Ένα τηλεφώνημα το μεσημέρι της Κυριακής 18 Αυγούστου 2024 ήταν ικανό για να θορυβήσει όλους του κατοίκους στο Κομηλιό. Ήταν η Πυροσβεστική Υπηρεσία Λευκάδας και το τηλεφώνημα λάμβανε ο Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Κομηλιού. «Έχει εγκλωβιστεί αλλοδαπή τουρίστρια σέρβικης καταγωγής στις δυτικές πλαγιές του χωριού πάνω από την παραλία. Οι δυνάμεις μας είναι εκεί αλλά δεν μπορούμε να την προσεγγίσουμε. Το τελευταίο στίγμα της εντοπίζεται στην περιοχή της κορυφής Απλώνες.»
Ένα χωριό στο πόδι. Σε λίγο κατέφθασαν κι άλλες δυνάμεις της πυροσβεστικής, ο αντιπεριφερειάρχης καθώς και ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Πρωτόγνωρες σκηνές για το κατά τα άλλα ήσυχο χωριό μας. Μαθαίνουμε ότι ξεκίνησε από τα Χορτάτα όπου περνάει εκεί τις διακοπές της. Όσο περνούσε η ώρα η αγωνία κορυφωνόταν καθώς οι πληροφορίες ήθελαν εξαιρετικά απίθανη τη διάσωση από στεριά. Λίγο πριν νυχτώσει εμφανίστηκε και ελικόπτερο στον ουρανό του μικρού μας χωριού. Οι ελπίδες αναπτερώθηκαν και η αισιοδοξία ότι η κοπέλα σώθηκε κατέκλεισε του κατοίκους. Όμως χρειάστηκαν ώρες ακόμα μέχρι να έχουμε αίσιο τέλος. Τελικά αργά το βράδυ μαθαίνουμε ότι η γυναίκα σώθηκε από πλοιάριο που πήρε από την παραλία και οδηγείται στο νοσοκομείο. Ανακούφιση.
Παίρνει εξιτήριο και μαθαίνει για την δημοσιότητα που πήρε το θέμα. Θέλει να ευχαριστήσει όλους όσους βοήθησαν στη διάσωσή της και τους κατοίκους των χωριών και μας βρίσκει μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Αφού οι πληγές επουλώθηκαν και η ψυχή ηρέμησε, συνειδητοποιημένη πλέον, αναρτά την προσωπική της εμπειρία. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία επιβίωσης της Mirjana μέσα από τα δικά της λόγια.
Η μέρα που όλα θα μπορούσαν να είχαν σταματήσει για μένα στην πεζοπορία, αλλά για καλή μου τύχη δεν σταμάτησαν. Δόξα τω Θεώ
“Θα μοιραστώ μαζί σας αυτή την οδυνηρή εμπειρία μου, ας είναι κατά κάποιο τρόπο η προειδοποίησή μου σε όλους όσους αγαπούν τα βουνά, τους λόφους, τα χωράφια και τα λιβάδια και γενικά σε αυτούς που τους αρέσει να βρίσκονται στη φύση, να μην υποτιμούν τους κινδύνους που τους περιμένουν ακόμα και σε χαμηλά υψόμετρα και ειδικά σε προβληματικά απότομα εδάφη με λαγκάδια σε γκρεμό δίπλα στο μαγικό Ιόνιο…”
Αν παρατηρήσει κάποιος το προφίλ της Mirjana στο Facebook θα παρατηρήσει πολλές φωτογραφίες της με πεζοπορία στη φύση και ανάβαση σε κορυφές του εξωτερικού και πιο πρόσφατα της Λευκάδας. Τις προηγούμενες μέρες είχε ανέβει στον προφήτη Ηλία και τα Σταυρωτά. Είχε εξερευνήσει τις περιοχές γύρω από τα Χορτάτα. Ξεκίνησε εκείνη τη μέρα όπως όλες τις εξερευνήσεις της χωρίς να φαντάζεται τι θα αντιμετώπιζε λίγο αργότερα.
“Η βόλτα ξεκίνησε σε ένα βατό μέρος, θέα προς τη Βασιλική. Σαγηνευτική θέα και πλάνα παντού.”
Από τα Χορτάτα και μέσα από τα μονοπάτια κατεβαίνει στις θέσεις Βροτζίμενα και Μακρυχώρια μέσα από τα μονοπάτια. Το μέρος τη συναρπάζει και βγάζει φωτογραφίες. Όλα κυλούν ομαλά.
“Από λόφο σε λόφο, λίγο αριστερά μετά δεξιά, πάνω μετά κάτω, έτσι πήγε…”
Αρχίζει να ανεβαίνει, από κορυφή σε κορυφή στην κορυφογραμμή από Ρουπάκι προς Απλώνες
“Και μετά από την άλλη πλευρά τα αξιοθέατα”
“Συνεχίζεται και συνεχίζεται…”
Αρχίζει να νιώθει την επικινδυνότητα της πλαγιάς
“Το κομμάτι της πλαγιάς μετά το πράσινο είναι επικίνδυνο. Η θέα καταπληκτική. Λάθος μου που δεν συνέχισα στην κορυφογραμμή”
“Είναι ακόμα σταθερά εδώ, με πολλά δέντρα, με λίγο συμπαγή βράχο”
Φωτογραφίζει και περιγράφει τα σχήματα των σύννεφων, συναρπάζεται από τη θέα.
“Κρατιέμαι ψηλά και είμαι στα βράχια“
“Ένα φάντασμα που περπατά…”
“Εμπνευσμένη απέραντη θάλασσα. Αυτό το γαλάζιο μαγικό Ιόνιο!”
“Το κομμάτι που με μαγεύει. Δεν μπορώ να απομακρυνθώ από το μαγικό θέαμα”
“Ένα θέαμα που ξυπνά… σύμφωνα με το μύθο, κάποτε ζούσαν εδώ μαγικές νύμφες… ίσως υπάρχουν ακόμα σήμερα”
Έχει φτάσει πλέον στο πιο δύσκολο σημείο. Το έδαφος αρχίζει να είναι σαθρό και νιώθει ότι σε κάθε βήμα το έδαφος αρχίζει να υποχωρεί.
“Όλα είναι ξεκάθαρα στους ορειβάτες, μόλις δουν τη φωτογραφία”
“Οι πλαγιές κινούνται. Έχω επίγνωση του τι με περιμένει από άποψη κινδύνου. Επιστροφή δεν υπάρχει, ελπίζω να βρω πιο σταθερό μονοπάτι. Θα προσέχω..”
“Δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω το θέαμα ενός όμορφου δέντρου που αντιστέκεται σε αυτό το σκληρό περιβάλλον. Σταμάτησα εκεί για να απολαύσω τη θέα και να τραβήξω φωτογραφίες και μετά εμφανίστηκε μια μαύρη πεταλούδα, να κάνει κύκλους γύρω μου, σαν να μου λέει να σταματήσω, να γυρίσω πίσω. Δεν την άκουσα… Πιστεύω ότι οι πεταλούδες είναι οι ψυχές των νεκρών, ίσως ήταν κάποιος μαζί μου τότε, κάποιος δικός μου που είναι κάπου πάνω στον ουρανό προσπαθώντας να με προσέχει.”
Τελικά γλιστρά και πέφτει. Η συνέχεια μόνο μέσα από τα λόγια της.
“Δύο φορές έπεσα και γλίστρησα. Είχα την τύχη να σταματήσω και να κρατηθώ σε σταθερή θέση. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Κοιτάω τον βράχο, στερεό και σταθερό στο μάτι. Τον πιάνω με τα δάχτυλά μου, και γίνεται σκόνη. Βαρύ συναίσθημα που δεν περιγράφεται εύκολα.”
“Η τελευταία μου φωτογραφία στο τηλέφωνο λίγη ώρα αφότου έπεσα για τρίτη φορά. Δεν θυμάμαι πώς, όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου ήμουν στο γκρεμό με ματωμένα πόδια και κεφάλι και από τις δύο πλευρές, χωρίς δύναμη να σηκωθώ, μπερδεμένη και παράλυτη από φόβο γιατί ξέρω τι μπορεί να κάνει ο γκρεμός.”
“Κινδυνεύω πολύ και δεν υπάρχει κανένας. Είμαι ανίσχυρη, με παραλύει ο φόβος. Πήρα το 112, η μπαταρία στο τηλέφωνο και το νερό τελειώνουν. Ακουμπισμένη σε ένα μικρό βράχο, περιτριγυρισμένη αριστερά και δεξιά από ψηλούς βράχους στη σειρά, μου φαινόταν αδύνατο να τους φτάσω, να πηδήξω από πάνω τους, να περάσω από το λαγκάδι που κατεβάζει τα πάντα σαν ποτάμι, να βρω διέξοδο από αυτή την κόλαση. Η πυροσβέστης χειριστής διάσωσης Άντζυ επικοινωνεί μαζί μου. Νομίζω ότι καταφέραμε να ανταλλάξουμε κλήσεις 4 φορές. Μπαίνω στο Google Maps, χτυπάω τη θέση που βρίσκομαι. Tης διάβασα τις συντεταγμένες της θέσης μου. Η Άντζυ με επευφημεί και με ενθαρρύνει. Έρχεται βοήθεια. Είμαι απελπισμένη γιατί είμαι στο γκρεμό. Το έδαφος είναι δύσκολο. Σκέφτομαι και της λέω ότι η πρόσβαση σε μένα είναι αδύνατη με σχοινιά, η κορυφογραμμή είναι πολύ μακριά, οι βράχοι και τα δέντρα είναι ξερά και ασταθή. Μόνο ένα ελικόπτερο μπορεί να με βγάλει. Μου λένε ότι έρχεται βοήθεια, φεύγει το ελικόπτερο από Αθήνα, είναι το κοντινότερο. Στο χέρι μου είναι να ηρεμήσω και να περιμένω. Περίμενα 5 ώρες!”
“Ήρθε το ελικόπτερο με τους διασώστες. Εμφανίστηκε, έκανε κύκλους ίσως για 5 λεπτά από πάνω μου. Μόλις το άκουσα μάζεψα τα τελευταία αποθέματα δύναμης που είχα και σηκώθηκα, παρακαλώντας τον Θεό να μην υποχωρήσει ο βράχος κάτω από τα πόδια μου προς την άβυσσο. Έβγαλα το βεραμάν πουκάμισό μου και το κουνούσα δεξιά και αριστερά, ελπίζοντας να με δει. Το είδα να πηγαίνει δεξιά και αριστερά, μπρος πίσω. Σκέφτηκα δεν με βλέπει προφανώς. Πάει προς τη θάλασσα και απομακρύνεται. Δεν μπορώ να το πιστέψω, απελπίζομαι. Όλα μου είναι ξεκάθαρα. Έμεινα μόνη με τις σκέψεις για τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να πεθάνω εδώ τώρα, σκέφτομαι. Δεν έχω άλλη επιλογή. Το ένστικτό μου δουλεύει.
Αναλαμβάνω το τιμόνι της ζωής μου, αποφασίζοντας να κάνω μια τελευταία προσπάθεια να φύγω. Καθώς έγνεφα στο ελικόπτερο, δεξιά παρατήρησα άλλη μια σειρά από βράχους με χαμηλή βλάστηση. Η σωτηρία μου. Η μόνη λύση για να απομακρυνθώ από αυτή την πλαγιά. Ή θα πεθάνω εδώ ή θα προσπαθήσω να επιβιώσω. Μάζεψα κουράγιο, το σακίδιο στην πλάτη μου και με 3 άλματα με τη βοήθεια του Θεού έφτασα στα σταθερά βράχια. Πήδηξα από πάνω τους, ξάπλωσα με την πλάτη και έτσι κατέβηκα καμιά 350 μέτρα έως την παραλία. Πήγα αριστερά – δεξιά, κολλημένη στα βράχια και τη χαμηλή βλάστηση. Απέφυγα τους απότομους γκρεμούς. Χρησιμοποίησα όλες τις ορειβατικές μου γνώσεις, τις εμπειρίες των άλλων που διάβασα και απορρόφησα σαν σφουγγάρι και τα κατάφερα. Όταν άγγιξα την άμμο στην παραλία ήταν σούρουπο. Ο ήλιος είχε δύσει αλλά είχε ακόμη φως. Πετάω το σακίδιο μου στην άμμο και μπαίνω στη θάλασσα να δροσίσω το κορμί μου. Καίγομαι και κλαίω από την ευτυχία και τον πόνο. Καίνε τα τραύματα από την αλμύρα αλλά δεν πειράζει. Πέρασα τα χειρότερα, είμαι κάτω, δεν είμαι πια στο γκρεμό.”
“Είμαι ξαπλωμένη στην άμμο και σκέφτομαι τι να κάνω μετά. Πρέπει να επιβιώσω. Πάνω στους λόφους ίσως υπάρχουν ακόμα πυροσβέστες και διασώστες με τους οποίους μιλούσαμε, ήξεραν ότι ήμουν κάπου εκεί κάτω. Θυμάμαι ότι κουβαλάω πάντα έναν αναπτήρα στο σακίδιο μου, όταν πάω στο νεκροταφείο να ανάψω κεριά και προσεύχομαι στον Θεό να τον βρω. Βγάζω τα πάντα από το σακίδιο μου. Η κάμερα έχει σπάσει. Ψάχνω πιο πέρα και βρίσκω έναν αναπτήρα. Μαζεύω ξερά φύκια και προσπαθώ να τα ανάψω ως σήμα για τους διασώστες πάνω στο λόφο. Ο αέρας αυξάνεται. Τα φύκια δεν καίγονται. Θυμάμαι έχω ένα ελληνικό λεξικό. Έσκισα δύο σελίδες και κατάφερα να ανάψω μια μικρή φωτιά. Έκαψε για περίπου 10 δευτερόλεπτα. Δόξα τω Θεώ ήταν αρκετό. Ο πυροσβέστης στους λόφους με εντόπισε τότε. Είδε τη φωτιά στο σκοτάδι και φώναξε στα αγγλικά να δει αν είμαι καλά, να μην ανησυχώ και ότι έρχεται βοήθεια. Και περίμενα, ελπίζοντας. Δεν ήξερα πως και από που θα ερχόταν. Κρύωνα, τα πόδια μου έτρεμαν. Χωρίς δύναμη και τελείως παραλυμένη από όλα αυτά που έχω περάσει. Ακούω τα κύματα να σκάνε στην παραλία. Είμαι κουρασμένη. Τα παιδιά μου, το μόνο που σκέφτομαι είναι αυτά. Και μετά ακούω το βουητό της μηχανής του σκάφους. Κάτι πλησιάζει. Σαν ρομπότ σηκώνομαι και γυρίζω προς τη θάλασσα. Βλέπω ένα φως. Πλησιάζω και στρέφω προς τον γκρεμό από πάνω από όπου κατέβηκα. Πάνω από αυτόν στο δάσος ανάβει ένα κόκκινο φως η θέση της μπαταρίας του πυροσβέστη που με πρόσεχε στην κατεύθυνση που πηγαίνει το πλοιάριο. Μπαίνω στη θάλασσα, με δάκρυα και τρέμω. Ήρθανε για μένα. Σώθηκα!
Μεταφέρεται με το πλοιάριο στον Άγιο Νικήτα και από εκεί με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Νοσοκομείο Λευκάδας.
“3 μέρες στο νοσοκομείο. Ενέσεις, ράμματα, εγχύσεις αντιβιοτικών… Τίποτα σπασμένο. Δόξα τω Θεώ. Ο “Ράμπο” επέζησε αυτή τη φορά. Ο γιατρός Θανάσης Καραγιάννης που με φρόντισε. Άνθρωπός με ψυχή.”
“Ο διασώστης μου πυροσβέστης Ανδρέας, ένας από τους δύο που δεν σταμάτησαν να με αναζητούν. Οι αγαπημένες μου φίλες Έλενα και Φελίσια”
“Ο Ανδρέας είναι και ορειβάτης, Γνωριστήκαμε δέκα μέρες μετά την πτώση μου… Αδερφέ μου! Φαντάστείτε ότι έχουμε στη θήκη του κινητού την ίδια εικόνα από την Ιερουσαλήμ. Μοίρα…”
“Κατέβηκα στη θάλασσα όπως δείχνει η κίτρινη γραμμή… ΦΡΙΚΗ… Θεός φυλάξοι!“
Η Mirjana ευχαριστεί όσους τη βοήθησαν με τα παρακάτω λόγια
“Είμαι ευγνώμων ως τον ουρανό για τους φίλους μου Έλενα και Φελίσια, Μιχαήλ, Γιάννη, Νώντα και Ηλία, τους πυροσβέστες-διασώστες Ανδρέα και Άντζυ, τη Σούλα και τον αδελφό της Κώστα, την Παναγιώτα και την Ελευθερία και όλους τους άλλους κατοίκους των χωριών Χορτάτα και Κομηλιό που δεν εγκατέλειψαν τις έρευνες για εμένα παρόλο που ήταν σκοτάδι και που συμμετείχαν στη διάσωσή μου όταν έπεσα στο γκρεμό πάνω από την παραλία Κομηλιό στη δυτική πλευρά της Λευκάδας. Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον διευθυντή του νοσοκομείου Λευκάδας, χειρουργό Θανάση Καραγιάννη, που με εισήγαγε στο νοσοκομείο και φρόντισε με προσοχή την υγεία μου, έραψε και θεράπευσε πολυάριθμα κοψίματα στο κεφάλι και στο σώμα…
Το σώμα θα συνέλθει γρήγορα, η ψυχή θα χρειαστεί λίγο ακόμα…”
Ένα μήνα μετά μιλήσαμε με τη Mirjana και της πήραμε μια μίνι συνέντευξη.
Mirjana, υπήρξε κάποια στιγμή μέσα στην δύσκολη περιπέτειά σου που ένοιωσες ότι αυτό είναι το τέλος; Ότι κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει και ότι η κατάληξη θα ήταν κακή για εσένα;
Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου αφού έπεσα στον γκρεμό, ένιωσα καταρρακωμένη και συντριμμένη. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ένιωσα τραύματα στο κεφάλι μου και είδα κοψίματα στα πόδια μου. Όταν είδα ότι βρισκόμουν σε έναν γκρεμό κάτω από τον οποίο υπήρχε ένας γκρεμός νόμιζα ότι ήρθε το τέλος μου, ότι τελείωσαν όλα, θα γλιστρήσω και θα πέσω στην άβυσσο πάνω από τη θάλασσα.
Τι σου έδωσε τη δύναμη να πάρεις την απόφαση και να κατέβεις, με τον τρόπο που κατέβηκες, τον γκρεμό στην παραλία, παρόλο που κάτι τέτοιο έμοιαζε ακατόρθωτο;
Όταν είδα το ελικόπτερο να φεύγει, καθώς δεν με είδαν στον γκρεμό, παρόλο που σηκώθηκα και κουνούσα το πράσινο πουκάμισό μου, κατάλαβα ότι κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Κανένας από τους διασώστες δεν μπορούσε να με προσεγγίσει και να με βοηθήσει. Ήμουν απελπισμένη. Σκέφτηκα μόνο τα παιδιά μου, πώς θα ζήσουν χωρίς εμένα, πώς θα ζήσω χωρίς αυτά… Η ίδια η σκέψη των παιδιών μου ήταν που μου έδωσε την απαραίτητη δύναμη και το κουράγιο να παλέψω μόνη μου για να επιβιώσω. Εγώ ήθελα μόνο να ξαναδώ τα παιδιά μου, την κόρη μου και τον γιο μου. Να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω ατελείωτα. Τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω την τελευταία προσπάθεια να επιβιώσω. Να πηδήξω πάνω από τα βράχια στα δεξιά μου, να ξαπλώσω με την πλάτη και κάπως έτσι κατέβηκα στην παραλία… Εκεί είδα τη σωτηρία μου.
Ακούστηκαν από μια μειοψηφία ανθρώπων οι απόψεις ότι “Καλά να πάθει. Τι ήθελε και να πάει για πεζοπορία σε τόσο δύσκολα εδάφη;” Και ακόμη “γιατί πρέπει να κινητοποιείται ο μηχανισμός διάσωσης και να ξοδεύονται τόσα χρήματα για τρελούς ανθρώπους που δεν προσέχουν;” Σε ενόχλησαν αυτές οι απόψεις; Τι θα ήθελες να τους απαντήσεις;
O καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να σκέφτεται με τον τρόπο του για οτιδήποτε, συμπεριλαμβανομένης της πτώσης μου στον γκρεμό κατά την πεζοπορία. Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος που έχει συναισθήματα μέσα του, θα βοηθά πάντα έναν άλλο άνθρωπο που θα βρεθεί σε κάποιο πρόβλημα. Εγώ δεν σχεδίαζα να πέσω, να πληγωθώ. Κάθε άνθρωπος μπορεί να πληγωθεί οπουδήποτε, το λεωφορείο, στο πεζοδρόμιο, στο δρόμο ή σε ένα πάρκο. Νομίζω ότι εμείς οι ορειβάτες που αγαπάμε την πεζοπορία και τη φύση γενικά δεν είμαστε τρελοί που δεν προσέχουν τον εαυτό τους. Γιατί συμβαίνουν και ατυχήματα. Δυστυχώς, μερικές φορές δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε και να τα αποτρέψουμε.
Τέλος θα θέλαμε να δώσεις κάποιες συμβουλές σε όλους τους πεζοπόρους – ορειβάτες που θα ήθελαν να επισκεφτούν τον τόπο μας
Η συμβουλή μου στους πεζοπόρους που θα ήθελαν να κάνουν πεζοπορία στα χωριά Κομήλιο και Χορτάτα είναι να αποφύγουν αυτούς τους γκρεμούς πάνω από την παραλία, που δεν είναι ασφαλές ακίμη και για τα πουλιά και τα κατσίκια. Επίσης να ακούν πάντα τις συμβουλές ανθρώπων που γνωρίζουν την περιοχή και να μην ρισκάρουν τη ζωή τους.
Εμείς, μετά από αυτά τα λόγια της Mirjana, θέλουμε να την ευχαριστήσουμε που μας μίλησε για την περπέτειά της. Εβάλε τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά τα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν εκείνο το απόγευμα, έδωσε απάντηση σε όσους, ευτυχώς λίγους, που την κακολόγησαν ως ανεύθυνη που αναστατώνει τις ζωές τους και τον μηχανισμό διάσωσης και πάνω από όλα έδωσε μαθήματα δύναμης και σθένους, ότι όταν έρχονται τα δύσκολα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε και να μην τα παρατάμε ποτέ. Της ευχόμαστε πάντα υγεία στη ζωή της και να επισκέπτεται το χωριό μας όποτε θέλει. Θα είναι πάντα ευπρόσδεκτη.
ΠΗΓΗ: komilio.gr
