Εντάξει, το έχουμε καταλάβει πως η ηγεσία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου δεν διεκδικεί Όσκαρ ηθικής! Είναι άλλωστε πολλές οι αφορμές στο παρελθόν που, είτε με συμπεριφορές, είτε με δράσεις, απομυθοποίησε τη συναισθηματική πλευρά από το λαοφιλέστερο σπορ. Τη δική της, όχι τη δική μας…
Κι αφού γίνονται όλα για τα χρήματα (sorry guys), με τη συζήτηση για την καταπόνηση των ποδοσφαιριστών από τους συνεχόμενους αγώνες να είναι διαρκής και δυστυχώς πάντα φρέσκια, φτάσαμε τώρα στην απίστευτη δήλωση του mister Ινφαντίνο.
Ο οποίος δεν δίστασε να πει ότι εάν το Μουντιάλ γίνεται κάθε δύο χρόνια, δεν θα πνίγονται οι Αφρικανοί μετανάστες!
Είπε κατά λέξη ο κύριος πρόεδρος: «Πρέπει να δώσουμε ελπίδα στους Αφρικανούς ούτως ώστε να μην χρειάζεται να περνούν τη Μεσόγειο προς αναζήτηση μίας καλύτερης ζωής, που πιθανότατα θα καταλήξει σε θάνατο στη θάλασσα. Πρέπει να τους δώσουμε ευκαιρίες, αξιοπρέπεια!».
Αυτή η τοποθέτησή του, στο Στρασβούργο την Τετάρτη (26/01), έγινε με σκοπό να προωθήσει στο Συμβούλιο της Ευρώπης το προτεινόμενο σχέδιο περί διεξαγωγής του Παγκοσμίου Κυπέλλου κάθε δύο χρόνια από το 2026, αντί για κάθε τέσσερα που ισχύει από το 1930.
Αγαπητέ Τζιάνι, αξιοσέβαστε κύριε πρόεδρε, λυπούμεθα, αλλά θα σε απογοητεύσουμε. Οι άνθρωποι δεν χάνουν τη ζωή τους στη θάλασσα επειδή η απόσταση των τεσσάρων ετών μεταξύ των παγκοσμίων κυπέλλων είναι μεγάλη, αλλά γιατί κάποιοι εμπορεύονται την ελπίδα τους για επιβίωση.
Επειδή οι μαυραγορίτες της ζωής, τους συμπεριφέρονται σαν σκουπίδια. Επειδή τους βλέπουν σαν χαρτονομίσματα (εάν αυτό σου λέει κάτι…).
Μη μας παρεξηγήσεις πάντως. Δεν πρόκειται, κανείς από εμάς, να υποθέσει πως επιθυμείς το παγκόσμιο κύπελλο επειδή τα έσοδα θα αυξηθούν κατακόρυφα, κατά 4,4 δισ., όπως ενημέρωσες ο ίδιος άλλωστε.
Τώρα, κατά πόσο νοιάζεσαι μόνο για να αποκτήσουν οικονομική δυναμική οι χώρες εκτός Ευρώπης, που επικαλέστηκες ως επιχείρημα, εσύ το ξέρεις.
Έχουμε καταλάβει άλλωστε πως εφόσον επιμείνεις και δεν εγκαταλείψεις τα πλάνα (για Παγκόσμιο Κύπελλο κάθε δύο χρόνια), δύσκολα θα σου κλείσει κανείς το δρόμο. Για το…καλό του αθλήματος. Κι ας φτάσουν στο σημείο να πεθαίνουν οι ποδοσφαιριστές. Ας κάνουν βρε παδί μου μία θυσία γι αυτό που αγάπησαν κι αυτοί…
Ευτυχώς, υπάρχουν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες που δεν θα αφήσουν ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο… Όχι πως θα κοιμόμαστε ήσυχοι, γι’ αυτό, καθώς ο πόλεμος είναι (μόνο) οικονομικός. Διότι εάν γίνουν οι δύο παγκόσμιες διοργανώσεις του αθλητισμού μαζί, θα χρειαστεί να δοθούν απίθανες μάχες, στην κόντρα εξασφάλισης των χορηγών.
Ούτε η… αγάπη του Τζιάνι για τους Αφρικανούς πρόκειται να μας ηρεμήσει πάντως…
