Δυστυχώς ο χρόνος είναι, όπως ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του. Ετσι τρώει τις ιστορικές μνήμες όσο χάνονται οι άνθρωποι που έχουν βιώματα. Και τα όσα συνέβησαν εκείνο το πρωινό της 21ης Απριλίου, μπορεί να είχαν ως συνέπεια την επιβολή της δικτατορίας, αλλά τις μεγάλες ευθύνες τις είχε ο τότε πολιτικός κόσμος.
Εκείνος ήταν που με την πόλωση, τις ακρότητες και τον λαϊκισμό, πρόσφερε την Ελλάδα και τη δημοκρατία πιάτο στους Συνταγματάρχες και σε όσους κρύβονταν πίσω τους.
55 χρόνια μετά, δεν πιστεύω στο τσιτάτο, ότι η δημοκρατία μας σήμερα δεν απειλείται και δεν κινδυνεύει. Αυτός ο εφησυχασμός είναι και η μεγάλη παγίδα για όλες τις αστικές δημοκρατίες. Η δημοκρατία μας κινδυνεύει. Το είδαμε και στη χώρα μας. Και ο μεγάλος κίνδυνος είναι η απαξία της πολιτικής, από το υφέρποντα λαικισμό, αλλά και από τις πολιτικές που εφαρμόζονται και υπηρετούν τις ανάγκες του Βερολίνου και των χωρών του Βορρά.
Τα όσα συνέβησαν στην πατρίδα μας και αλλού, είναι απότοκο επιλογών κυρίως σε οικονομικό επίπεδο που έφεραν την επικράτηση ακραίων κομμάτων και την επαναφορά θεμάτων που πιστέψαμε ότι είχαμε λύσει με την νίκη κατά του ναζισμού.
Και αυτό γιατί η Ευρώπη, δεν κατάφερε να θεραπεύσει ποτέ τις αιτίες που γέννησαν τον φασισμό, αλλά και τον ολοκληρωτισμό. Διότι μπορεί και ευτυχώς να …έχασαν οι σύντροφοι όπως εύστοχα είχε γράψει ο Περικλής Κοροβέσης, αλλά οι κουλτούρες, οι λογικές και τα δίπολα επέστρεψαν.
55 χρόνια μετά δυστυχώς ούτε εμείς ούτε οι Ευρωπαίοι έγιναν σοφότεροι. Από το αποτέλεσμα στις γαλλικές εκλογές, από τον πόλεμο στην Ουκρανία, από την προσφυγική κρίση, αλλά και από τα όσα ζήσαμε στη δική μας χώρα, δείχνουν ότι η δημοκρατία δεν είναι ένα πολίτευμα που μπορεί να λειτουργήσει στον αυτόματο.
55 χρόνια μετά από την 21η Απριλίου και τα όσα επακολούθησαν με αποκορύφωμα την τραγωδία στην Κύπρο, πρέπει να γίνουμε σοφότεροι. Τόσο ως κοινωνία, όσο και ως πολιτικά κόμματα.
Να καταλάβουμε κάποτε, πως η απαξίωση του αντιπάλου και οι κορώνες μίσους και διχόνοιας, οι οικονομικές ανισότητες δημιουργούν το υπόστρωμα πάνω στο οποίο γεννιέται και γιγαντώνεται ο φασισμός.
Όχι μόνο ως κομματική οντότητα, όσο ως συμπεριφορά στην κοινωνία μας,
Διότι το αυγό του φιδιού επωάζεται πάντα σε …θερμές συνθήκες. Και χρέος όλων μας είναι να εμποδίσουμε να σπάσει και να γεννηθεί και πάλι το τέρας. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Για αυτό πρέπει να δώσουμε στη νέα γενιά την πραγματική διάσταση της Χούντας. Χωρίς κομματικές παρωπίδες και χωρίς πλειστηριασμό αντίστασης. Αυτό είναι το χρέος μας…
