Τέσσερα χρόνια χωρίς το Μάνο Ελευθερίου. Τον άνθρωπο που μας έμαθε ότι τα τραγούδια που ‘χουν αίμα και καρδιά, είν’ αρρώστια που δε γίνεται καλά!! Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες Μάνο Ελευθερίου!
Γιατί μας μίλησες για τα χρόνια της υπομονής, μας μίλησες για τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα, μας είπες πως αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο, θερίζει την αυγή θανατικό, μας είπες πως στα καλντερίμια συζητούν ως το πρωί γειτόνοι.
Μας ερώτησες ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυνηγά, μας… συμβούλεψες πως… τώρα που θα φύγεις, πάρε μαζί σου για φυλαχτό μυρτιά και πικροδάφνη και της Φραγκογιαννούς τα πάθη, μας άνοιξες το συρτάρι με τα παλιά τεφτέρια, μας μίλησες για της ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό, μας θύμισες πως τα τραγούδια μας έχουν παραπονεμένα λόγια, γιατί τ’ άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας…
Μας θύμισες πως αυτές οι ξένες αγκαλιές ήταν κάποτε φωλιές κι είχαν μάτια είχαν στόμα κι όλο σου μιλούν ακόμα, σου μιλούν και σου φωνάζουν κι είναι σαν ν’ αναστενάζουν, μας έδειξες τι είναι να λες δίψασα στην πόρτα σου γι’ αγάπη, τι είναι να γυρνάει τα γράμματα χωρίς να τα διαβάζει!
Μας προειδοποίησες για τους μαστιγωτές και τις συμπληγάδες, μας είπες για τους ανθρώπους που τρίζουν κι ακονίζουν τα σαγόνια, πηδούν και τρέχουν και μας φτάνουν στα μισά, μας είπες ότι μες τα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά κι έχει στ’ αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες κι ειν’ το κρεβάτι της λημέρι του φονιά!
Μας είπες πως τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία, μας είπες για τη Μαρία που θα ‘ταν καλύτερα να ήταν ράφτρα μες στην Κοκκινιά κι όχι να ζει μ’ αυτή την κομπανία και να μην ξέρει τ’ άστρο του φονιά.
Μας μίλησες για τις γυναίκες που στη γωνιά μ’ ασετιλίνη παραμιλούν στην ακροθαλασσιά και αναρωτήθηκες πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή, πώς το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή! Μας μίλησες για όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου και σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου, οπότε είσαι το πουλί κι ο κυνηγός στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου…
Μάνο Ελευθερίου η κληρονομιά που μας άφησες είναι πολύ μεγάλη. Θα συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε με την ψυχή σου, μέσα από τα τραγούδια! Θα κρατήσουμε για πάντα τις παρακαταθήκες σου. Δεν θα ήμαστε σαν τους άλλους. Τις συμμορίες κι τους βασανιστές και ψάχνουν μέρα νύχτα να μας βρούνε, μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε, γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, ώστε το χώμα που πατούν να προσκυνούνε…
Γιατί εμείς, το χώμα που πατάμε, το προσκυνούμε Μάνο Ελευθερίου. Αυτό μας έμαθες, αυτό μας δίδαξες. Και σε ευχαριστούμε.
