Ο Κάρλο Αντσελότι είναι ιδιοφυής προπονητής. “Το ξέρουμε”, είναι βέβαιο πως θα σκεφτείτε διαβάζοντας την πρόταση, όμως το ζήτημα είναι οι πράξεις του! Τι κάνει δηλαδή ο Ιταλός, ώστε η δουλειά του να καταλήγει τόσο αποτελεσματική, στο κορυφαίο επίπεδο.
Διότι δεν είναι και μικρό πράγμα να καταφέρνει κάποιος μη Ισπανός να αντιμετωπίζεται από την “οικογένεια” της Ρεάλ Μαδρίτης ως δικό της μέλος. Στην ομάδα που η έννοια του club μπαίνει πάνω από όλους, στην πιο μεγάλη απόσταση μάλιστα από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη. Η ιστορία της άλλωστε το υπαγορεύει και όποιος επιθυμεί να γίνεται μέρος της καλείται να το αποδεχτεί.
Ο Καρλέτο όχι απλά το αποδέχεται αλλά έχει κάνει τους υποστηρικτές της, μαζί με τη διοίκησή της, να τον σέβονται ως δικό τους.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ιταλού προπονητή στο Σύλλογο που διεκδικεί τα πάντα κάθε χρονιά, σε κάθε επίπεδο. Αγωνιστικό, μεταγραφικό, εμπορικό, οικονομικό και επικοινωνιακό.
Ας μείνουμε ωστόσο στον τομέα που τον αφορά και έχει να κάνει με τις ιδέες που αποκαλύπτει, στην τακτική του προσέγγιση. Στο τελευταίο ματς, κόντρα στην Chelsea για τον πρώτο προημιτελικό του Champions League, τον οποίο είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά λόγω της αποστολής του Mega, έβλεπε κανείς το απίθανο σενάριο των “διδύμων!”.
Εξηγούμαι. Η Ρεάλ διαθέται προφανώς, εκτός των άλλων και απίθανους ρολίστες. Ποδοσφαιριστές οι οποίοι είναι σε θέση να ανταποκρίνονται κάθε στιγμή στις απαιτήσεις του αγώνα, με διαφορετικές κινήσεις, επιλογές, ιδέες και τελικές αποφάσεις.
Ο Αντσελότι δεν θέλει ωστόσο σε καμία περίπτωση να βασίζεται σε ατομικές ενέργειες. Τις απεχθάνεται και αυτό φαίνεται στον τρόπο που αναπτύσσει η Ρεάλ το παιχνίδι της.
Πώς γίνεται λοιπόν; Μα με συνεργασίες-παραγγελία, ανά δύο παίκτες! Όταν δηλαδή έχει τη μπάλα ο Βινίσους και βγαίνει από αριστερά σε επίθεση, πρώτα θα ψάξει τον Μπενζεμά και μετά θα σκεφτεί να προχωρήσει σε οποιαδήποτε άλλη επιλογή.
Στο κέντρο, όταν έχουν τη μπάλα σε οργανωτικό ρόλο είτε ο Κρος μπροστά από την άμυνα, είτε ο Μόντριτς ως εσωτερικός χαφ, “προστίθεται” κοντά τους ο Βαλβέρδε. Ο συγκεκριμένος κινείται ως μπαλαντέρ, για τον κροάτη αλλά και το γερμανό, επειδή είναι πιο γρήγορος και ασφαλώς πιο νέος και από τους δύο.
Ακόμη και τα ακραία μπακ της άμυνας, όταν χρειάζεται να υποστηρίξουν μία επιθετική προσπάθεια, τυχαίνει να συνεργάζονται από την ίδια πλευρά (!), περισσότερο στη δεξιά του Καρβαχάλ καθώς ο Καμαβινγκά τρέχει πολύ περισσότερο χωρίς να κουράζεται. Και γι αυτούς η διαφορά ηλικίας παίζει ρόλο, με το γάλλο να διασχίζει διαγώνια το γήπεδο.
Η Ρεάλ σε κάθε επίθεση βγάζει συνεργασίες των δύο και αυτό αποτυπώθηκε στο πρώτο γκολ κόντρα στην Chelsea, όταν σήκωσε τη μπάλα ο Καρβαχάλ προς την περιοχή για τον Βινίσιους και ο βραζιλιάνος βρήκε τον Μπενζεμά, ο οποίος στο άδειο τέρμα σκόραρε.
Έδειχνε εύκολο και αυτονόητο, όμως συνέβη διότι ο Βινίσιους το πρώτο πράγμα που έχει στο μυαλό του είναι να ψάξει το γάλλο φορ. Εάν έχανε ένα δευτερόλεπτο, επιλέγοντας να απειλήσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα πρώτα αυτός, η φάση θα είχε χαθεί. Το τέρμα άλλωστε ήταν τελικά ανυπεράσπιστο, διότι ο Κέπα δεν περίμενε πως ο “Βίνι” δεν θα εκτελούσε…
Για τις προφανείς συνεργασίες στο κέντρο της άμυνας, με Μιλιτάο, Αλάμπα και Ρίντιγκιερ (ανάλογα ποιοι παίζουν κάθε φορά), δε χρειάζεται ξεχωριστή αναφορά. Ακόμη όμως και εκεί, βλέπει κανείς ότι η εντολή του Αντσελότι είναι όταν έχει τη μπάλα το ένα στόπερ, να μην την αλλάζει πολλές φορές με το άλλο, αλλά να πασάρει απευθείας στον “δικό” του κοντινό μπακ. Για να ξεκινάει αμέσως η ανάπτυξη, χωρίς χάσιμο χρόνου και με ταχύτητα από τα άκρα.
Αυτή είναι άλλωστε και η απάντηση στην απορία, γιατί επιλέγει τον Καμαβινγκά ως αριστερό μπακ και όχι στα χαφ.
Όταν βέβαια θα αποφασίσει στο μέλλον να τον στείλει πιο συχνά στο κέντρο, θα τον μάθει και εκεί να λειτουργεί ως δίδυμο, με τον Τσουαμενί. Το έκανε αντίστοιχα στο παρελθόν, όταν ήταν προπονητής της Μίλαν, με τους Πίρλο και Γκατούζο.
Για να προσθέσει βέβαια περισσότερες εμπειρίες στα νέα ταλέντα της Ρεάλ θα πρέπει να συνεχίσει σε αυτήν. Κάτι όχι τόσο δεδομένο πλέον, καθώς η Εθνική Βραζιλίας περιμένει…
