…
«Εκείνη την ώρα τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα. Δεν τα προγραμματίζεις. Δεν ελέγχονται με τίποτα. Δεν μπαίνω ποτέ στη διαδικασία αυτή. Μίλησα για τα παιδιά και για τον κόσμο που μας είδε και στεναχωρέθηκε. Θεώρησα πως θα είχαμε άλλη τύχη σε αυτή τη φάση».
Όχι για να σε δικαιολογήσω, αλλά η ενστικτώδης αντίδραση του προπονητή στο πόλο όταν κερδίζει αποβολή είναι πάντοτε αυτή. Παίρνει τάϊμ άουτ.
«Ναι, αλλά θα μπορούσα να περιμένω δύο δευτερόλεπτα!».
Το έχεις δει ξανά; Αντέχεις να το ξαναδείς;
«Προς το παρόν όχι! Όταν επιστρέψω από τις διακοπές και θα έχω ηρεμήσει, εκεί αρχές Σεπτεμβρίου νομίζω ότι θα βρω την ψυχραιμία να καθίσω να το δω. Θέλω να πω όμως κάτι ακόμα για το τάϊμ άουτ. Είναι ίσως ένα λάθος που έχει γίνει και από άλλους προπονητές. Ίσως το έχω κάνει ξανά κι εγώ. Αλλά σε ένα σημείο του παιχνιδιού που δεν το πληρώνεις. Εδώ είναι τέτοιο το σημείο που μάλλον το πληρώσαμε…».
Σου είπαν κάτι τα παιδιά μετά;
«Κανένας δεν μου είπε τίποτα. Ήταν μέχρι και στο αεροδρόμιο σκασμένα. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Βέβαια όλοι είμασταν έτσι. Μας έβλεπες στο αεροδρόμιο, ενώ είχαμε ασημένιο μετάλλιο και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς, και θα έλεγες εντάξει αυτοί βγήκαν έβδομοι…».
Μεγάλη ομάδα…
«Αυτό είναι κέρδος για εμένα. Δημιουργεί κίνητρο για την επόμενη φορά. Δεν ολοκληρώσαμε. Πάμε να το κάνουμε. Δεν ξέρω εάν το παίρναμε τώρα το χρυσό με τι ύφος θα πηγαίναμε στις επόμενες διοργανώσεις, αλλά νομίζω ότι έχουμε ακόμα να ζητάμε από τους εαυτούς μας κάτι».
Αφού λοιπόν είμαστε δεδομένα πια στο ίδιο επίπεδο ανταγωνισμού με τους καλύτερους, δικαιούμαστε να λέμε ότι πάμε στις επόμενες τρεις διοργανώσεις με στόχο την κορυφή.
«Βέβαια. Υπάρχει μία δυσκολία βέβαια εφέτος. Από Σεπτέμβριο μέχρι τους Ολυμπιακούς, αυτοί οι αθλητές έχουν τρεις διοργανώσεις με την Εθνική. Με τις ομάδες τους Champions League, έχουν δηλαδή πάρα πολλά παιχνίδια. Δεν μπορείς ο αθλητής να είναι σε όλη την περίοδο στο καλύτερό του. Αυτό ισχύει για όλες τις Εθνικές ομάδες, όχι μόνο τη δική μας. Εμείς δεν είμαστε σε θέση ακόμη να επιλέξουμε και να πούμε στους αθλητές μας πιο δυνατά εδώ και λιγότερο δυνατά εκεί, διότι νομίζω ότι θα το πληρώσουμε. Και κάτι ακόμα που εμένα είναι στο μυαλό μου. Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ακόμα δεν έχουμε κατακτήσει ποτέ μετάλλιο».
Ευρωπαϊκό λοιπόν, μετά παγκόσμιο και τέλος Παρίσι για τους Ολυμπιακούς.
«Στην πρώτη διοργάνωση θα πάμε με την καλύτερη ομάδα που μπορούμε, όσο είμαστε υγιείς. Η δεύτερη διοργάνωση είναι αμέσως, σε 18 ημέρες, πάρα πολύ κοντά. Από αρχές Σεπτεμβρίου θα μιλήσουμε τον πρόεδρο και τον Αφρουδάκη, να τα βάλουμε όλα κάτω και να δούμε τι κάνουμε. Η άποψή μου θα είναι όσο καλύτερα μπορούμε για όλα. Επίσης είναι σημαντικό ότι δεν υπάρχουν πλέον 10-12 παίκτες, αλλά 17-18 οι οποίοι αγωνίζονται στην Εθνική και έχουν παίξει σε διοργανώσεις. Μας έλειπε βέβαια τώρα και ο Βλαχόπουλος. Θα είναι τώρα μαζί μας. Είχε ένα προσωπικό ζήτημα και του είπαμε να μείνει στην Ελλάδα. Δεν ξέρω πώς θα ήταν τα πράγματα εάν τον είχαμε. Αφού είναι από τους σημαντικούς παίκτες της ομάδας».
Η ομάδα έδειξε λοιπόν ότι έχει εναλλακτικές.
«Ναι έχουμε βάθος. Μπήκαν στη θέση του ο Καλογερόπουλος, ο Γκίλλας και ο Χαλυβόπουλος που αγωνίστηκαν. Παιδιά 19 χρονών. Υπάρχει και το αύριο. Η ομάδα αυτή δεν μπορεί να αλλάξει πολύ μέχρι το 2028 στο Λος Άντζελες. Εκτός του Φουντούλη, είναι όλοι κάτω από 30. Και όταν λέμε κάτω από 30, είναι 22, 23, 24. Έχουν μία οκταετία πολύ δυνατή. Οι άλλες ομάδες θα αλλάξουν. Εμείς το κάναμε πολύ μετά το Τόκιο. Μαζί με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο είμασταν από τις πιο ανανεωμένες ομάδες».
Ο Φουντούλης θα είναι μέχρι τους Ολυμπιακούς;
«Θα είναι ναι. Είναι ο αρχηγός της ομάδας. Επαγγελματίας, σωματικά καλά. Βασικό γρανάζι».
Με τον παίκτη τον… «παραπάνω» τι θα κάνουμε;
«Κοιτάζω και τον λιγότερο! Αυτά στα μεγάλη παιχνίδια είναι μοιρασμένα. Ο παραπάνω είναι και θέμα της άμυνας. Θέλω να τονίσω ότι είμαστε η μοναδική εθνική ομάδα που όλα τα τελευταία χρόνια αγωνιζόμαστε χωρίς αριστερό χέρι! Δεν είχαμε ποτέ. Οι μεγάλες ομάδες έχουν δύο καλούς. Ο αριστερόχειρας παίζει μεγάλο ρόλο στον παραπάνω. Έχουμε βελτιώσει πάντως τις κινήσεις μας με το δεξί. Είναι μία πονεμένη ιστορία. Εμείς οι προπονητές θέλουμε να έχουμε 60% στην επίθεση και 60% στην άμυνα!».
Πήρες λοιπόν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες τη μεγάλη απόφαση και συνέχισες στην Εθνική.
«Έμεινα γιατί κάναμε μία μεγάλη επιτυχία στο Τόκιο, με το ασημένιο μετάλλιο. Έμεινα γιατί μου έδειξαν εμπιστοσύνη ο Κυριάκος Γιαννόπουλος και ο Γιώργος Αφρουδάκης που χειρίζονται τα θέματα, μπήκα στο δίλημμα να επιλέξω Εθνική η Ολυμπιακό και τελικά νιώθω δικαιωμένος. Είχα πει τότε ότι θα ήταν λογικό εάν σταματούσα με ένα μετάλλιο Ολυμπιακό. Χωρίς να ρισκάρω στο μέλλον να μην κερδίζουμε τίποτα. Κανείς δεν μπορεί να σου το εγγυηθεί».
Διάλεξες το δύσκολο δρόμο…
«Ναι, τον διάλεξα. Θα μπορούσα να είχα φύγει με το μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων, σαν ήρωας και να συνεχίσω στον Ολυμπιακό σε ένα περιβάλλον πιο οικείο για εμένα. Έχω μεγαλώσει εκεί, με ήθελαν. Πάντα στους τίτλους. Όμως διάλεξα το δύσκολο γιατί, όπως είπα στον πρόεδρο αυτή η Εθνική ομάδα έχει ακόμα να κερδίσει πράγματα που δεν τα έχει κατακτήσει. Ρίσκαρα επειδή έχει η ομάδα αυτή είχε περάσει από τα χέρια μου αρκετά και την ξέρω. Την ξέρω καλά και την πιστεύω. Εάν δεν πάρεις αποφάσεις που έχουν ρίσκο και αποτελούν για εσένα πρόκληση δεν έχει νόημα. Δεν το απολαμβάνεις. Αυτή τη στιγμή λοιπόν νιώθω δικαιωμένος επειδή αυτό που έχω στο μυαλό μου συμβαίνει».
Έχουμε επίσης κερδίσει σεβασμό, θεωρώ μεγαλύτερο τα τελευταία χρόνια. Φαίνεται και στις αποφάσεις των διαιτητών.
«Καταρχάς είμαστε ομάδα που δεν έχει δημιουργήσει ποτέ κανένα πρόβλημα. Ούτε τα παιδιά, ούτε οι προπονητές. Έχει συζητηθεί ότι η Ελλάδα έχει επίπεδο, χωρίς διαμαρτυρίες, ούτε βρώμικο παιχνίδι. Επομένως οι διαιτητές σε σέβονται. Άνθρωποι είναι. Εάν τους μπεις στο μάτι μπορεί να σου το γυρίσουν πίσω. Μιλάω πάντοτε στους αθλητές ότι δεν ασχολούμαστε με τη διαιτησία. Δεν υπάρχει πρόθεση να σου κάνουν κάτι. Εάν ποτέ υπάρξει κάτι εσκεμμένο είμαι της άποψης ότι δεν μπορείς να το αποτρέψεις. Απλά πρέπει να παίξεις καλύτερα για να το καλύψεις».
Έχεις περάσει τα δύσκολα χρόνια της πισίνας από την εποχή που έπαιζες. Τώρα λοιπόν που θα είσαι διακοπές ο προπονητής της Εθνικής ομάδας του πόλο είναι πλέον αναγνωρίσιμος. Θα σου ζητάνε selfies. Πώς εισπράττεις αυτή την αλλαγή;
«Είναι δύσκολα διαχειρίσιμη. Ωραίο είναι από τη μία. Δεν είμαι από αυτούς που λένε δεν θέλω να με βλέπουν. όταν επιδιώκεις να βγάλεις μπροστά στα φώτα ένα σύνολο, δεν μπορείς μετά να λες δεν μου αρέσουν τα φώτα. Νομίζω θα το απολαύσω. Είναι για όλη την ομάδα καλό. Έχω πει καιρός στα παιδιά. Πλέον είστε αναγνωρίσιμοι».
Κερδίζετε και μιλάτε πρώτα για τις φωτιές στην Ελλάδα…
«Ο αθλητισμός παίζει ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα. Σε όλα τα σπορ. Επίσης στην εποχή των social media, που είσαι στην Ιαπωνία και μαθαίνεις τα πάντα για τη χώρα σου, δεν μπορείς να μην έχεις στο μυαλό αυτά που συμβαίνουν. Δεν γίνεται να μη σε αγγίξουν, ούτε να είσαι αμέτοχος. Όταν είσαι στο εξωτερικό νιώθεις μία ακόμη μεγαλύτερη νοσταλγία για τον τόπο σου».
Ο Υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης είναι φανατικός φίλος του αθλητισμού και βέβαια τυχερός! Καθώς ο προπονητής της Εθνικής μας ομάδας είναι…μέρος των αρμοδιοτήτων του!
Ο κ. Βαρβιτσιώτης συνεχάρη τον Θοδωρή Βλάχο, ο οποίος είναι αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος, για την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Στην ανάρτησή του ανέφερε:
«Mε χαρά υποδέχτηκα σήμερα τον κορυφαίο προπονητή του ελληνικού πόλο. Τα επιτεύγματά του με την Εθνική Ομάδα είναι αξεπέραστα. Είναι τιμή για το @HCoastGuard που έχει στις τάξεις του έναν Αξιωματικό που με τις επιτυχίες του έχει κάνει υπερήφανους όλους τους Έλληνες».
Πάμε στα δικά μας. Γιατί ένας γονιός να φέρει το παιδί του στο πόλο; Είναι στο dna μας;
«Τα αποτελέσματα δείχνουν πως είναι στο dna μας. Αυτό που κάνουμε σε όλες τις κατηγορίες, σε αγόρια, κορίτσια, άνδρες και γυναίκες, δείχνει ότι αυτό το άθλημα μας πηγαίνει».
Αφού λοιπόν μας πηγαίνει σας περιμένουμε ξανά εκεί στο βάθρο κόουτς…
