Μπορεί οι ποδοσφαιρικές ομάδες να βρίσκονται στην φάση της προετοιμασίας, δίνοντας φιλικά παιχνίδια, αλλά οι κοινοβουλευτικές ομάδες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται εδώ και καιρό στο φουλ της πολιτικής περιόδου. Και δεν γνωρίζω, εάν ο “τελικός” γίνει σε ένα χρόνο ή σε λιγότερο και πότε ο “διαιτητής” Μητσοτάκης αποφασίσει να σφυρίξει την έναρξη της προεκλογικής περιόδου.
Εκείνο όμως που γνωρίζω είναι ότι τόσο η Πειραιώς όσο και η Κουμουνδούρου παίζουν σε λάθος γήπεδο. Και γίνομαι συγκεκριμένος. Η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ασχολούνται με το πως θα διευρύνουν τις κοινωνικές ομάδες στήριξής τους, ώστε να κερδίσουν την εκλογική βάση των πολιτών, ασχολούνται με το πως θα απευθυνθούν σε έναν σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων τους.
Η επιχείρηση συσπείρωσης που έχει ξεκινήσει, θεωρητικά, σε μια νεκρή περίοδο – αν ισχύει η δέσμευση του κ. Μητσοτάκη για εκλογές του χρόνου το καλοκαίρι – μόνο πόλωση και τοξικότητα δημιουργεί στην κοινωνία.
Για αυτό και μπορεί ο καθένας να αποκηρύσσει την τοξικότητα, αλλά και οι δυο αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων έχουν πέσει στην παγίδα, που αφήνει την πλειοψηφία της κοινωνίας παγερά αδιάφορη.
Η ΝΔ αντί να επενδύει στην μεταρρυθμιστική της ατζέντα, στις προσπάθειες που κάνει μέσα σε δύσκολες συνθήκες και σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, και να γίνεται συγκεκριμένη, απολογείται εδώ και μέρες για την δικαστική απόφαση για τον Λιγνάδη. Αντί να έχει κλείσει το θέμα, συνέχεια ρίχνει νερό στο μύλο της αντιπαράθεσης, λες και έχει ενοχές, για κάτι.
Από τη μεριά του ο ΣΥΡΙΖΑ, επενδύει περισσότερο στην υπόθεση Λιγνάδη, θεωρώντας ότι θα αποκομίσει πολιτικά οφέλη, παρά στο να καταθέσει μια πειστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Με συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία θα έχει κοστολογήσει, ώστε να είναι αξιόπιστος στους πολίτες που θέλουν να κρίνουν και να συγκρίνουν.
Και επειδή τα προβλήματα της κοινωνίας είναι πολλά και βρίσκονται μπροστά μας, εκτιμώ πως η εμμονή να παίζεται η…μπάλα σε λάθος γήπεδο, μόνο κερδισμένους δεν βγάζει τους αρχηγούς των κομμάτων. Η επένδυση στα fake news των κομματικών στρατών, δεν βγάζουν νικητή αυτόν που λέει την αλήθεια ή έχει προτάσεις, αλλά εκείνον που έχει καλύτερα …τρολ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αντί οι γραμμές των πολιτικών κομμάτων να συμπλέουν σε βασικά ζητήματα, να αποκλίνουν. Και αυτό αποτελεί εμπόδιο, για όποια συνεννόηση.
Την τοξικότητα στο τέλος την πληρώνουν και εκείνοι που τη διακινούν και εκείνοιίπου την δέχονται. Και επειδή αυτός που κρίνεται στο τέλος είναι η κυβέρνηση, θα είναι καλό να βγει από αυτό το τερέν και να παίξει στο δικό της. Που είναι τα προβλήματα της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που ζητά λύσεις, όπως και να σταματήσει ο… εθισμός στα επιδόματα. ‘Ενας εθισμός που δεν αφήνει κανέναν ικανοποιημένο και δημιουργεί στους πολίτες την ανάγκη συνεχώς να θέλουν και άλλα. Κάποια πρέπει τελικά να τα ξανασκεφτούμε. Όχι μόνο εμείς, αλλά και οι κυβερνώντες…
