Μια διαφήμιση που γυρίστηκε το 1984, 35 ολόκληρα χρόνια πριν, μοιάζει τρομακτικά επίκαιρη. Σε τέτοιο βαθμό που κάνει τον πρωταγωνιστή της, τον περίφημο Λαλάκη τον Εισαγόμενο (κατά κόσμο Νίκο Παπαναστασίου) να φαντάζει με προφήτη. Ήταν η εποχή που οι Έλληνες, μεθυσμένοι ακόμα από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ, αγόραζαν μανιωδώς ξένα προϊόντα, οδηγώντας τις ελληνικές βιοτεχνίες και επιχειρήσεις σε αναπόφευκτο μαρασμό.
Τα «alter ego» του Νίκου Παπαναστασίου
Καθώς ο ελληνικός κινηματογράφος έχει πάρει οριστικά την κάτω βόλτα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, νικημένος από την τηλεόραση, αναδύεται το αστέρι του Νίκου Παπαναστασίου. Ενός κωμικού που με τους ρόλους του μετατρέπει την κάθε ταινία του σε one man show.
Το κοινό τον αναγνωρίζει ως Παπα-Σούζα, Αγκαλίτσα και Λαλάκη τον Εισαγόμενο, μέσα από τα αντίστοιχα φιλμ που εκτοξεύουν τη δημοφιλία του. Στο μεταξύ στην Ελλάδα κυριαρχεί η βιντεοκασέτα και ο αγαπημένος ηθοποιός συνεχίζει την πορεία του μέσα από παραγωγές που δεν συμβαδίζουν με το σπουδαίο ταλέντο του. Παρά το γεγονός ότι έχουν επιτυχία, ποιοτικά δεν μοιάζουν να είναι ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικές των δυνατοτήτων του. Όπως, άλλωστε, συνέβη και με πολλούς άλλους ηθοποιούς εκείνης της περιόδου.
Ωστόσο ο ρυθμός με τον οποίο οι Έλληνες τρέχουν στα video club για να νοικιάσουν τις ταινίες του δεν είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο Νίκος Παπαναστασίου εξαργυρώνει την επιτυχία του. Ένας από τους χαρακτήρες που ενσαρκώνει θα γίνει το βασικό πρόσωπο μιας από τις πιο ξεχωριστές διαφημιστικές καμπάνιες που έχουν υπάρξει ποτέ.
Ο Λαλάκης ο Εισαγόμενος
Η σχέση των Ελλήνων με την Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται πως ήταν στρεβλή από την αρχή. Η είσοδος της χώρας στην τότε ΕΟΚ και η σταδιακή χαλάρωση των μέτρων που περιόριζαν τις εισαγωγές ή η μείωση των δασμών και των φόρων στα εισαγόμενα προϊόντα έρχονται σαν βούτυρο στο ψωμί μιας πρωτοφανούς ξενομανίας.
Οτιδήποτε προέρχεται από το εξωτερικό γίνεται περιζήτητο. Η Ελλάδα ουσιαστικά κάνει τα πρώτα βήματά της στον χορό που συνέχισε να χορεύει μέχρι τις σημερινές μέρες της κρίσης. Το εμπορικό ισοζύγιο πηγαίνει… μονόπαντα και τα ελλείμματα συσσωρεύονται επικίνδυνα. Αν και οι περισσότεροι συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει η παραμικρή συνέπεια αυτής της συμπεριφοράς, κάποιοι φαίνεται πως αντιλαμβάνονται την σοβαρότητα της κατάστασης.
Η προτίμηση στα ξένα αγαθά (που λέει ο λόγος ακόμη κι αν πρόκειται για ελαιόλαδο… Αγγλίας, όπου δεν υπάρχουν καν ελιές…) οδηγεί σε μαρασμό των ντόπιων βιοτεχνιών, που αρχίζουν να κατεβάζουν ρολά. Ο δευτερογενής τομέας παραγωγής συρρικνώνεται και η Ελλάδα ψάχνει «σωτηρία» μόνο μέσω επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων και κρατικού χρήματος. Οι ιδιώτες ψωνίζουν οτιδήποτε, αρκεί να μην είναι ελληνικό, που πια θεωρείται μπανάλ και … τριτοκοσμικό στα μάτια τους.
Ο επιμένων ελλη-νικά
Και τότε γεννιέται η καμπάνια με τίτλο «Ο επιμένων ελλη-νικά». Μια πρωτοβουλία του Συνδέσμου Προώθησης Ελληνικών Προϊόντων, που μέσα από μια σειρά διαφημιστικών σποτ προσπαθεί να ξυπνήσει το «κοιμισμένο» καταναλωτικό κοινό, υπενθυμίζοντάς του ότι «αγοράζοντας ξένα προϊόντα, την πληρώνουμε όλοι», όπως χαρακτηριστικά έλεγε το σχετικό σλόγκαν.
Τότε είναι που θα κάνει θραύση ο Νίκος Παπαναστασίου ως Λαλάκης ο Εισαγόμενος, με το παρακάτω τηλεοπτικό σποτ. Το οποίο αν δεν μπορούσες να διακρίνεις πάνω του τα σημάδια του χρόνου, θα ορκιζόσουν ότι γυρίστηκε πρόσφατα. Πως γεννήθηκε μέσα στην κρίση, τα μνημόνια, τις ευέλικτες μορφές εργασίας και τους μισθούς των 400 ευρώ.
Πάντως, ακολουθώντας τη μοίρα άλλων «προφητών» που δεν γνωρίζουν τη δικαίωση στον τόπο τους, ο Λαλάκης δεν μπόρεσε να πείσει τους συμπατριώτες του να αλλάξουν συνήθειες για να μην βρεθούν κι εκείνοι στο ταμείο ανεργίας. Ο κόσμος διασκέδασε, γούσταρε να την βλέπει, δυνάμωνε τον ήχο όταν ξεκινούσε η διαφήμιση, αλλά τελικά ψώνιζε ξένα προϊόντα. Μετά από λίγο καιρό η προβολή της διαφήμισης σταμάτησε. Ο δρόμος προς την καταστροφή, όχι.
Το δράμα που στιγμάτισε τη ζωή του Νίκου Παπαναστασίου
Αν και συνδέθηκε με «χαλαρούς» και cult χαρακτήρες, ο Νίκος Παπαναστασίου δεν είναι ούτε τυχαίος ηθοποιός ούτε τυχαίος άνθρωπος. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και στην Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Έπαιξε στο πλευρό του Θανάση Βέγγου και άλλων μεγάλων ονομάτων, κάνοντας τα πρώτα του βήματα δίπλα στους καλύτερους. Πριν καν κλείσει τα 18 βρέθηκε στη φυλακή, όπου έμεινε για 2,5 χρόνια εξαιτίας της «συμπεριφοράς» του κατά της Χούντας το 1968, στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου.
Το 2011 έχασε την κόρη του (έχει κι ένα γιο), η οποία αυτοκτόνησε. Η νεαρή κοπέλα έπασχε από βουλιμία και έφυγε από αυτόν τον κόσμο μετά από κατάποση χαπιών που προορίζονταν για την καταπολέμηση της ασθένειάς της…
Μετά το τραγικό περιστατικό ο Παπαναστασίου αποφάσισε να αλλάξει ριζικά τη ζωή του και να μετακομίσει εκτός Αθηνών. Πλέον έχει απομονωθεί σε ένα ορεινό χωριό στο νομό Φωκίδας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με όσα δεν θα καταφέρει να ξεχάσει ποτέ.
