Ημέρα που είναι θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός ο τόπος θα έπρεπε να έχει κάνει περισσότερα… Πολυτεχνεία. Να μπορέσει να ενώσει περισσότερους ανθρώπους κάτω από τους αγώνες για “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”. Να μπορέσει ταυτόχρονα να κάνει τον μύθο, ζώσα ιστορία, ώστε να μπορέσει να αλλάξει πράγματα στην κοινωνία και στην Πολιτική.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε, ιδιαίτερα στα χρόνια των Μνημονίων. Από εκεί και πέρα, 49 χρόνια μετά οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και την Ιστορία. Το Πολυτεχνείο κάποιοι το… εξαργύρωσαν και μάλιστα ακριβά. Είτε με πολιτικές πορείες, είτε με οικονομικές ευκαιρίες.
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα. Ο καθένας πλέον τα ξέρει και τα έχει διαπιστώσει στην πορεία των χρόνων. Κάποιοι άλλοι το εξαργύρωσαν, για να ξεπλύνουν στο βάθος του χρόνου, τις σιωπές και τις δικές τους αμαρτίες.
Αλλοι επιχειρούν να πείσουν ότι αυτό έριξε τη Χούντα, διαγράφοντας από τη μνήμη τους, ότι το Πολυτεχνείο έφερε μια πιο σκληρή Χούντα, η οποία οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου και στην τουρκική εισβολή.
Αυτό βέβαια δεν μικραίνει σε τίποτε τον ξεσηκωμό εκείνων των ημερών, ανθρώπων που ζητούσαν Ελευθερία και Δημοκρατία.
Αλλοι, το χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα οραματιζόμενοι και ένα και δυο και τρία Πολυτεχνεία, όχι για να ρίξουν καμία χούντα, όχι για να εφαρμόσουν μια πολιτική που θα απαντά στα αιτήματα εκείνων των ανθρώπων, αλλά για να κερδίσουν πρόσημα στην προοδευτικότητά τους, και στα πολιτικά παίγνιά τους.
Να καπελώσουν έναν ενωτικό ξεσηκωμό και να τον μεταμορφώσουν σε ένα… αριστερό πανηγυράκι. Εδώ έχουν τεράστιες ευθύνες και οι μεταπολιτευτικές συμπεριφορές και… κόμπλεξ της κεντροδεξιάς. Που σε πολλές περιπτώσεις φορτώθηκε στις πλάτες της τα αποβράσματα της απριλιανής δικτατορίας, τα οποία είχαν ανατρέψει “δεξιά” κυβέρνηση με εντολές και καθοδήγηση των Αμερικανών, που φοβόντουσαν τις εκλογές και το αποτέλεσμά τους.
Αλλοι χρησιμοποιούν το Πολυτεχνείο για να ανατροφοδοτούν το μίσος και την τοξικότητα για να κάνουν… αντίσταση και πορείες σε έναν “εχθρό” που πλέον δεν υπάρχει και το κυριότερο έναν… εχθρό με τον οποίο ήταν φίλοι όταν πήραν την εξουσία.
Μισό αιώνα μετά, οι άνθρωποι που έζησαν το Πολυτεχνείο, αρχίζουν να λιγοστεύουν. Χάνονται μάρτυρες και μαρτυρίες. Και κάθε χρόνος που περνά το Πολυτεχνείο του 1973, δεν θα μοιάζει με το Πολυτεχνείο του 2022. Το Πολυτεχνείο του 1973 ήταν ένα ξέσπασμα εθνικής ομοψυχίας και ενότητας. Ενα σάλπισμα για δημοκρατία και ελευθερία και όχι ένα μικροκομματικό πανηγυράκι, απολίθωμα του χθες, από τη μια και… γήπεδο για επαναστατική γυμναστική από την άλλη. Οι 6000 αστυνομικοί που είναι στο πόδι επιβεβαιώνουν ότι η γιορτή δημοκρατίας έχει χάσει το… δρόμο της, χρόνια τώρα.
