Όταν βλέπεις από κοντά το παιχνίδι της Μάντσεστερ Σίτι, αντιλαμβάνεσαι πως έχει ενσωματώσει τον Έρλινγκ Χάαλαντ στην ανάπτυξή της ως “κερασάκι στην τούρτα!”. Κρίνοντας την τακτική της αγγλικής ομάδας – και από τον αγώνα του Champions League στο Μόναχο – κόντρα στη Μπάγερν, τον οποίο είχα την τύχη να παρακολουθήσω χάρη στην αποστολή του Mega, καταλαβαίνεις ότι ο Γκουαρντιόλα (εξακολουθεί να) απεχθάνεται τη λογική, με την οποία ο σταρ μίας ομάδας αναδεικνύεται σε κυριαρχική της φιγούρα.
Αυτό που επιλέγει, πάντοτε, (και το μάθαμε καλά από τη θητεία του στη Μπαρσελόνα) είναι ότι στο σύστημά του ο κάθε παίκτης καλείται να υπηρετεί συγκεκριμένο ρόλο, χωρίς περιττές κινήσεις.
Για να φτάσει λοιπόν η μπάλα στα πόδια του Νορβηγού εκτελεστή είναι απαραίτητο να “χτιστεί” η επίθεση με ένα ακριβές σχέδιο. Στην εκκίνηση από το σπουδαίο “ισορροπιστή” Ρόδρι και στο τελείωμα από τον καλύτερο Βέλγο των τελευταίων 20 ετών, Ντε Μπρόϊνε. Πριν βγει μπροστά ο Χάαλαντ, προφανώς. Αδιαπραγμάτευτα και όχι όταν βολεύει, ή βγαίνει η φάση.
Εάν ο νορβηγός γυρίσει πιο πίσω, ακόμη και πιο κάτω από τη σέντρα, θα το κάνει για να λάβει μέρος συμμετοχικά στην ανάπτυξη. Αυτός να τρέξει με τη μπάλα μόνος, απλά απαγορεύεται!
Το σύστημα δεν επιτρέπει χώρο για πρωτοβουλίες και το βλέπεις ξεκάθαρα πως πρόκειται για λειτουργία ομάδας που αντανακλά τις εντολές του πάγκου, με ακρίβεια εξωπραγματική.
Ο εκπληκτικός σκόρερ από τη Νορβηγία δέχεται τις πάσες τη στιγμή που πρέπει, με την ταχύτητα που πρέπει και με το χώρο που είναι απαραίτητο να έχει μπροστά του.
Για να συμβούν όλα αυτά δουλεύουν ακατάπαυστα οι δύο κατά τη γνώμη μου καλύτεροι ποδοσφαιριστές στην Ευρώπη, στις θέσεις τους. Ο Ρόδρι κατευθύνει αθόρυβα ολόκληρη ενδεκάδα και ο Ντε Μπρόινε δίνει επίσης εντολές, κερδίζοντας χρόνο με τον ιδανικό χειρισμό της μπάλας, μέχρι αυτές να υλοποιηθούν.
Η λειτουργία της Σίτι θυμίζει Μπαρσελόνα, όχι γιατί ταιριάζουν απαραίτητα οι τωρινοί ποδοσφαιριστές με τους “μπλαουγκράνα” του Πεπ, αλλά επειδή ο ίδιος προπονητής δεν διαπραγματεύεται με τον εαυτό του τη φιλοσοφία που έχει στο ποδόσφαιρο.
Αυτή η Σίτι, δεν ανακαλύπτω την Αμερική αλλά, έχει τον πρώτο λόγο για να κατακτήσει εφέτος το Champions League. Θα χρειαστεί προηγουμένως βέβαια να αποκλείσει τη Ρεάλ Μαδρίτης στον ημιτελικό, από την οποία έμεινε εκτός πέρυσι, ως εκ θαύματος!
Τέτοια εξωπραγματικά σενάρια πάντως, όπως το περσινό, δεν συμβαίνουν κάθε χρόνο και τέλος πάντων, εφέτος οι σημαντικοί Μαδριλένοι, της μεσαίας γραμμής κυρίως, έχουν προσθέσει και ένα χρόνο παραπάνω στην ήδη μεγάλη τους ηλικία.
Κατά συνέπεια, αφού το παιχνίδι του Αντσελότι βασίζεται – από ανάγκη και όχι από επιλογή – περισσότερο στον πρωταγωνιστικό ρόλο σπουδαίων αλλά επιβαρυμένων μονάδων, τελικά υστερεί. Στο πρώτο ματς με την Chelsea εφέτος, ο Καρβαχάλ έβγαλε βολέ ακριβείας στο πόδι του Βινίσιους, ο Βραζιλιάνος έξυπνο “σπάσιμο” στον Μπενζεμά, γκολ. Έμπνευση μαζί με ατομική ποιότητα. Δεν αρκεί μόνο αυτό σε δύο αγώνες.
Η… copy paste ομάδα της προ 14 ετών Μπαρσελόνα, η εφετινή Μάντσεστερ Σίτι, εφόσον κατακτήσει το Champions League που βρίσκεται σε εξέλιξη θα βάλει αρκετούς στη διαδικασία συγκρίσεων. Παικτών, συστημάτων και δεν ξέρω τι άλλο.
Μία είναι η απάντηση. Ο… νόμος του Πεπ…
