Δεν ξέρω ποιο είναι ποιο τραγικό από τα δυο, στην κόντρα που ξέσπασε μεταξύ Μητσοτάκη-Τσίπρα για το ρόλο του ΕΑΜ. Διότι το να εμφανίζεται ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως ο πολιτικός συνεχιστής των αγώνων του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, είναι θλιβερό. Μόνο και μόνο αυτά που έκανε με το δημοψήφισμα και τις πολιτικές που εφήρμοσε αποτελεί όνειδος για τα όσα πρέσβευε το ΕΑΜ. Με αυτούς που αντιστάθηκαν τότε και με πολλαπλά κόστη, ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση, αλλά αποτελεί παράδειγμα υποταγής. Και μάλιστα όχι με την απειλή όπλων, αλλά με την απειλή …κυρώσεων. Ο Αλέξης Τσίπρας, όσο και εάν οραματίζεται για τον εαυτό του, τον ρόλο του συνεχιστή της Εθνικής Αντίστασης, το μόνο που μπορεί να βλέπει στον καθρέφτη του είναι ότι ένας ηγέτης που υποτάχθηκε και παραδόθηκε στις δυνάμεις εκείνες που ήθελαν την χώρα στα Μνημόνια.
Τα έργα και ημέρες του Αλέξη Τσίπρα όλη εκείνη την περίοδο τα έχουν καταγράψει δυο ιστορικές μορφές της Αριστεράς, που πλέον δεν είναι στη ζωή. Ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος. Οποιος μπει στον κόπο να διαβάσει τα όσα έγραψαν και είπαν για τον Τσίπρα της περιόδου που κυβέρνησε και για τους χειρισμούς που έκανε δεν χρειάζεται να ακούσουν ούτε τον Μητσοτάκη, ούτε κανέναν δεξιό.
Και απορώ με τους Αντιστασιακούς Συλλόγους στη χώρα μας, που δεν αντέδρασαν μπροστά σε αυτήν την καπήλευση των αγώνων του ΕΑΜ από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Πρόεδρό του.
Οσο λοιπόν και εάν θέλει να αυτοπροσδιορίζεται, εξάλλου αυτό είμαι δικαίωμά του, ο Τσίπρας ούτε είναι ούτε μπορεί να εμφανίζεται, ως ο νέος ηγέτης και εκφραστής αυτού του κόσμου.
Οσο για αυτά που είπε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Ναι και ιστορικά λάθη έκανε το ΕΑΜ, ναι και δολοφονίες έκαναν άνθρωποί του, ναι και έχει και αυτός μαύρες σελίδες στην ιστορία του, στον εμφύλιο και στην κατοχή. Αλλά αυτές οι μαύρες σελίδες είναι ασφαλώς λιγότερες από ότι άλλων. Για αυτό και παρά τα λάθη και τις παραλείψεις του ΕΑΜ, κανείς δεν μπορεί να σμικρύνει το ρόλο του στην Εθνική Αντίσταση και την προσφορά του.
Σίγουρα η μετεξέλιξή του και η πρόσδεση στο άρμα της Σοβιετικής Ενωσης, δεν εξέφρασε την ελληνική κοινωνία. Και πράγματι ευτυχώς που ηττήθηκαν. Αλλά αυτά όλα έχουν κριθεί από την ιστορία.
Όπως και το ότι ήταν λάθος το ότι ο Ευάγγελος Αβέρωφ τότε δεν ψήφισε το νομοσχέδιο του Ανδρέα Παπανδρέου για την Εθνική Αντίσταση και το ΕΑΜ.
Και σήμερα αυτά πρέπει να τα βλέπουμε από την απόσταση του χρόνου. Για αυτό και κατά την ταπεινή μου γνώμη θα μπορούσε να γίνει μια αυτοκριτική σε αυτό το κομμάτι. Η αναγνώριση του ρόλου του ΕΑΜ, πέρα από τα εγκλήματα που έγιναν εκείνη την περίοδο, αποτελεί ιστορική ευθύνη και δεν δίνουν συγχωροχάρτι για καμία πλευρά της τραγικής εκείνης περιόδου του Ελληνισμού. Αλλά αυτά πρέπει να κλείνουν. Ο Τσίπρας δεν είναι Βελουχιώτης, και ο Μητσοτάκης δεν είναι Ζέρβας…
