Η έννοια της δικαιοσύνης στο ποδόσφαιρο είναι σχετική. Ο καθένας την επικαλείται, με εξαιρετική ευκολία, ανάλογα με την επιχειρηματολογία υπέρ ή κατά ενός αποτελέσματος. Οι νίκες και οι ήττες δηλαδή “εξηγούνται”, κακώς, πολλές φορές σε συνδυασμό με τα επαναλαμβανόμενα κλισέ της κριτικής, τα οποία βγάζουν μπροστά τη “δικαιοσύνη”.
Για να πάμε στα πιο φρέσκα, στη Λισαβόνα η Παρί σεν Ζερμέν έφυγε από το Ντα Λουζ με ισοπαλία, 1-1, στην τρίτη αγωνιστική του Champions League, η οποία κάποιοι υποστηρίζουν ότι την αδικεί και κάποιοι άλλοι ότι της άξιζε.
Την ίδια ώρα ωστόσο μοιάζει πιο…δίκαιο να ισχυριστεί κανείς ότι δεν “έφυγε” με ισοπαλία ή Παρί, αλλά η Μπενφίκα με την εξαιρετική τακτική που επέλεξε στο δεύτερο ημίχρονο “πήρε” ισοπαλία, από μία πολύ καλύτερη ομάδα. Πολύ καλύτερη στη θεωρία! Διότι στην πράξη η εικόνα του αγώνα έδειξε πως όσο εύκολα μπορούσαν να είχαν σκοράρει κι άλλα γκολ οι γηπεδούχοι, άλλο τόσο είχαν ευκαιρίες για να βρουν ξανά δίχτυα και οι παριζιάνοι. Μίλησαν όμως οι τερματοφύλακες. Παίζουν κι αυτοί.
Στο πρώτο ημίχρονο ο Ντοναρούμα και στο δεύτερο ο Βλαχοδήμος. Ο έλληνας γκολκίπερ έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του και μία επέμβαση χαϊλάιτ της σεζόν, σε σουτ του Εμπαπέ.
Η τριάδα των Μέσι, Νέϊμαρ και Εμπαπέ στη συνύπαρξή της μετράει πλέον 205 γκολ σε 291 αγώνες, όμως στη Λισαβόνα δεν κατάφερε να πάρει τους τρεις βαθμούς, ώστε να γίνει το αφεντικό του ομίλου. Όχι, δεν είναι ζήτημα δικαιοσύνης, ποτέ!
Δίκαιο είναι το τελικό αποτέλεσμα, πάντοτε, όπως κι αν έρθει. Όταν τελειώνει ένας αγώνας, υπάρχουν αμέτρητοι παράγοντας που συνέβαλλαν στη διαμόρφωσή του και αφορούν στις σωστές και τις λανθασμένες επιλογές των δύο ομάδων. Όλοι εισπράττουν αυτό που τους αξίζει.
Η Παρί από πέρυσι παλεύει για να ανέβει άμεσα στην κορυφή της Ευρώπης. Ξοδεύει αμέτρητα περισσότερα χρήματα, αλλάζει προπονητές, αγοράζει τους καλύτερους, όμως δεν έχει καταφέρει ακόμα να μπαίνει στο γήπεδο και να μοιάζει το μεγαλύτερο φαβορί. Ένας λόγος είναι ότι αυτή η φανέλα δεν έχει ιστορία αντίστοιχη ομάδων όπως η Ρεάλ, η Μπαρσελόνα, η Λίβερπουλ, η Μπάγκερν κλπ. Ένας ακόμη, πιο σημαντικός, έχει να κάνει με τη νοοτροπία των γάλλων, συνολικά στο ποδόσφαιρο.
Οι τρικολόρ έχουν τη φιλοσοφία που τους στέλνει πιο κοντά στην Εθνική ομάδα, σε πανεθνικό επίπεδο και λειτουργούν λιγότερο ομαδικά στα club, για χάρη των οποίων τσακώνονται άλλωστε άγρια. Τους συνοδεύει επίσης πάντοτε και ένας ακαταλαβίστικος σνομπισμός, ο οποίος στον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο δεν χωράει.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε 19 πλέον αναμετρήσεις καμία γαλλική ομάδα δεν έχει φύγει νικήτρια από το έδαφος της Πορτογαλίας και το Ντα Λουζ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις! Απίστευτο κι όμως αληθινό.
Από τη δεκαετία του ΄60 και τη Σεντετιέν, τη Μπορντώ τη δεκαετία του ΄80, αργότερα τη Μαρσέϊγ, τη Λιόν και τη Μονακό, το… σκορ έγραψε 15 ήττες και 4 ισοπαλίες. Δεν τρελαίνονται ποτέ με τίποτα, όχι γιατί δεν τους νοιάζει αλλά επειδή έχουν τη λογική “αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε”. Στο ποδόσφαιρο όμως αυτή η προσέγγιση ποτέ δεν είναι αρκετή.
Για τους γάλλους είναι καταδικαστική πολλά χρόνια. Δεν είναι τυχαίο πως μόνο η Μαρσέϊγ έχει πανηγυρίσει το Champions Lague και μάλιστα το πρώτο, το 1993. Όσο κι αν οι ομάδες έχουν στο ρόστερ τους κυρίως ξένους παίκτες, η γενική νοοτροπία τους ποδοσφαίρου κάθε χώρας δεν τους αφήνει ανεπηρέαστους. Συμβαίνει παντού στην Ευρώπη με ορατά αποτελέσματα.
Η Παρί, για να κατακτήσει τον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό θρόνο, θα πρέπει να ξεπεράσει τα εμπόδια της νοοτροπίας που καταδυναστεύει το γαλλικό ποδόσφαιρο δεκαετίες. Οι έντονες διαμαρτυρίες στο φινάλε του αγώνα με τη Μπενφίκα δεν έδειξαν κάτι τέτοιο. Διότι για να αποκτήσεις χαρακτήρα που θα σου επιτρέπει να κερδίζεις, πρώτα πρέπει να έχεις μάθει να αποδέχεσαι τα αποτελέσματα που δεν σου αρέσουν…
