“Το ποδόσφαιρο δεν είναι δίκαιο, διότι δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος!”. Το συγκεκριμένο επαναλαμβανόμενο εύπεπτο αλλά και κουραστικό κλισέ λατρεύεται – συνήθως – από τους χαμένους. Στη σύγχρονη εποχή ωστόσο, όπου εικόνες κάθε ποδοσφαιρικής γωνιάς από ολόκληρο τον πλανήτη μπορεί ο κάθε ένας να έχει εύκολα στο σπίτι του, είναι καλό να ορίσουμε τον “καλύτερο”. Να δούμε το ποδόσφαιρο όπως είναι.
Πολύ απλά, διότι εάν είμαστε σε θέση να διαφοροποιήσουμε την ποδοσφαιρική ετυμολογία του “καλύτερου”, μπορεί να καταλήξουμε στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα! Ακούω και διαβάζω με μεγάλη επιμονή πως η Ρεάλ Μαδρίτης κατάφερε να φτάσει στον τελικό του Champions League και να νικήσει σε αυτόν, χωρίς να είναι “καλύτερη” από κανένα αντίπαλό της, ούτε στις νοκ άουτ φάσεις, ούτε στον τελευταίο αγώνα για τον τίτλο στο Παρίσι κόντρα στη Λίβερπουλ.
Άρα μας λένε, όσοι επικαλούνται αυτό το επιχείρημα, πως μία ομάδα του μεγέθους της Ρεάλ Μαδρίτης κατάφερε να προκριθεί και να στεφθεί τροπαιούχος μετά τους αγώνες με την Παρί σεν Ζερμέν, την Τσέλσι, τη Μάντσεστερ Σίτι και τη Λίβερπουλ ούσα χειρότερη σε 14 ημίχρονα (εκτός των παρατάσεων)!
Κάτι τέτοιο ασφαλώς και είναι ανέφικτο καθώς, ακόμη κι αν στο πρώτο νοκ άουτ με την Παρί μίλησε ας πούμε στη ρεβάνς της Μαδρίτης η τύχη (εγώ τον Μπενζεμά θυμάμαι πάντως να κάνει όργια, όχι την τύχη), δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι προπονητές του μεγέθους του Τούχελ, του Γκουαρντιόλα και του Κλοπ δεν κατάφεραν στη συνέχεια να “διαβάσουν” τα πλεονεκτήματα της ισπανικής ομάδας και να προβλέψουν τις αγωνιστικές της συμπεριφορές σε κάθε συνθήκη.
Ακόμη όμως κι αν δεν το έκαναν στο βαθμό που θα έπρεπε, τότε αυτοί φάνηκαν ανεπαρκείς στη διάρκεια του αγώνα. Τι σημαίνει δηλαδή, αυτό που ακούω/διαβάζω από τη λήξη του τελικού, ότι η Ρεάλ δεν ήταν καλή όμως το σύστημα του Αντσελότι την οδήγησε στη νίκη; Ποιος ορίζει τις νίκες σε καλές ή κακές; Σε σωστές ή λάθος; Σε τίμιες και άτιμες; Και γιατί οι νίκες που προκαλούνται από τις τακτικές επιλογές είναι λιγότερο καλές;
Η νίκη είναι μία και ο μοναδικός “λάθος” τρόπος να την κατακτήσει κανείς είναι η εύνοια της διαιτησίας. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις είναι πάντα δίκαιη διότι – πολύ απλά- σημαίνει ότι εκείνος που την κατάφερε έκανε κάτι περισσότερο από τον αντίπαλό του. Εκτός κι αν ξεκινήσουμε τη συγγραφή μίας “βίβλου” των νικών (και ηττών) που αποδεχόμαστε. Για εκείνες με τα μακρινά σουτ στο τελευταίο λεπτό, που κρίνουν τίτλους, τι να λέμε; Για τις κεφαλιές, όπως εκείνες της Ελλάδας στο Euro; Αυτές ήταν καλές ή λάθος;
Ο Αντσελότι λοιπόν, στον τελικό κόντρα στη Λίβερπουλ, έσβησε από την τακτική της ομάδας του το πανθομολογούμενο μεγαλείο της Ρεάλ. Αδιαφόρησε για την ιστορία της και την έστησε ρεαλιστικά. Σε λογική σύμφωνα με τις δυνάμεις της και τον δικό του πραγματισμό. Να περιμένει, να κλέψει μπάλες, εάν κλέψει, να μην αφήσει ποτέ κενούς χώρους και να διεκδικήσει γκολ σε κάποια από τις ελάχιστες στιγμές που θα έβγαζε.
Η Λίβερπουλ μέτρησε, στην πίεση της, 23 τελικές και δεν βρήκε δίχτυα. Η Ρεάλ 3 και σκόραρε, ενώ πέτυχε ακόμη ένα γκολ, το οποίο σωστά δεν μέτρησε. Στις ελάχιστες επισκέψεις της στην αγγλική περιοχή πάντως βρήκε δίχτυα δύο φορές!
Ποιος είναι καλύτερος λοιπόν; Εκείνος που θα χρειαστεί εκατό φάσεις για να νικήσει, ή αυτός που έχει αποτέλεσμα (ουσία) στη μία φάση; Όταν μάλιστα το κάνει διαρκώς. Το έκανε και στη ρεβάνς με τη Μάντσεστερ Σίτι, με δύο γκολ στις καθυστερήσεις, χωρίς μεγάλη ευκαιρία στα προηγούμενα 91 λεπτά! Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται δεν μπορεί να είναι τέτοια.
Και κάτι ακόμα. Για όλους εκείνους που βροντοφωνάζουν ότι το παρελθόν και η ιστορία δεν παίζουν ποδόσφαιρο. Εξαρτάται για ποιο παρελθόν και για ποια ομάδα μιλάμε. Η Ρεάλ Μαδρίτης επιβεβαίωσε πως είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος στον πλανήτη και καλό είναι να μην την έχεις αντίπαλο σε τελικό. Όταν παίζεις απέναντι της, το πρόβλημα το έχεις εσύ, όχι εκείνη.
Αυτή η ιστορία είναι που κάνει τους παίκτες της να αγωνίζονται με πλήρη ηρεμία, σαν να γνωρίζουν πως η τακτική τους σίγουρα θα ανταμειφθεί στη διάρκεια των αγώνων. Το έζησα στη ρεβάνς με τη Μάντσεστερ Σίτι στο Μπερναμπέου, το είδα από την τηλεόραση και στον τελικό.
Για όλους εκείνους δε που δικαιολογούν την ήττα με δηλώσεις όπως του Κλοπ : “Όταν η αντίπαλη ομάδα έχει καλύτερο παίκτη τον τερματοφύλακά της, σίγουρα θα έχει κάποιο πρόβλημα”, απλά μικραίνουν το μέγεθός τους.
Η Ρεάλ κατέκτησε στο Παρίσι το 14ο κύπελλο της ιστορίας στη διοργάνωση. Η δεύτερη σε κατακτήσεις Μίλαν και η τρίτη Λίβερπουλ έχουν μαζί 13.
