Το Champions League, από το 1992 που έχει καθιερωθεί στην ποδοσφαιρική ζωή μας, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι την έχει προχωρήσει σίγουρα πολύ μπροστά, αλλά ταυτόχρονα την έχει ομορφύνει κιόλας. Αυτές οι έννοιες ασφαλώς δεν είναι ίδιες και δεν συνεπάγονται η μία την άλλη. Καθώς η πρόοδος ήταν το κύριαρχο ζητούμενο, για τις ομάδες, την UEFA και κάθε εμπλεκόμενο (τηλεόραση, χορηγοί, κλπ), σε αυτό το άκρως κερδοφόρο προϊόν. Η… ομορφιά που προέκυψε ωστόσο ,ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Αυτή το υποστηρίζει περισσότερο.
Τι σημαίνει λοιπόν “ομορφιά”; Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Μετά τον τελικό της πρώτης και δοκιμαστικής διοργάνωσης, όπου η Μπαρσελόνα νίκησε τη Σαμπντόρια στην παράταση με το απίθανο γκολ-φάουλ του Κούμαν, το Champions League στη συνέχεια ξεκίνησε με κάθε επισημότητα, τη σεζόν 1992-93, και «τύλιξε» το λαοφιλέστερο των σπορ με το ελκυστικότερο αμπαλάζ.
Οι αναμνήσεις και οι συγκινήσεις έκτοτε είναι ατελείωτες. Έντονες πάντα. Κι όμως, μετά από τρεις δεκαετίες η κορυφαία διοργάνωση του ποδοσφαίρου εξακολουθεί να μας εντυπωσιάζει, λες και τη μαθαίνουμε τώρα. Διαρκώς με απρόσμενες εξελίξεις και με πρωταγωνιστές, οι οποίοι καταθέτουν στο γήπεδο την ιδιοφυία τους, κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο.
Όπως το έκανε ο Λούκα Μόντριτς, στον αγώνα της κατόχου των 13 τροπαίων Ρεάλ Μαδρίτης κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσέλσι, με μία από τις κορυφαίες ασίστ που έχει δει ποτέ κανείς. Στα 37 του χρόνια, ήταν τόσο σπουδαία η επινόησή του, που άφησε στην άκρη, έκρυψε από τα φώτα της δημοσιότητας δηλαδή, το κατά τα άλλα τέλειο πλασέ- γκολ του Ροντρίγκο, όπως και την σπάνια ετοιμότητά του, καθώς ακούμπησε τη μπάλα και την έστειλε στα δίχτυα μόλις πέρασε στο παιχνίδι, ως αλλαγή! Στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα.
Το Champions League δεν σταματά ποτέ να αποκαλύπτει ούτε την επινοητικότητα των προπονητών που έχουν την τύχη να λαμβάνουν μέρος σε αυτό. Αναγκαία γι’ αυτούς συνθήκη, προκειμένου να σταθούν στο ύψος των απαιτήσεων του κορυφαίου τουρνουά. Έτσι οδηγούνται τα αφεντικά του πάγκου σε “σκάκι” πολύ υψηλού επιπέδου.
Όπως το έκανε ο Πεπ Γκουαρντιόλα στη Μαδρίτη, έχοντας τα κότσια να κατεβάσει τη ταχύτητα της Μάντσεστερ Σίτι, σ΄ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Κι ενώ η πρόκριση κόντρα στην Ατλέτικο ήταν κάτι σαν «υποχρέωση» για την ομάδα της Αγγλίας (αλλά και για τον Καταλανό προπονητή μετά τον τρόπο που έχασε τον περσινό τελικό), δεν δίστασε παρ΄ όλα αυτά να παρατάξει των “Πολιτών” στη λογική της συντήρησης! Καθόλου απίστευτο, εάν σκεφτεί κανείς ότι την περασμένη Κυριακή οι παίκτες του μέτρησαν 133 σπριντ στο ντέρμπι με τη Λίβερπουλ, κι ενώ θα παίξουν το Σάββατο ξανά μαζί της για το κύπελλο. Όσο καλά προετοιμασμένοι κι αν είναι, για ανθρώπινους οργανισμούς πρόκειται.
Κι όμως! Από τον αγώνα όπου αναμετρήθηκαν, η ομάδα των 0 τελικών προσπαθειών στον πρώτο αγώνα της Αγγλίας, με εκείνη που στα τελευταία 16 ματς δεν είχε σκοράρει μόλις σε ένα, έμεινε η αίσθηση ότι η ισπανική ομάδα θα μπορούσε να είχε προκριθεί! Η πίεση των τελευταίων λεπτών μπορούσε να της χαρίσει την πρόκριση.
Στοιχείο το οποίο ισχύει ακόμη περισσότερο για την Τσέλσι, στο παιχνίδι του Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Προηγήθηκε 0-3, κακώς δεν μέτρησε και ένα γκολ της, έφυγε ωστόσο αποκλεισμένη. Αυτή είναι η μαγεία της διοργάνωσης. Πώς ό,τι κι αν συμβεί σε γλυκαίνει για τον τρόπο που κατακτήθηκε ο στόχος της μίας πλευράς, ταυτόχρονα ωστόσο σου αφήνει τη… συναισθηματική εκκρεμότητα για τον χαμένο. «Θα μπορούσε, εάν».
Στο ποδόσφαιρο βέβαια με τα “εάν” δουλειά, προγραμματισμός, μεταγραφές και αποτελέσματα δεν κατακτώνται. Τα “εάν” του Champions League όμως είναι τόσο δυνατά, ώστε σε αναγκάζουν να σκέφτεσαι ότι χωρίς αυτά η διοργάνωση δεν θα ήταν τόσο όμορφη. Ούτε καν το ίδιο το ποδόσφαιρο…
