Μπορεί η…ενημέρωση να τείνει να γίνει δυο- θεματική στην πατρίδα μας (covid και ακρίβεια), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλα θέματα που θα τα βρούμε μπροστά μας.
Ενα από αυτά φυσικά είναι η Τουρκία. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, διότι το γείτονά σου δεν μπορείς να τον αλλάξεις, ούτε φυσικά να πάρεις τη χώρα σου και να πας αλλού. Και επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο γείτονάς μας, δεν είναι ότι και καλύτερο, πρέπει να έχουμε πάντα το νου μας, για τα παιχνίδια που παίζει και τι κρύβεται πολλές φορές πίσω από αυτά.
Αλήθεια είναι ότι είχαμε…ποντάρει πολλά στις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ. Καλώς η κακώς τα δώσαμε (σχεδόν) όλα με την ελπίδα, ότι θα δημιουργήσουμε μια ασπίδα απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πιστεύαμε ότι οι δημοκρατικοί και ο Τζό Μπάιντεν, θα είχαν μια άλλη πολιτική απέναντι στον ταραξία της περιοχής. Τα πρώτα δείγματα ήταν έτσι ή κάπως έτσι. Για αυτό μας δημιουργήθηκε η ελπίδα, ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.
Όμως βλέπουμε ότι το βαθύ κράτος των ΗΠΑ από τη μια, και η Τουρκία με τα παζάρια της από την άλλη επιστρέφει. Ηδη τα πρώτα καμπανάκια αρχίζουν να κτυπάνε και αυτά δεν είναι καλός οιωνός για την Ελλάδα και την Κύπρο.
Από την αρχή είχαμε επισημάνει ότι στην εξωτερική πολιτική κανείς δεν πρέπει να σε θεωρεί δεδομένο. Δυστυχώς εμείς κινούμαστε με τη λογική του δεδομένου συμμάχου με ότι αυτό σημαίνει. Δεν αναφέρομαι στη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και στην προηγούμενη.
Ηδη οι Αμερικανοί, αφού εξασφάλισαν από την Ελλάδα, ότι ήθελαν και μάλιστα ανέξοδα και χωρίς αντιδράσεις, άρχισαν πάλι να κλείνουν το μάτι στην Αγκυρα, την οποία δεν θέλουν να παραδώσουν στα χέρια του Πούτιν.
Το πρώτο καμπανάκι ήταν η ιστορία με τον αγωγό EAST MED, τον οποίο επί της ουσίας ακύρωσαν με το non paper που διέρρευσαν. Αποτέλεσμα να κάνουν το χατίρι στην Τουρκία που δεν ήθελε με τίποτε να δημιουργηθεί μια ισχυρή ενεργειακή Ελλάδα και Κύπρος.
O υποθαλάσσιος αγωγός “ετάφη” από την Ουάσιγκτον, βάζοντας τέλος στα όνειρα επί χάρτου που κάναμε. Το κλείσιμο του ματιού προς την Αγκυρα, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές.
Και σαν να μην έφθανε αυτό, ήρθε και το …πάγωμα της εκδίκασης της υπόθεσης της “Τράπεζας” του Ερντογάν, μέσω της οποίας παίχτηκαν διάφορα παιχνίδια με το Ιράν.
Η τουρκική κρατικής τράπεζας HalkbanΚ, κατηγορείται ότι παραβίασε το εμπάργκο όπλων εναντίον του Ιράν κάνοντας ουσιαστικά ξέπλυμα χρήματος για λογαριασμό της Τεχεράνης.
Σε περίπτωση που η κρατική τράπεζα της Τουρκίας καταδικαστεί στις ΗΠΑ, οι οικονομικές κυρώσεις θα είναι βαρύτατες ακόμη και έως 20 έως 30 δισ. ευρώ, δίνοντας ένα ακόμη χαστούκι στην πληγείσα τουρκική οικονομία.
Οι Αμερικανοί, επέλεξαν να σταματήσουν τη δίκη, ρίχνοντας σωσίβιο στον Ερντογάν μια και η καταδίκη θα σηματοδοτούσε το τέλος του τουρκικού καθεστώτος καθώς δεν θα μπορούσε να την διαχειριστεί ο “Σουλτάνος”.
Οι δυο παραπάνω εξελίξεις μόνο θετικές δεν είναι για την ελληνική διπλωματία και αυτό πρέπει να προβληματίσει τόσο τον κ. Δένδια, όσο και τον κ. Μητσοτάκη. Δυστυχώς για άλλη μια φορά μπήκαμε σε ένα κυνήγι εξοπλισμών και σε ένα γεωστρατηγικό παιχνίδι, πιστεύοντας φίλους και συμμάχους που το μόνο, που τους ενδιαφέρει είναι τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα και όχι το δίκαιο. Διεθνές ή ηθικό…
