Πόσο βολικά θα ήταν τα πράγματα για τον πολίτη, τον πιστό, τον «εγώ δεν έχω άλλη έγνοια παρά το ψωμί που βγάζω με τον ιδρώτα μου» εργαζόμενο, αν η ευθύνη ήταν είδος που αφορά πάντα τους άλλους ή τα μυστήρια ξένα κέντρα… Πόσο βολικά για τις περιπτώσεις που πολλοί έχουν ευθύνες για τις περιπτώσεις της κήρυξης πολέμων ή για την εκλογή τρελών, ηλίθιων, ξαναμμένων, αμόρφωτων και παθιασμένων ηγετών στην ιστορία της ανθρωπότητας σε όλες τις χώρες του κόσμου…
Ιδού ένα τρανό παράδειγμα που εκτυλίσσεται εδώ και λίγο καιρό στην Τουρκία. Εάν σπάσει αυτή τη φορά ο διάολος το ποδάρι του και πάρει τα μπογαλάκια του ο Ερντογάν, θα εξελιχθεί ένα κωμικοτραγικό σήριαλ.
Οι φυλακισμένοι, οι φοβισμένοι, τα θύματα της αστυνομικής βίας, οι δημοσιογράφοι, οι πανεπιστημιακοί και πολλοί άλλοι που έχασαν τη δουλειά τους με εντολή του καθεστώτος και δεν έχουν καμία μοίρα στον ήλιο της σημερινής Τουρκίας, αυτοί που καθημερινώς χάνουν μέρος από το μεροκάματό τους επειδή το «ό,τι νάναι» είναι το κύριο γνώρισμα της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής της κυβέρνησης του Ενός, αυτοί που για τους ίδιους λόγους κλείνουν τα μαγαζιά τους… Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι παρόμοιοι, θα ψάχνουν όσους φέρουν την ευθύνη.
Και ποιοι είναι αυτοί που φέρουν μεταξύ άλλων ευθύνη; Ποιοι διατύπωναν πολιτικάντικες αερολογίες περί ανάγκης στήριξης των εκλεγμένων, διότι αυτό λέει απαιτούν η δημοκρατία και οι δημοκρατικές ευαισθησίες; Τη στιγμή μάλιστα που εν έτη 2002 και προτού ακόμη εκλεγεί βουλευτής στις συμπληρωματικές εκλογές το Μάρτιο του 2003 ο Ερντογάν σχολιάζοντας την απόφαση της Ανώτατης Εκλογικής Επιτροπής να μη θέσει υποψηφιότητα λόγω προηγούμενης πολιτικής καταδίκης, είχε πει ότι οι αποφάσεις της δικαιοσύνης πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τη λαϊκή βούληση. Οι έλληνες πολιτικοί του 2002 που έλεγαν αυτές τις αερολογίες περί ανάγκης στήριξης του Ερντογάν είχαν διδαχθεί άραγε τούτη την αντίληψη περί δικαιοσύνης, από τον Πλάτωνα, από τον Κωνσταντίνο Τσάτσο ή από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο; Όταν αποδέχεσαι ως πολίτης ότι δημοκρατία σημαίνει κάλπη και τίποτε άλλο, τότε οι πολυπράγμονες πολιτικοί που ευαγγελίζονται την ιερότητα της κάλπης, μόλις γυρίσει ο πολίτης τη γωνία,την έχουν χεσμένη την κάλπη και ο πολίτης είναι αυτός που κάνει μετά τη διαλογή. Αντιλαμβάνεστε τι εστί διαλογή στην προκειμένη περίπτωση.
Δεν είναι μόνο η τότε ελληνική πολιτική ηγεσία που χειροκροτούσε τον Ερντογάν. Πέρα από τις κουμπαριές υπήρχαν κι άλλοι υπεύθυνοι. Παρεμπιπτόντως, η υπόθεση με την κουμπαριά ήταν από τα μνημειώδη παραδείγματα του πόσο άσχετοι είναι οι πολιτικοί όταν μάλιστα διαλέγουν για συμβούλους και παρατρεχάμενους, επίσης άσχετους. Ο τότε πρωθυπουργός μπορεί να μην ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει, αλλά κάποιοι από τους συμβούλους και τους παρατρεχάμενους θα έπρεπε να του πουν του πρωθυπουργού «δεν ασπαζόμαστε σταυρωτά μαντιλοφορούσες και ειδικά συζύγους πρωθυπουργών και επισήμων»! Διότι όταν κατά τις χαιρετούρες ο Κ. Καραμανλής είχε φιλήσει στα μάγουλα την Εμινέ, έζησε έναν πανικό η τουρκική πλευρά που δεν ήξερε πώς να συμμαζέψει τους φωτορεπόρτερ. Οι φωτορεπόρτερ δεν συμμαζεύτηκαν φυσικά, αφού έκαναν τη δουλειά τους οι άνθρωποι, αλλά συμμαζεύτηκαν και εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας από τα γραφεία των τουρκικών εφημερίδων οι φωτογραφίες που τεκμηρίωναν το γεγονός!
Ας επανέλθουμε στον κατάλογο των υπεύθυνων. Ένα μεγάλο μέρος των Κύπριων τάσσονταν για πολλά χρόνια υπέρ του Ερντογάν, επειδή στο πρόσωπό του έβλεπαν αυτόν που, έτσι για το γαμώτο και εναντίον του «στρατιωτικοβιομηχανικού κατεστημένου» θα έλυνε το Κυπριακό! Βλέπετε κατά την προεκλογική περίοδο του 2002 είχαν πετάξει οι του Ερντογάν ένα περί «Ελβετικού μοντέλου» και πρώτοι τσίμπησαν οι Κύπριοι. Άλλος στον κατάλογο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο που και αυτό θεωρούσε ότι ο μη εθνικιστής, μη κεμαλιστής, μη σωβινιστής και μη χειρότερα δηλαδή Ερντογάν, θα λύσει τα προβλήματα των Ρωμιών και του Πατριαρχείου. Και όλοι, τα έκαναν αυτά δίχως να μπουν στον κόπο να σκεφτούν τι σήμαινε άραγε η φράση, οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να συμβαδίζουν με τη λαϊκή βούληση. Αυτό λέει ακόμη ο Ερντογάν. Η πολιτική που ακολουθεί ο καθένας μπορεί να έχει ως βασικό ελατήριο τα πολιτικά συμφέροντά του. Αλλά στο βαθμό που η πολιτική έχει μεταξύ άλλων και διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα, δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να σε κατηγορούν ότι η πολιτική σου διαπαιδαγωγεί ανάλγητους αερολόγους παπατζήδες.
Και το κωμικό θα το δούμε όταν όλοι αυτοί, άμα φύγει ο Ερντογάν -λέμε άμα- θα σαλιαρίζουν φωνάζοντας έφυγε ο «δικτάτωρ»!
Άρης Αμπατζής
(Κωνσταντινούπολη)
