Ζήσαμε ολόκληρες δεκαετίες με το δεδομένο που ήθελε την ομάδα η οποία σκόραρε εκτός έδρας στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις να αποκτά σημαντικό πλεονέκτημα. Ο ποδοσφαιρικός ιδιωματισμός των παλαιότερων, αποκαλούσε το εκτός έδρας γκολ “διπλό”.
Προφανώς δεν ήταν ακριβώς αυτή η σημασία του, ως έννοια σημάδεψε ωστόσο τις γενιές, από την εποχή της ασπρόμαυρης τηλεόρασης έως και σήμερα. Για τις μικρές ομάδες, η σημασία να πετύχεις ένα γκολ στην έδρα του ισχυρότερου, ξεπερνούσε ακόμη και την αξία της ίδιας της πρόκρισης!
Εάν για παράδειγμα μία ελληνική ομάδα κατάφερνε να σκοράρει στην έδρα αντιπάλου ενός εκ των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, ο συγκεκριμένος σκόρερ γινόταν ήρωας, ανεξαρτήτως πρόκρισης, ή αποκλεισμού. Το γκολ του ήταν αντικείμενο συζήτησης, πριν κι από την εμφάνιση της ομάδας.
Η φιλοσοφία του συγκεκριμένου κανονισμού μπορούσε να αυξήσει τις περιορισμένες πιθανότητες του αδύνατου να διεκδικήσει το όνειρο. Επί της ουσίας όμως ισχυροποιούσε εκείνη την ομάδα που στο πρώτο παιχνίδι επιβεβαίωνε την ανωτερότητά της, πολύ περισσότερο εάν το έκανε εκτός έδρας.
Εάν δούμε πάντως τα τωρινά παραδείγματα, μετά την κατάργηση της αξίας του εκτός έδρας γκολ στις μέρες μας, η εκτός έδρας νίκη της Ρεάλ στο Λονδίνο επί της Τσέλσι, 3-1, εάν υπήρχε ακόμη ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ, θα καθιστούσε οριακά απίθανο το ενδεχόμενο της πρόκρισης χτες (12/04) στη Μαδρίτη για τους Άγγλους. Διότι θα έπρεπε εξ ορισμού να σκοράρει τρία γκολ, χωρίς να δεχτεί κανένα. Ε, όταν ξέρεις πως μόνο με 0-3 στην έδρα της Ρεάλ μπορείς να τα καταφέρεις, ψυχολογικά και μόνο εγκλωβίζεσαι σε μία πραγματικότητα του απίθανου. Είναι μία αποστολή την οποία καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να θεωρεί αρκετά πιθανή.
Με τα νέα δεδομένα ωστόσο, ξέρεις ότι εάν σκοράρεις πρώτος σε μία φυσιολογική χρονικά στιγμή του παιχνιδιού, έχεις δικαίωμα να θεωρήσεις πως η “συζήτηση” της πρόκρισης ανοίγει για εσένα. Την ώρα μάλιστα που η ψυχολογία σου ισχυροποιείται και ο αντίπαλος ψάχνεται, με ένα ακόμη γκολ στέλνεις το παιχνίδι στην παράταση! Αυτό έκανε η Τσέλσι στο Μπερναμπέου και μάλιστα πάτησε επάνω στη μεγάλη αδράνεια της Ρεάλ, σκοράροντας δύο φορές ακόμη!
Το ένα, θεωρώ ότι κακώς δεν μέτρησε αν και εξετάστηκε από το VAR, διότι ο Αλόνσο δεν αποκτά πλεονέκτημα όταν η μπάλα χτυπάει στο σώμα του και πιθανότατα ακουμπάει ελάχιστα στο κολλημένο στο κορμί του χέρι.
Σε κάθε περίπτωση, η Τσέλσι βρήκε τελικά τρίτο γκολ μετά και εκεί που έβαλε τεράστια πίεση στη Ρεάλ, δέχθηκε ένα καταπληκτικό γκολ, για δύο λόγους. Καταρχάς γιατί δεν γίνεται οι Μαδριλένοι να μην έκαναν τίποτα έως το τέλος, όπως επίσης δεν γίνεται παίκτες με την ποιότητα του Λούκα Μόντριτς να δεχτούν τον αποκλεισμό με κατεβασμένα τα χέρια. Κάτι θα κάνουν και αυτοί!
Εάν ο διαιτητής δεν σφυρίξει, η Ρεάλ των 13 τροπαίων ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι έχει αποκλειστεί…
Κατά δεύτερον θα έπρεπε ο Τούχελ, αντί να ενοχλείται γιατί ο διαιτητής χαμογελούσε με τον Αντσελότι μετά το τέλος του αγώνα, να έχει προετοιμάσει τους παίκτες του να διαχειριστούν το όποιο προβάδισμα πρόκρισης θα μπορούσαν ενδεχόμενα να αποκτήσουν. Διότι μετά το υπέρ τους 0-3 λες και παραδόθηκαν, θεωρώντας πως ολοκλήρωσαν τη δύσκολη αποστολή και δεν θα χρειαζόταν να κάνουν καμία άλλη προσπάθεια, περιορίζοντας τις κινήσεις των παικτών τη Ρεάλ. Εκτός κι αν δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος, ότι μπορούσε να φτάσει η ομάδα του σε αυτό το σημείο…
