Στις 29 Μαρτίου του 1979 έφυγε από την ζωή ο εμβληματικός Νίκος Πεντζαρόπουλος! Το finupnews αναδημοσιεύει το αφιέρωμα από τα panionianea.gr, για τον διεθνή ποδοσφαιριστή του Πανιωνίου, για πολλούς κορυφαίο Έλληνα τερματοφύλακα. Ο επονομαστείς και «Ήρωας του Τάμπερε».
Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι, που ο καθένας στον τομέα του, μπορούν να σφραγίσουν ανεξίτηλα το πέρασμα τους απ’ την ζωή και ν’ αναγάγουν το όνομα τους στην σφαίρα του μύθου για τις επόμενες γενιές. Στην κατηγορία αυτή ανήκει ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας όπως παραδέχονται όσοι είχαν την τύχη να τον δουν αγωνιζόμενο, παλιοί συμπαίκτες και αντίπαλοι, αθλητικογράφοι της εποχής, και κυρίως οι φίλαθλοι που τον λάτρεψαν.
Στο αφιέρωμα που ακολουθεί παρουσιάζονται γνωστές και άγνωστες πτυχές της αθλητικής δράσης του «κέρβερου» του Πανιωνίου και της Εθνικής μας ομάδας, που θα θυμίσουν πολλά στους παλαιότερους. Κυρίως όμως, οι νεώτεροι θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον «ήρωα του Τάμπερε», που έμεινε στην ιστορία για την παρουσία του στα γήπεδα, τον λαμπρό χαρακτήρα και το ήθος του.
Ξεκίνημα και καταξίωση
Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1927 στην Καλλιθέα, κι εντάχθηκε στον Πανιώνιο το 1943. Τον ανακάλυψε, ο τότε τερματοφύλακας και προπονητής των «κυανέρυθρων» Γιώργος Ρουσσόπουλος, ο οποίος απ’ την πρώτη στιγμή κατάλαβε ότι πρόκειται για σπάνιο ταλέντο, που θ’ αφήσει εποχή. Δεν έκανε λάθος. Σύντομα ο μικρός Νίκος, πέρασε απ’ τα τσικό στην πρώτη ομάδα, καθιερώθηκε και δεν άργησε να κληθεί στην Εθνική το 1948. Έδινε ρεσιτάλ κάθε Κυριακή με τα εξαιρετικά ρεφλέξ του, την ικανότητα του στις εξόδους, τις «πτήσεις» του και τις επιτυχείς επεμβάσεις του στα πέναλτι, κάνοντας τους φιλάθλους να παραληρούν.
Χαρακτηριστικό το περιστατικό, από ένα αγώνα στο γήπεδο Καραϊσκάκη με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Ο Πεντζαρόπουλος σουτάρει το ελεύθερο απ’ το ύψος της μεγάλης περιοχής, αλλά η μπάλα λόγω του αντίθετου ανέμου φθάνει ως το κέντρο. Ο Ανδρέας Μουράτης του Ολυμπιακού, που φημιζόταν για το δυνατό του σουτ, εξαπολύει ένα «κεραυνό» στέλνοντας την μπάλα με δύναμη προς την εστία του Πανιωνίου. Ο Πεντζαρόπουλος, ελέγχοντας την πορεία της, κάνει βήματα με την πλάτη προς την εστία και στο ύψος της μικρής περιοχής βλέποντας ότι η μπάλα τον ξεπερνά, σηκώνεται στον αέρα, γυρίζει το σώμα του 180 μοίρες, τεντώνεται, και την διώχνει με την γροθιά πέφτοντας μέσα στα δίχτυα. Οι φίλαθλοι τον αποθεώνουν για την εκπληκτική απόκρουση κι ο Μουράτης τρέχει, τον σηκώνει και τον φιλάει.
«Ήρωας του Τάμπερε»
Η 15η Ιουλίου του 1952 ήταν η ημερομηνία -ορόσημο στην καριέρα του. Αγωνίζεται με την εθνική μας ομάδα -η δέκατη συμμετοχή του, απ’ τις έντεκα συνολικά- εναντίον της πανίσχυρης τότε Δανίας, στο Τάμπερε της Φινλανδίας για το Ολυμπιακό τουρνουά του Ελσίνκι. Παρουσία 7.000 θεατών στις κερκίδες, ο Πεντζαρόπουλος κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Εκτινάσσεται σαν αίλουρος, πραγματοποιώντας πολλές εξαιρετικές και συνάμα σωτήριες επεμβάσεις, απέναντι στους Δανούς διεθνείς που σφυροκοπούν την εστία μας. Αποσωβεί μια σίγουρη συντριβή, αφού η εθνική μας ομάδα χάνει τελικά με σκορ 2-1, και αποθεώνεται απ’ τους φιλάθλους.
Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος γίνεται ο «ήρωας του Τάμπερε», όπως εύστοχα τον ονόμασαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι, αφιερώνοντας του για μέρες, διθυραμβικά κείμενα και πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. Αλλά και ο διεθνής τύπος ήταν ανάλογα εγκωμιαστικός. «Γεννήθηκε ο νέος Ζαμόρα», έγραψαν οι Ευρωπαϊκές εφημερίδες μετά τον αγώνα, παρομοιάζοντας τον, με τον κορυφαίο μέχρι τότε, παγκοσμίως, Ισπανό τερματοφύλακα.
Η περιπέτεια της Ίντερ
Η μεγαλειώδης αυτή εμφάνιση του δεν περνάει απαρατήρητη. Ο προπονητής της Ίντερ Αλμπέρτο Φόνι, που βρίσκεται στο γήπεδο, εντυπωσιάζεται και του προτείνει να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο στην Ιταλική ομάδα. Η προοπτική του επαγγελματισμού αλλά και οι μυθικές οικονομικές απολαβές που του πρότειναν απ’ την Ίντερ, (σε μια εποχή που το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν τελείως ερασιτεχνικό και χωρίς οικονομικές απολαβές για τους αθλητές), «ζάλισαν» τον Νίκο Πεντζαρόπουλο, που δεν προερχόταν από εύπορη οικογένεια και με δυσκολία εξασφάλιζε τα προς το ζην.
Το όνειρο μιας σπουδαίας επαγγελματικής καριέρας, σ’ ένα απ’ τους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης και βέβαια οι οικονομικές απολαβές που θα εξασφάλιζαν μια άνετη ζωή στον ίδιο και την οικογένεια του, τον ώθησαν να φύγει ξαφνικά για το Μιλάνο τον Αύγουστο του 1952. Υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με την Ίντερ και ξεκίνησε προπονήσεις, ελπίζοντας ότι η διοίκηση του Πανιωνίου θα του έδινε την ελευθέρας του. Η πολυπόθητη μεταγραφή όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αφού η τότε διοίκηση των «κυανέρυθρων» αντιμετώπισε αρνητικά την απρόσμενη αποχώρηση του και δεν ενέδωσε στα χρηματικά ανταλλάγματα που πρόσφεραν οι Ιταλοί. Έμεινε ένα περίπου χρόνο στην Ιταλία παίζοντας μόνο σε φιλικά παιχνίδια με την Ίντερ, όπου ήταν επίσης εντυπωσιακός.
Ενδεικτικό του θαυμασμού των Ιταλών για την αξία του, ένα δημοσίευμα σε Ιταλική εφημερίδα με μεγάλη φωτογραφία, που απεικονίζει τον Πεντζαρόπουλο, με εκπληκτική εκτίναξη να μπλοκάρει την μπάλα και να είναι κυριολεκτικά οριζοντιωμένος, λίγο κάτω απ’ το οριζόντιο δοκάρι. Τίτλος του κειμένου, «Ο ιπτάμενος τερματοφύλακας» και η λεζάντα στην φωτογραφία έλεγε «Ο Πεντζαρόπουλος πετάει…».
Η επιστροφή και το τέλος…
Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος επέστρεψε απογοητευμένος και πικραμένος στην Ελλάδα το 1953. Όπως μαρτυρά ο Τύπος της εποχής, του επιφυλάχθηκε εντυπωσιακή υποδοχή στον σταθμό Λαρίσης, και λίγο καιρό μετά επανήλθε στον Πανιώνιο, όπου έπαιξε για δύο ακόμη χρόνια. Δεν θύμιζε όμως σε τίποτε τον παλιό καλό Πεντζαρόπουλο, τον ιπτάμενο τερματοφύλακα που λάτρεψαν όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι κι εγκατέλειψε την ενεργό δράση σε ηλικία 28 ετών.
Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με την προπονητική, και στην συνέχεια με τις εφηβικές ομάδες του Πανιωνίου. Λίγο πριν φύγει απ’ την ζωή, δίδαξε τα μυστικά της θέσης, αλλά και την τεχνική του στις αποκρούσεις των πέναλτι, στον φέρελπι τότε Αντώνη Μανίκα, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα μνημόνευσε τον δάσκαλο του, όταν σε μια τριετία στον Πανιώνιο, απέκρουσε περί τα 15 πέναλτι και χρίστηκε διεθνής με την εθνική ομάδα.
Η αυλαία για τον Νίκο Πεντζαρόπουλο, έπεσε στις 29 Μαρτίου του 1979. Έφυγε απ’ την ζωή χτυπημένος απ’ την επάρατο νόσο, χωρίς να προλάβει να δει τον αγαπημένο του Πανιώνιο να κατακτά λίγους μήνες αργότερα το κύπελλο Ελλάδος. Η θλιβερή είδηση έγινε πρώτο θέμα στον αθλητικό Τύπο που φιλοξένησε εκτενή αφιερώματα στον «ήρωα του Τάμπερε». Τον έκλαψε όλη η φίλαθλη Ελλάδα…
