Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος επισκέπτης στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου μπορεί να αισθανθεί δέος! Η ιστορία αυτής της ομάδας είναι τεράστια και τα δεδομένα στο συγκεκριμένο γήπεδο σου το θυμίζουν κάθε λεπτό! Δεν αφήνουν σπιθαμή, στο συγκεκριμένο χώρο, με την οποία να μην επισημαίνεται το μεγαλείο του Συλλόγου.
Ο συνδυασμός της εξελιγμένης εικόνας αυτού του θρυλικού γηπέδου, προσαρμοσμένης στη σύγχρονη εποχή, μαζί με την παρουσία σημείων που υπογραμμίζουν τη μεγάλη ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, είναι εκπληκτικός. Διότι η λέξη “Ρεάλ”, από μόνη της λειτουργεί καθοριστικά στην οικονομία της πόλης, προφανώς και του Συλλόγου. Αυτά είναι ωστόσο τα προφανή, τα βήματα των οποίων ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό πολλοί Σύλλογοι, εφόσον το επιτρέπει η ιστορία και η οικονομική τους υπόσταση.
Υπάρχει όμως και μία παράμετρος, μεταξύ πολλών, που κάνει επίσης διαφορά. Καθώς οι μεγάλες ομάδες, τα μεγάλα club πιο σωστά, είναι και παραμένουν τέτοια επειδή έχουν μάθει να σέβονται το μέγεθος, όπως αυτό ορίζεται από τη δική τους ιστορία. Κάτι καθόλου αυτονόητο και δεδομένο. Πολλοί κερδίζουν, λίγοι ωστόσο συμπεριφέρονται ως αληθινά μεγάλοι. Τιμούν δηλαδή και τον αντίπαλο.
Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ακριβώς αυτό. Μεγάλος Σύλλογος ο οποίος τιμά την ιστορία του. Γι’ αυτό σέβεται απόλυτα το ειδικό βάρος και κάθε αντιπάλου. Πολύ περισσότερο και εκτός Ισπανίας, των άλλων μεγάλων της Ευρώπης. Μία παράμετρος διόλου αυτονόητη.
Την περασμένη Τετάρτη είχα την τύχη να ζήσω στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου (λόγω της αποστολής του Mega), μία μοναδική στιγμή. Στο τέλος του αγώνα της φάσης των “16” κι αφού η Ρεάλ Μαδρίτης είχε προκριθεί στην επόμενη φάση του Champions League, τα μεγάφωνα του γηπέδου έπαιζαν τον…κάτι σαν ύμνο της Λίβερπουλ, το περίφημο: «You will never walk alone!». Το τραγούδι που συνοδεύει αμέτρητα χρόνια τους «κόκκινους», ανεξαρτήτως επιτυχιών. Για το οποίο έχουν γραφτεί απίθανες ιστορίες.
Το Μπερναμπέου εκείνη τη στιγμή ανατρίχιασε, όταν η διοίκηση των μαδριλένων αποφάσισε να χαιρετήσει τους φίλους της Λίβερπουλ με αυτό τον τρόπο, δηλώνοντας το σεβασμό της Ρεάλ προς ένα μεγάλο club, όπως αυτό της αγγλικής ομάδας.
Οι γηπεδούχοι είχαν θριαμβεύσει στον πρώτο αγώνα στο Άνφιλντ 5-2 και επικράτησαν με χαρακτηριστική άνεση όπως αναμενόταν και στη ρεβάνς, υπογραμμίζοντας σε όσους δεν θέλουν να το θυμούνται ότι το dna τους υπάρχει για να τους καθοδηγεί σε αυτή τη διοργάνωση.
Οι παράγοντες που εκπροσωπούν τη Ρεάλ, χάρη στην ιστορία της διαδρομής αυτής της ομάδας, έχουν άλλωστε -το δικαίωμα να υποστηρίζουν κάθε χρόνο πως το Champions League – όπως και το κύπελλο πρωταθλητριών στο πιο μακρινό παρελθόν – είναι μία διοργάνωση «δική τους». Που ξεκινά κάθε σεζόν με το συγκεκριμένο προβληματισμό: «Θα το πάρει η Ρεάλ ή κάποια άλλη ομάδα;».
Παρ΄όλα αυτά -ταυτόχρονα – γνωρίζουν πόση σημασία έχει να σέβεσαι και τον αντίπαλο. Διότι έτσι παραμένεις και εσύ μεγάλος. Αυτό συμβαίνει βέβαια μόνο όταν έχεις να αντιμετωπίσεις αντίστοιχα μεγέθη. Διότι κανείς δεν είναι αληθινά μεγάλος εάν παίζει μόνος του. Την Τετάρτη οι πρωτευουσιάνοι της Ισπανίας δήλωσαν στους λίγους άγγλους που ταξίδεψαν στο σπίτι τους, πως «ποτέ δεν περπατούν μόνοι». Ακόμη και στην είσοδο του γειτονικού με το Μπερναμπέου ξενοδοχείου, του Eurobuilding, όπου γίνεται πάντοτε πάρτι για τα μέλη της Ρεάλ, πριν και μετά τα παιχνίδια, δεν υπάρχει μόνο το σήμα της ισπανικής ομάδας αλλά και αυτό της κάθε αντιπάλου.
Και είναι στα αλήθεια απίθανη έμπνευση να τιμάς μπροστά σε 63.000 θεατές την αντίπαλη ομάδα. Για να μην πω το αυτονόητο. Πως την ώρα που ακουγόταν το You will never walk alone δεν ακούστηκε ούτε μία αντίδραση αποδοκιμασίας. Όπως και αρκετή ώρα μετά το τέλος του αγώνα, όταν αποχωρούσαν οι άγγλοι οπαδοί τραγουδώντας…
