Από εκείνο το ιστορικό βράδι που η Μάντσεστερ Σίτι απέκλεισε (με συντριβή 4-0) τη Ρεάλ Μαδρίτης, ακούς παντού πως είναι το απόλυτο φαβορί στον τελικό του Champions League στην Κωνσταντινούπολη (Σάββατο 10/06, Mega, Cosmote).
Καμία αντίρρηση. Υπάρχει πάντως και ο αντίπαλος, με την ιστορία των τελικών της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης να μας έχει δείξει, όχι και τόσο λίγες φορές – από παλιά- πως οι πιθανότητες για τα θαύματα είναι πάντοτε μπροστά μας.
Θα μας πάω αρκετά πιο πίσω, στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών που έγινε το 1983 στην Αθήνα. Η UEFA έδωσε τον αγώνα στην Ελλάδα επειδή το Ολυμπιακό Στάδιο είχε εγκαινιαστεί ένα χρόνο νωρίτερα, με το Ευρωπαϊκό του στίβου.
Το βράδι της μεγάλης ποδοσφαιρικής γιορτής λοιπόν, 25/05/83, υπήρχε ξεκάθαρο φαβορί και αυτό ήταν η Γιουβέντους. Οι καλοί παίκτες της οποίας, όπως ο ανίκητος Τζοφ στα δοκάρια, ο Καμπρίνι στην άμυνα, ο ντελικάτος Ταρντέλι στα χαφ και ο εκτελεστής Ρόσι στην επίθεση, ένα χρόνο νωρίτερα, είχαν οδηγήσει την Εθνική Ιταλίας στην κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Αποκλείοντας με σπουδαία εμφάνιση και την παντοδύναμη Βραζιλία, στον προημιτελικό.
Αυτή η Γιουβέντους λοιπόν, κλήθηκε να αναμετρηθεί με το Αμβούργο και έχασε! Ένα γκολ του Φέλιξ Μάγκατ, πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο δεκάλεπτο, έβαλε τέλος στο όνειρο της Γιούβε… Οι χαμένες ευκαιρίες ήταν αρκετές για τους τορινέζους, όμως ο πίνακας του ΟΑΚΑ έγραψε: Γιουβέντους- Αμβούργο 0-1…
Ο Πεπ Γκουαρντιόλα γνωρίζει πως η σημασία του εφετινού τελικού για τον ίδιο είναι ίσως μεγαλύτερη και από εκείνη που αντιστοιχεί στην ομάδα του. Έχει να σηκώσει την κούπα από το 2011 και ο χαρακτηρισμός του ηττοπαθή, στα μεγάλα ματς, τον περιμένει στη γωνία…
Έχασε τον τελικό του 2021 από το τότε αουτσάϊντερ της Chelsea, επιλέγοντας να αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Ρόδρι. Ρωτήθηκε προχθές για εκείνη την απόφαση και απάντησε ότι είχε μία λογική, την οποία άπαντες θα καταλάβαιναν εάν έμπαινε στη διαδικασία να την εξηγήσει, όμως δεν έχει καμία σημασία διότι έχασε και στο ποδόσφαιρο τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα.
Τα δάκρυά του την περασμένη εβδομάδα, μετά την κατάκτηση του κυπέλλου στον τελικό με τη Manchester United αποκάλυψαν έναν άνθρωπο σε πίεση και αυτό δεν κρύβεται. Τώρα, κατά πόσο αυτό μπορεί να του στοιχίσει στη διαχείριση του τελικού μένει να φανεί.
Ο Σιμόνε Ιντσάγκι από την άλλη έχει καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό. Εμφανίζει μία ομάδα με ποδοσφαιριστές που γνωρίζουν εκατό τοις εκατό την ευθύνη που κουβαλάνε, ταυτόχρονα ωστόσο συμπεριφέρονται με καθαρό μυαλό, σε κάθε κρίσιμη στιγμή, επιβεβαιώνοντας πως είναι αποφορτισμένοι. Διότι έχουν αποδεχθεί το ρόλο του αουτσάϊντερ στη διοργάνωση, χωρίς πάντως να χαλαρώνουν ούτε λεπτό.
Ο αγώνας στο στάδιο της Κωνσταντινούπολης δεν ξέρω εάν θα έχει ομοιότητες με το “θαύμα της Πόλης” το 2005 και την απίθανη ανατροπή της Λίβερπουλ κόντρα στη Μίλαν. Είναι πάντως αρκετά πιθανό να μην κυλήσει μονόπλευρα και να κρατήσει την αγωνία στα κόκκινα έως το τέλος…
Τα παραμύθια έχουν σχεδόν τελειώσει στο ποδόσφαιρο αυτής της δεκαετίας. Υπάρχουν ωστόσο ακόμα ορκισμένοι μαχητές, αυτοί της Ίντερ που θα βάλουν δύσκολα στους εκπληκτικούς “χορευτές” της Σίτι.
Θεωρώ πως η μάχη της μεσαίας γραμμής θα κρίνει τα περισσότερα στο αποτέλεσμα. Εάν οι παικταράδες του Γκουαρντιόλα συμπεριφερθούν ποιοτικά, με γρήγορες συνεργασίες και εκτελέσεις, θα σηκώσουν το τρόπαιο.
Εάν όμως, οι δυνατοί, στις ένας με έναν μάχες, παίκτες του Ιντσάγκι προλαβαίνουν τα μαρκαρίσματα, τότε η Σίτι δύσκολα θα βρει ρυθμό. Κατά συνέπεια θα εξαρτηθούν πολλά από τις αντεπιθέσεις της ιταλικής ομάδας, που θα τις επιχειρεί το πολύ με τρεις πάσες, όπως και τα στημένα χτυπήματα των μιλανέζων.
Τα δεδομένα θα αποκαλυφθούν πολύ νωρίς, διότι σε κάθε αγώνα οι παίκτες της αγγλικής ομάδας ξεκινούν πολύ δυνατά. Περίπου στο πρώτο δεκάλεπτο θα ξέρουμε τον τρόπο αντιμετώπισης των “γαλάζιων” από τοιυς “νερατζούρι“, άρα και τη μορφή της ιστορίας που θα ζήσουμε…
