Στο ποδόσφαιρο βιαζόμαστε. Να πανηγυρίζουμε, να βγάζουμε συμπεράσματα, να αποθεώνουμε ομάδες και προπονητές και με την ίδια ευκολία να προχωράμε στην αποκαθήλωσή τους. Όλα! Όσο κι αν λειτουργούμε όμως πάντοτε με αφορμή το τελευταίο αποτέλεσμα, υπάρχει η πραγματική εικόνα, όπως αυτή εξάγεται από το σύνολο των αγώνων.
Αυτή την ώρα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η κούρσα για δύο, όπως προκύπτει μετά τις πρώτες αγωνιστικές στο πρωτάθλημα της Super League και η σύγκριση που είναι δυνατόν να γίνει μεταξύ του πρώτου Παναθηναϊκού και της δεύτερης ΑΕΚ.
Κούρσα για δύο, όχι επειδή οι άλλοι έχουν μείνει αρκετά πίσω, αλλά γιατί η εικόνα του “τριφυλλιού” και της Ένωσης προς το παρόν είναι οι περισσότερο πειστικές.
Το σερί των “πράσινων” είναι εντυπωσιακό, καταρχάς επειδή αυτό ισχύει για κάθε σερί στο ποδόσφαιρο, αλλά και επειδή η διαφορά της εφετινής απόδοσης του Παναθηναϊκού με εκείνες των προηγούμενων χρόνων της “πρασινης” ομάδας είναι τεράστια.
Η εκκίνηση της ΑΕΚ δεν έχει σερί, καθώς και σοβαρή γκέλα με το Βόλο έχει (που είναι μάλιστα εντός έδρας ήττα), ενώ έχασε το ντέρμπι στη Λεωφόρο, στο οποίο προηγήθηκε. Παρ, όλα αυτά η ψύχραιμη σύγκριση μεταξύ των δύο ομάδων αφήνει ακόμη πολλά ζητήματα ανοικτά.
Η πραγματικότητα πολλές φορές είναι διαφορετική από εκείνη που απεικονίζει η βαθμολογία. Αυτή την ώρα τα δεδομένα που παρουσιάζονται στο γήπεδο, μας λένε ότι ο Παναθηναϊκός απέχει έξι βαθμούς από την ΑΕΚ. Δεν είναι χαοτική απόσταση, όχι όμως και ασήμαντη, μετά από επτά αγωνιστικές.
Το ζήτημα είναι να εξετάσουμε πώς χτίστηκε και ποια είναι τα δεδομένα που ακολουθούν, ώστε να διατηρηθεί ή να εξαλειφθεί.
Η ΑΕΚ παρουσιάζει λειτουργεί με εξαιρετική ταχύτητα, επομένως και αποτελεσματικό transition, επιθετικά και αμυντικά. Διαθέτει τον καλύτερο αμυντικό μέσο στο πρωτάθλημα μέχρι τώρα, έναν εκπληκτικό Σιμάνσκι, και από εκεί και μπροστά αποτελεσματική ευελιξία, με αλλαγές προσώπων στην εκάστοτε πεντάδα ανά αγώνα.
Η τελευταία πεντάδα στη Θεσσαλονίκη κόντρα στον Άρη, με Ελίασον, Πινέδα, Γκατσίνοβιτς, Λιβάι και Αραούχο, ήταν η ίδια για τρίτη συνεχόμενη φορά και μας έδειξε τρομερή ικανότητα στις αλλαγές ρόλων και θέσεων, με δημιουργία απρόβλεπτων φάσεων. Αυτοί οι πέντε αλλάζουν θέσεις και συμμετέχουν σε όλα τα γκολ.
Η ομάδα του Αλμέϊδα μπορούσε να φύγει από το Χαριλάου με μεγαλύτερο σκορ, όχι μόνο επειδή ο Άρης δεν έχει βρει ταυτότητα, αλλά γιατί η ΑΕΚ παρουσιάζει αυτοματισμούς και ποιότητα. Όταν μία ομάδα είναι καλή, αυτό συμβαίνει ανεξαρτήτως αντιπάλου.
Ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα του “μισό μηδέν“. Κι αυτές νίκες είναι ασφαλώς και μάλιστα επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για σύνολο αποτελεσματικό, το οποίο δεν χρειάζεται να βγάλει δέκα μεγάλες φάσεις για να βρει μία φορά δίχτυα. Οι ποδοσφαιριστές ακολουθούν τις εντολές του προπονητή από την πρώτη αγωνιστική με απίστευτη συνέπεια, λες και αυτός κρατάει τηλεκοντρόλ σε video game. Όμως υπάρχει μία μεγάλη διαφορά στα ρόστερ των δύο ομάδων, η οποία είναι πιθανό να καθορίσει την πορεία τους.
Όταν ο Αλμέιδα κοιτάζει στον πάγκο του, βλέπει παίκτες όπως ο Τσούμπερ της Εθνικής Ελβετίας, ο αρχηγός της Εθνικής Μάνταλος, ο Άμραμπατ και ο Σιντιμπέ. Από την άλλη, όταν ο Γιοβάνοβιτς βρίσκεται στην ίδια ανάγκη, έχει πρώτο βιολί από τις εναλλακτικές, τον όχι έτοιμο Βέρμπιτς και σε τέτοιο επίπεδο κανέναν άλλο! Οι επόμενοι είναι οι Ιωαννίδης, Βαγιαννίδης, Φρόκου, Σιδεράς κλπ. Εν πάση περιπτώσει, εάν είναι τόσο καλοί και αυτοί, θα έπρεπε να τους βλέπουμε περισσότερο χρόνο στα ματς.
Στην κουβέντα αυτή, για τις επιλογές του πάγκου, ασφαλώς μπαίνει και ο Ολυμπιακός και μάλιστα πολύ δυνατά. Στην Κρήτη σήκωσε από τον πάγκο τον Χάμες Ροντρίγκες, τον Γκάρι Ροντρίγκες και τον Βαλμπουενά! Για την ώρα όμως δεν μπορεί να γίνει και για τους “ερυθρόλευκους” μία ίδια κουβέντα, όσο η λειτουργία του συνόλου είναι λογικό να δουλεύεται ακόμα.
Το επόμενο μεταγραφικό διάστημα, τον Ιανουάριο, θα έχει μεγαλύτερη σημασία από τα προηγούμενα χρόνια για τους διεκδικητές του τίτλου.
