Η Αθήνα για άλλη μια φορά στα τελευταία πέντε χρόνια, υποδέχτηκε τον Πάπα Φραγκίσκο. Ο ηγέτης της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ήρθε να…επιθεωρήσει τις ελληνικές προσπάθειες στο προσφυγικό, για αυτό και θα επισκεφθεί την Λέσβο.
Θα είμαστε οι τελευταίοι που θα σχολιάζαμε την προσωπικότητα του Πάπα και το ρόλο που έχει παίξει διαχρονικά το Βατικανό.
Αλλά δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη την αναφορά του Πάπα στη Συμφωνία των Πρεσπών.
Μια αναφορά για εμάς περίεργη και ως τοποθέτηση και ως παρέμβαση.
Ο Αγιος δεν είχε καμία δικαιοδοσία να αναφερθεί, στις Πρέσπες και σε μια συμφωνία, που ακόμη και σήμερα πληγώνει τη χώρα μας καθώς οι γείτονες μας συνεχίζουν να προκαλούν καθώς δεν τηρούν ακόμη και αυτήν την ευνοϊκή για αυτούς συμφωνία.
Αντίθετα συνεχίζουν να καπηλεύονται ένα όνομα και μια ιστορία με την οποία καμία σχέση δεν έχουν.
Ήταν αχρείαστα τα όσα είπε ο Πάπας, ο οποίος μάλλον διάβασε ότι του έγραψαν οι …ύποπτοι και φιλοσκοπιανοί συνεργάτες του και μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο φρόντισε να παρέμβει χωρίς να κρατήσει ούτε τα προσχήματα.
Ο Ποντίφηκας σημείωσε κατά την ομιλία του:
“Η διεθνής κοινότητα χρειάζεται να διανοίξει δρόμους ειρήνης, μέσω μιας πολυμέρειας που δεν θα ασφυκτιά από υπερβολικές, εθνικιστικές διεκδικήσεις. Η πολιτική το χρειάζεται για να θέσει τις κοινές ανάγκες πάνω από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Μπορεί να φαίνεται μια ουτοπία, ένα ταξίδι δίχως ελπίδα, σε μία ταραγμένη θάλασσα, μια μακρά και άπιαστη Οδύσειας ωστόσο τούτο ταξίδι σε μια θαλασσοταραχή όπως διδάσκει το μεγάλο ομηρικό έπος συχνά είναι ο μόνος τρόπος και η μόνη οδός και φτάνει κανείς στον στόχο να εμφορείται από την επιθυμία και την επάνοδο στην πατρική εστία, η αναζήτηση να προχωρήσουμε μαζί από κοινού.
Από αυτή την άποψη, από το άλγος, θα ήθελα να ανανεώσω την εκτίμησή μου για τη δύσκολη διαδρομή που οδήγησε στη Συμφωνία των Πρεσπών που υπεγράφη μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Κοιτάζοντας ακόμα τη Μεσόγειο, τη θάλασσα που μας ανοίγεται, σκέφτομαι στις εύφορες ακτές και στο δέντρο που θα μπορούσε να γίνει το σύμβολό της, την ελιά, οι καρποί της οποίας μόλις μαζεύτηκαν και που ενώνουν διαφορετικά εδάφη που βλέπουν την ίδια θάλασσα”.
Αυτή η “φλου” τοποθέτηση του Πάπα τόσο για το Σκοπιανό, όσο και για τη Μεσόγειο δημιουργεί πολλά ερωτήματα για το ρόλο του Βατικανού τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στα Ελληνοτουρκικά.
Το περίεργο είναι ότι κανείς δεν αντέδρασε στην προκλητική παρέμβαση του Πάπα Φραγκίσκου. Και το ερώτημα είναι γιατί…
