Με ρώτησε φίλος μου, με ξεκάθαρο υπονοούμενο προκατάληψης. «Τι γίνεται με τους τενίστες; Κακομαθημένοι όλοι;».
Ως συνήθως, μία νέα αφορμή φέρνει μπροστά στη μνήμη περιστατικά του παρελθόντος.
Την αφορμή τη λένε «Τζόκοβιτς».
Οι συμπεριφορές του οποίου οδηγούν κάποιους σε (ατυχείς..) συγκρίσεις με άλλες, όπως του Τσιτσιπά, αλλά και μεγάλων σταρ του παρελθόντος (Μάκενροου).
Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε το προφανές. Όλοι αυτοί οι τύποι δεν είναι καθημερινοί άνθρωποι. Ο φίλος της διπλανής πόρτας, η παρέα του καφέ, της βόλτας στα μπαράκια.
Εάν ήταν, δεν θα πετύχαιναν ποτέ αυτά που κατάφεραν και τα οποία, σωστά, οδηγούν στην αντικειμενική αθλητική τους αποθέωση.
Πρωταθλητής, ρέκορντμαν, παγκόσμιος πρωταγωνιστής των αγωνιστικών χώρων, δεν γίνεσαι εάν ζεις όπως ο μέσος όρος.
Απαιτείται ζωή μοναχική, στα όρια… της ιεράς αποστολής, ελάχιστη κοινωνικότητα, αμέτρητες ώρες προπονήσεων, ταξιδιών, σωστή διατροφή, ύπνος και γενικότερα αποχή από τις φυσιολογικές καθημερινές συνήθειες. Αυτές των υπολοίπων, τις δικές μας.
Κατά συνέπεια οι συμπεριφορές αυτών των ανθρώπων, που αποφασίζουν να παραμερίσουν τα πάντα προκειμένου να καταφέρουν τον αθλητικό τους στόχο, είναι αδύνατον να ταιριάζουν με εκείνες όλων μας.
Όταν λοιπόν δοθεί η σπάνια αφορμή, για Χ λόγους, να εκφέρουν άποψη για θέμα που απασχολεί την κοινωνία, εκτός των δικών τους αυστηρών ορίων, μπορεί και να εκτεθούν. Όχι από κακία, ούτε από αλητεία. Μόνο από αγαρμποσύνη.
Στοχοποιούνται μάλιστα με ευκολία, ενώ όλοι γνωρίζουμε πως πρόκειται για ανθρώπους που δεν μπορούν ούτε να ανασάνουν χωρίς μία κάμερα στραμμένη επάνω τους.
Ο Τσιτσιπάς έγινε αντικείμενο σχολίων επειδή έβριζε μετά από χαμένους πόντους. Το μη φυσιολογικό ωστόσο δεν ήταν ότι ο αθλητής αγανακτούσε υπερβολικά με τον εαυτό του, για το λάθος που τον έκανε να χάσει τον πόντο. Αλλά ότι τον ακολουθεί η τηλεοπτική κάμερα εκείνη τη στιγμή. Τον κρίνουν δε αυτοί που επίσης βρίζουν όταν χάνεται ο πόντος, αν και κάθονται στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση. Όχι με την αδρεναλίνη στα κόκκινα …
«Εγώ δεν είμαι σταρ», παίρνεις απάντηση. Μα ούτε εκείνοι. Αθλητές είναι…
«Να μη διάλεγαν να γίνουν διάσημοι» θα αντιτείνει κάποιος.
Λάθος!
Στην εκκίνηση της διαδρομής τους, δεν διάλεξαν να γίνουν είδωλα.
Το ταλέντο τους υποστήριξαν. Ο πρωταγωνιστής του αθλητισμού δεν φταίει που αντιμετωπίζεται ως σούπερ σταρ από τα ΜΜΕ.
Δεν νικάει γι αυτό το λόγο, αλλά για να δικαιώσει τους κόπους τους.
Δεν είναι ηθοποιός, τραγουδιστής, πολιτικός.
Εκείνα (τα ΜΜΕ) τον έχουν ανάγκη. Όχι αυτός. Διότι ο πρωταγωνιστής του αθλητισμού κερδίζει στο γήπεδο. Στην πλέον αντικειμενική κοινωνική συνθήκη.
Εκεί που δεν χωράει «μέσο» για να σκοράρεις, να πάρεις πόντο, να τρέξεις και να κολυμπήσεις γρηγορότερα.
Η κατάσταση στα γήπεδα είναι απλή και πολύ συγκεκριμένη. Είτε μπορείς, είτε όχι.
Τώρα, εάν κάποιες φορές τα εκατομμύρια που κερδίζουν τους παρασύρουν το μυαλό, δείξτε μου έναν άνθρωπο, όχι αθλητή, αλλά από εμάς, τους καθημερινούς, τους «κανονικούς», που του έρχονται απίστευτα πολλά χρήματα (για τα δεδομένα του καθενός) και συνεχίζει τη ζωή του ατάραχος, σαν να μη του έχει συμβεί τίποτα.
