Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Διαπιστ. Διαμεσολαβήτρια ΥΔΔΑΔ
Υπεύθυνη Προστασίας Δεδομένων/ D.P.O.
Το καλοκαίρι για πολλούς είναι η καλύτερη εποχή. Είναι η εποχή που πετάμε τα περιττά ρούχα, τις περιττές έγνοιες και προβλήματα και όλοι αναζητούμε στιγμές δροσιάς σε παραλίες. Η χώρα μας εξάλλου είναι ο καλύτερος προορισμός για καλοκαιρινές διακοπές… έχει γαλάζιο και πράσινο… πολύ πράσινο! η μήπως όχι;
Το καλοκαίρι για την πατρίδα μου δεν είναι πια ξέγνοιαστο. Δεν έχει πια χρώμα γαλάζιο και πράσινο. Έχει χρώμα κόκκινο και μαύρο. Κόκκινο της φωτιάς και μαύρο της απόλυτης σιωπής και της στάχτης.
«κάθε χρόνο τα ίδια γίνονται», «έτσι και πέρυσι», «και οι άλλοι μήπως έκαναν τίποτα;» , αυτές είναι οι εκφράσεις που ακούγονται συνήθως σε μια τραγωδία, από τον κόσμο που δεν επλήγη, αλλά που τη βίωσε μέσα από τις οθόνες της τηλεόρασης του. Η φράση αυτή είναι το «εισιτήριο» για να μην κάνουν και οι επόμενοι τίποτα. Είναι ένα υπέροχο άλλοθι. Μία υπέροχη σύγκριση με το «τίποτα», η οποία σε οδηγεί στο απόλυτο τίποτα… στο χάος!
Κάθε Ιούλιο και κάθε Αύγουστο των τελευταίων χρόνων η χώρα μας ζει τον πύρινο εφιάλτη της. Χιλιάδες στρέμματα πράσινου καταστρέφονται, περιουσίες σπίτια και ζωές χάνονται! Γιατί ζωή δεν είναι μονάχα η ανθρώπινη…
«φωτιά Ρόδος», «νύχτες αγωνίες στην Κέρκυρα», «συνεχείς αναζωπυρώσεις», «νέα μέτωπα φωτιάς», «χιλιάδες τουρίστες εγκαταλείπουν άρον άρον το νησί», είναι τα σημερινά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Αλήθεια, πόσο ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε για να εμφανιστεί η Πολιτεία; Πόσο ακόμα πρέπει να καούμε για να εμφανιστεί το οργανωμένο Κράτος; Όχι το Κράτος θεατής… όχι το Κράτος που απλά βγαίνει μετά την Καταστροφή και ζητάει μία συγγνώμη πάνω από την καμμένη γη. Αυτή η «συγγνώμη» δεν απαλύνει… εξοργίζει! Όχι το κράτος που μοιράζει, μετά την εξοργιστική συγγνώμη, «ευχαριστώ» στους ήρωες μας, τους πυροσβέστες μας και τους εθελοντές που δίνουν την ψυχή τους για την κατάσβεση… Το κράτος μοιράζει ευχαριστώ… και μετά ξεχνάει… μέχρι το επόμενο καλοκαίρι..
Ζούμε στη χώρα που οι πολίτες φοβούνται το καλοκαίρι, γιατί μπορεί να καούν. Φοβούνται το χειμώνα, γιατί μπορεί να πνιγούν. Παρακαλούν να βρέξει τόσο, ώστε να σβήσουν οι φωτιές, όχι όμως περισσότερο για να μην πλημμυρίσουν.
Ζούμε στη χώρα που κυριαρχούν δύο αισθήματα : ανασφάλεια και φόβος.
Ζούμε στη χώρα που κυριαρχούν δύο χρώματα : κόκκινο και μαύρο.
Αυτή είναι η Ελλάδα λίγες μέρες μετά τις εκλογές… Αυτή είναι η Ελλάδα μας.
