Η ταυτοτική κρίση της ΕΕ, είναι σε πλήρη εξέλιξη. Από τη μια το μεταναστευτικό και από την άλλη οι απανωτές οικονομικές κρίσεις έβγαλαν στην επιφάνεια όλες τις αδυναμίες και τους διχασμούς της Ενωσης, που καθημερινά απομακρύνεται από το όραμα των ιδρυτών της.
Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και η…ατμομηχανή της Ενωσης, Γερμανία, δεν θέλησαν ποτέ να δουν και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα.
Επέλεξαν αντί να ανοίξουν τις βαλβίδες εκτόνωσης της πίεσης και να αλλάξουν πορεία, άφησαν το καζάνι να βράζει. Το αποτέλεσμα το είδαμε την εποχή των Μνημονίων, το ξαναζούμε τώρα με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις επιπτώσεις στις οικονομίες.
Ενεργειακή κρίση και πληθωρισμός, απειλούν εκ νέου το οικοδόμημα και ο εφιάλτης του εθνικισμού επιστρέφει. Τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Εδώ και καιρό τα καμπανάκια ηχούσαν με διάφορα περιστατικά, αλλά οι Βρυξέλλες κώφευαν ανοίγοντας άκριτα τα σύνορα της Ευρώπης, χωρίς να λύνουν ζητήματα, χωρίς να δημιουργούν ενιαία κουλτούρα και το κυριότερο χωρίς να καλλιεργούν ευρωπαϊκή συνείδηση.
Τα πρώτα μηνύματα ήρθαν από την Γαλλία. Εκεί που η Λεπέν και ο Μελανσόν, έδειξαν ότι όταν η ΕΕ κοιμάται, κάποιοι την κάνουν να χάνει τον ύπνο της.
Σήμερα το μισό δρόμο στα άκρα που διένυσε η Γαλλία, ετοιμάζεται να τον ολοκληρώσει η Ιταλία. Η ήττα της Ευρώπης, εάν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, θα σηματοδοτήσει σε μια κρίσιμη γεωπολιτικά περίοδος, την αρχή του τέλους της Ενωσης.
Με τη Μεγάλη Βρετανία εκτός, την Γαλλία και την Ιταλία σε περιπέτειες, και την Κομισιόν να βολοδέρνει εννέα μήνες τώρα για να πάρει κοινές αποφάσεις ώστε να αντιμετωπίσει την ενεργειακή κρίση, μπορεί να αποτελέσει την ταφόπλακα της Ενωσης.
Τα κράτη, επιλέγουν μοναχικές διαδρομές και το καθένα αναζητεί εθνικές λύσεις, για να αντιμετωπίσει τις μεγάλες δυσκολίες των πολιτών τους. Ότι δεν πέτυχαν τα Μνημόνια και το προσφυγικό το επιτυγχάνει αργά και σταθερά, η ενεργειακή κρίση.
Στη χειρότερη στιγμή της νέου κόσμου το όνειρο ξεφτίζει και μετατρέπεται σε εφιάλτη. Ουδέποτε υπήρχε στην ΕΕ τόση οργή. Η Ευρώπη μοιάζει με ένα ακυβέρνητο καράβι, που δεν έχει καπετάνιο στο πηδάλιο και το κάθε μέλος του πληρώματος ρίχνει στο νερό μια σωσίβια λέμβο. Η κυρίαρχη λογική είναι να σωθεί ο καθένας μόνος του. Ο φόβος είναι ότι όταν επικρατεί ο πανικός οι επιλογές της κοινωνίας δεν είναι οι καλύτερες.
Για την ώρα η πατρίδα μας, δεν έχει μπει σε περιπέτειες, που έχουν μπει άλλες χώρες. Ισως γιατί…εκπαιδευτήκαμε από τα Μνημόνια. Αυτό δεν σημαίνει ότι με την απλή αναλογική ως όχημα, δεν θα μπούμε και εμείς σε περιπέτειες. Μακάρι να κάνω λάθος και να ζήσουμε μόνο τα απόνερα των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Μακάρι να μην βρεθούμε και εμείς στα βαθιά και από μηχανής Θεός να σώσει τη χώρα. Πάντως τα σύννεφα γύρω μας πυκνώνουν. Η Ιταλία σήμερα θα δείξει τι μας περιμένει.
Το βέβαιο είναι ότι η ΕΕ δείχνει ότι ούτε θέλει, ούτε κυρίως μπορεί να βρει λύσεις. Και αυτό είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί, όταν όλα δείχνουν ένα νέο προσφυγικό κύμα να είναι στις πόρτες μας, μια νέα γεωπολιτική κρίση να μετατρέπει τον κόσμο σε πυριτιδαποθήκη και μια Ευρώπη να βιώνει το ξήλωμα του πουλόβερ…
